Chi-ca-goooo

Chicago, marathon nummer vijf. Tweeënveertig kilometer rennen, 45.000 lopers. En ik, ik was er eentje van! En dat deed ik niet alleen, maar samen met Erik.

Mijn voorbereiding ging niet van leien dakje, vond ik zelf. Vorige keer schreef ik dat mijn duurlopen moeizaam gingen vanwege buikpijn, maar dat ik gelukkig wel twee fijne halve marathons had gelopen in de laatste voorbereidingsfase. Dat deze goed verliepen, nam een beetje twijfel weg. Maar, stiekem vond ik het erg spannend. Want zou het wel goed gaan en was ik wel fit genoeg voor een marathon? Twee weken voor de marathon gaf ik zelfs aan Erik toe, dat wanneer het Eindhoven of Amsterdam was geweest, ik misschien wel niet had gestart. Maar, niet lopen vond ik geen optie.

Op vrijdag 11 oktober begon ons marathonavontuur dan echt. Of nou ja echt, want eigenlijk begon deze natuurlijk al toen we besloten hadden dat we mee gingen doen. Maar die dag vertrokken we dan eindelijk naar Chicago, met onze loopspullen in onze handbagage, want die tip kreeg ik vorig jaar toen ik vertrok naar New York. Stel je voor dat je koffer kwijt is. Na iets meer dan negen uur vliegen met vliegtuigeten, korte slaapjes en drie Disneyfilms kwamen we aan.
Na een lange rit naar het hotel mochten we eindelijk ons startnummer halen, voor zowel de 5K op zaterdag als de marathon op zondag.

Op zaterdag stond om 4.15 de wekker. Eigenlijk niet nodig, want door de welbekende jetlag waren we toch al wakker. Na een, wat mislukt, ontbijt vertrokken we naar de start. Wel in poncho en nog drie lagen, want de windy city voelde koud aan die ochtend. Na een gezellige 5KM namen we onze eerst medaille in ontvangst. Met nog een extra muts, om de volgende dag bij de start lekker warm te blijven. Toen was het tijd om op te warmen, een beetje sightseeing, cheesecake, veel water, pasta en rust.
Die avond gingen we optijd naar bed, want ook op zondag stond de wekker vroeg, omdat onze start al om 7.30 zou zijn. Na een, dit keer wat beter, ontbijt, vertrokken we met al onze spulletjes met de metro naar de start. Wat een fijn georganiseerde marathon! Met duidelijke borden met nummers, wisten wij al snel waar we moesten zijn om vervolgens onze tas te laten checken en later in te leveren. Snel onze ‘weggooi’ trui aan en nog even plassen. Dat even plassen bleek wat langer te duren, maar uiteindelijk stonden we met nog vijf minuten voor de start in ons startvak. Omdat we het zaterdag toch eigenlijk wel erg koud vonden, hadden we besloten om handschoenen te halen voor de eerste kilometers. Deze gingen als snel uit na 2 kilometer, met daarna al snel de muts van ons hoofd. Wel was ik erg blij met mijn armstukken. De dag ervoor hadden we gekeken waar de wind vandaan kwam. Het eerste stuk was daardoor wat warmer, wind mee en in de stad. Maar na 12.5 kilometer wisten we dat we nog tegenwind zouden hebben, dus de armstukken moesten nog even mee. Na ongeveer 17 kilometer hebben we ook deze ergens het publiek ingeslingerd.

Op naar de 20 kilometer, waar de dames van Marathonworld zouden staan. Altijd fijn, als je weet waar iemand staat, want stiekem kijk je er altijd naar uit om iemand bekends te zien. Op de halve marathon kwamen we door rond de 1.57.00. Als we zo door zouden lopen, dan liep ik misschien nog wel een PR. Ik voelde me supergoed die dag, mijn benen gingen vanzelf en ik vond het prachtig. Misschien voelde het zo fijn aan, omdat het belangrijkste doel ‘uitlopen’ was. Toch moesten we even pauzeren, want er moest een plaspauze gemaakt worden. Erik gaf dit al eerder aan, maar omdat we het over hadden, dacht ik rond de 24 kilometer ‘ik moet ook maar even plassen’. Maar eenmaal back in the race, zoals een Amerikaan omriep, konden we ons tempo snel weer vinden en vlogen de kilometers voorbij. Ik heb geloof ik tot de 30 kilometer wel vijf keer gezegd tegen Erik ‘oh, leuk hé zo samen?!’.

Tot daar bij de 34 kilometer mijn buikpijn helaas weer opspeelde. Niet extreem, maar ik moest echt even wandelen en weer door. Nadat Erik mij toch eventjes terug moest fluiten, omdat een PR niet het doel was vandaag, heb ik dat plan laten gaan. Bij de 37.5 kilometer werd mijn buikpijn heftiger. Toen stelde Erik voor om er bij de 38 een 2x2KM van te maken, leek me dat een goed plan. Maar, wonder boven wonder, heb ik mezelf helemaal kunnen herpakken op dat moment. En zo konden we zelfs nog versnellen. Bij het 40 kilometerpunt wilde ik niet meer wandelen, ik wilde door. Ik wilde toch graag die sub 4.00 lopen. Dat deden we, en hoe! Met nog een gemeen bruggetje de laatste 400m, liep ik mijn vijfde marathon in 3.58.17! Nét geen PR, maar met deze tijd was, en ben, ik al helemaal blij. Eerlijk is eerlijk, op de buikpijn na, ging de marathon eigenlijk heel erg goed en liep heerlijk. Ik mocht mijn vijfde marathon in Chicago lopen samen met Erik. En dat toch nog met een sub 4.
En nu? Op naar de volgende! Eerst aan de slag voor wat korte afstanden en een halve marathon, om daarna door te trainen voor Rotterdam. Rotterdam hoeft niet snel, maar met Rotterdam heb ik nog een appeltje te schillen. Mijn hardloopplezier ligt daar nog ergens tussen de 18 en 42 kilometer in. Die gaan we eens opzoeken! Op naar het volgende hardloopfeestje!

Nog vijftien nachtjes

Mijn laatste blog op runwithcriss is al weer een tijdje geleden, ondanks dat ik hier mijn verhaal niet deelde, hield ik mijn road to Chicago bij voor Marathonworld. Met nog twee weken te gaan, is het nodig tijd voor een eerlijke update.

In mijn vorige blog schreef ik vooral over wat evenementjes zo leuk maakt. En mei spande de kroon met al haar leuke loopjes. Tot nu, eind september, heb ik natuurlijk niet stilgezeten met lopen, want de marathon komt steeds dichterbij. De marathon staat voor de deur en de zenuwen kloppen al zachtjes aan.

In de maand juni liep ik PR van bijna vijf minuten op de halve marathon.
Niet zomaar eentje, maar eentje tijdens de Garmin Challenge in Denemarken tijdens een triatlon relay. Het moest een training worden voor Roosendaal, maar de welbekende runnershigh was al snel aanwezig. Ik voelde me fit. In Rotterdam was ik fit voor mijn marathon, ik had hard getraind, maar wegens omstandigheden verliep die niet zoals ik had gehoopt. Ik behield gelukkig de goede vorm, waardoor deze halve marathon onwijs goed ging op een parcours waar dat erg lastig was. Maar alles zat mee die dag. Na deze halve was het plan om Roosendaal te knallen, maar wegens warm weer, hadden Erik en ik besloten om deze over te slaan.

Na de challenge volgde de trainingen richting Chicago, marathon nummer vijf. De trainingsrondjes werden langer, de zomerse tempratuur nam toe en ook helaas mijn buikpijn tijdens het lopen. Sinds marathon van Rotterdam is dezelfde buikpijn nooit helemaal over geweest. Ook niet na een paar rustweken. Gelukkig komt er niets uit de testen en onderzoekjes, maar het blijft vervelend. Zeker omdat het dit keer ook mijn marathonvoorbereiding in de weg staat. Voor Chicago had ik stiekem de hoop om een PR te lopen samen met mijn haas Erik. Nu hoop ik vooral om deze marathon samen uit te kunnen lopen, zonder buikpijn. Mijn langste duurloop van 34 kilometer heb ik helaas moeten beëindigen bij de 20, omdat het niet meer ging. Advies aan een ander geven om naar je lijf te luisteren is makkelijker dan wanneer je dit zelf moet doen. Maar mijn eigenwijsheid maakt langzaam plaats voor een beetje gezond verstand. Helaas houdt dat wel in dat mijn aantal duurlopen minder is dan die van mijn vorige marathon. En dat knaagt toch een beetje. Maar erger dan Rotterdam afgelopen april kan het niet zijn toch? En ook onder die omstandigheden wist ik de finish te bereiken. Wat wordt het plan voor Chicago? Daar heb ik al meerdere momenten over nagedacht en veel met andere over gepraat. Het antwoord is dat ik ga proberen om te genieten van het samen lopen met Erik, de sfeer van een wereldmarathon en de van de stad met haar mensen. Een PR hoeft niet, onder de vier uur is leuk meegenomen, maar geen doel. We gaan zien wat er op de klok komt te staan op zondag 13 oktober. 

Gelukkig gaan er ook dingen wel goed tijdens deze voorbereiding. Ik ben, gelukkig, nog steeds blessurevrij. Ik probeer de sportschool zo toch eens per week op te zoeken, vaak met gezelschap wat het wel makkelijker en leuker maakt. Want marathontraining vraagt veel tijd, dus samen sporten met een vriendin is dan meteen een bijkletsmomentje. Ook helpt één keer in de week zwemmen mij om blessurevrij te blijven. Het is een mooie, actieve hersteltraining. En vanwege een challenge verdien ik er ook nog eens een medaille mee. Win-win situatie.

Dit weekend staat er nog een halve marathon op de planning.
En daarna is het dan toch echt een beetje gedaan met lange afstanden.
Een halve marathon voelt al als een cadeautje, want alles onder de 30 kilometer klinkt al niet meer zo ver. Een fijne halve marathon in Disneyland afgelopen week geeft toch weer een beetje moed voor Chicago. Het aftellen naar mijn vijfde marathon was al een beetje begonnen, maar nu wordt het dan toch echt. Ik heb er zin in!

80KM in mei, and still counting

Evenementen lopen, ik vind het een feestje. Meestal probeer ik er aan eentje in de maand zeker mee te doen, maar in de maand mei liep mijn gemiddelde wedstrijdkilometers toch een beetje hoog op. Elke wedstrijd was leuk, maar met ieder een eigen verhaal. 

Mijn eerste loopje van de maand was de Kaaienloop in Oosterhout, een loopje die niet in het teken stond van mijn eigen doel en tijd. Ik deed mee met “Ik ren voor Puck en Moove Oosterhout”. In aanloop naar de Kaaienloop heb ik bij Moove mee geholpen met hardlooptraining geven. Kinderen helpen met het starten met hardlopen om ze vervolgens aan te moedigen tijdens de Kaaienloop. Heel leuk om daar een onderdeel van te zijn. Na het cheeren sloot ik me aan bij de grote groep mensen die allemaal mee liepen voor Puck. Puck is een kleine kanjer, die de strijd aan gaat tegen leukemie. Ik had bedacht niet meer voor goede doelen te lopen, maar Puck verdiende een uitzondering. Al die mensen voor Puck, het hele park kleurde er roze van. Ik besloot niet voor mijn eigen tijd te gaan, omdat ik nog steeds niet helemaal fit ben na de marathon, maar om een vriendin te hazen naar een PR. Zo gezegd zo gedaan, en ze liep een pracht tijd!

De dag erna stond de kwart marathon van Utrecht op het programma. Wat een snelle en gezellige 10.5KM moest worden, eindigde in een duurloop dwars door Utrecht. Zoals meerdere mensen ervaren hebben, was de route niet zoals hij moest zijn. Ergens gingen mijn zus en ik, en nog heel veel anderen, de verkeerde kant op en misten wij een afslag. Wij konden er gelukkig wel om lachen, want hadden inmiddels al wat duurloopervaring. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit erg balen is als dit je eerste 10KM zou zijn. Na 18KM kwamen we dan eindelijk binnen. Al met al een gezellige duurloop met Lynn.

Na dit enthousiaste hardloopweekend volgde meteen de hardloopvierdaagse van Run2day Breda. In vier avonden tijd een marathon lopen, dat leek me wel wat. Elke avond liep ik 10.5KM op een andere manier, zo zou het afwisselend blijven. De eerste avond liepen we een prachtige route door het Mastbos op duurlooptempo. De dinsdag maakten we er een tempoduurloop van. Eerlijk is eerlijk, ik kan nog steeds niet goed over wildroosters rennen. Dat kunnen de lopers om mij heen inmiddels beamen. De derde avond liepen we de loop als interval. Eerst een kilometer rustig en dan weer eentje snel. De kilometers vlogen voorbij. Op vrijdag mocht ik deze leuke en goed georganiseerde loop afsluiten met het laatste rondje, die we deden als duurloop. Ik kon na vier dagen zeggen dat ik weer een marathon had gelopen. En deze beviel me erg goed, zo goed dat ik volgend jaar ook weer van de partij op 12 t/m 15 mei.

De zondag na de vierdaagse stond de 10KM van de Nobelrun op de planning. Eigenlijk zou ik die dag in Tilburg lopen, maar die was helaas afgelast. Erik liep in Almere de halve marathon. Dat leek me na de hardloopvierdaagse een beetje overdreven, dus hield ik het bij de tien om vervolgens lekker in het zonnetje aan te moedigen. Een mooie route door het bos in het ochtendzonnetje. Eigenwijs ging ik weg voor een PR, wat natuurlijk niet echt handig was. Na 3 kilometer had ik al in de gaten dat een PR er niet in ging zitten. Uiteindelijk kwam ik binnen met een minuutje boven mijn snelste tijd, wat goed was voor een derde plek bij de dames. De maand mei; so far, so good.

Het één na laatste hardloopevenement was afgelopen zondag in Den Bosch; de Vestingloop. Een korte, maar leuke route in deze gezellige stad. Het was al een tijdje geleden dat ik mee deed aan 5KM, waardoor een PR wens toch wel een beetje ging kriebelen. Ondanks het warme weer, besloot ik een poging te wagen. Achter mijn haas aan en verstand op nul. Een 5KM opbouwen, vind ik moeilijk. Beter gezegd, ik kan dat niet. Ik begin op tempo ‘ik val zo neer’ om vervolgens na 1 kilometer er achter te komen dat deze kilometer veel te snel ging. Dan probeer ik iets langzamer te lopen, wat uiteindelijk ook veel te hard is om nog 3 kilometer vol te houden. Daarna kan ik alleen maar aftellen, want dan ben ik op helft. Maar, een PR rijker. Als een blij ei kwam ik binnen met een tijd van 21:51. Dit moest uiteraard gevierd worden met een biertje met allemaal gezellige mensen.

Tachtig kilometer aan hardloopevenementjes in mei, and still counting. Want komende donderdag staat er traditiegetrouw Dauwrennen in Den Hout op het programma. Inmiddels loop ik voor de zesde keer mee, om zes uur ’s ochtends op mijn vrije dag. Geloof het of niet, geheel vrijwillig en ik heb er zin in!

Rotterdam 2019, wat de mooiste had kunnen zijn

In mijn vorige blog beschreef ik dat ik hard aan mezelf had gewerkt en dat de marathon van Rotterdam weer op de planning stond. Na alle privé uitdagingen en een pittig trainingsschema wist ik het zeker, ik was klaar voor mijn vierde marathon.

Zondag 7 april was het zover, de marathon van Rotterdam. Ik voelde me goed, was rustig en had er zin in. Ik had er immers zo hard voor getraind. En als ik alle andere uitdagingen van afgelopen periode aan kon, dan moest een marathon lopen toch zeker ook wel lukken? Dat ik in de week voor de marathon twee dagen migraine had en toch zo nu en dan een nachtje slecht sliep, was ik eigenlijk al weer een beetje vergeten. Zo vertrok ik vol goede moed richting Rotterdam, waar mijn supporters ook dit jaar weer met gekleurde ballonnen stonden te wachten.

Daar stond ik dan samen met mijn hardloopvriendin Hanneke in het startvak, kippenvelmomentje om dit samen te mogen delen. Ik zette mijn muziek aan, deed mijn staart nog even goed en daar ging ik dan, op weg naar een leuke tijd en weer een prachtige marathon. Dat het die dag warm was, zullen wel meer lopers gemerkt hebben. Als ik mezelf goed aan mijn raceplan houd en goed op mijn horloge let, dan komt het goed. Althans dat dacht ik. De eerste 10 kilometers gingen goed volgens plan. Ik zong af en toe een liedje mee uit mijn afspeellijst en besprak met pap, die gelukkig weer stukken mee was op de fiets, hoe het ging. Fijn, de 10 kilometer kon afgevinkt worden, op de naar de volgende. Ik keek uit naar de 15 kilometer. Daar zouden vriendinnen, familie en mijn vriend Erik staan. Vrolijk rende ik voorbij met een grote grijns en riep ik ‘het gaat goed!’.

En dat ging het ook, tot ik bij de 18 kilometer mijn gelletje pakte en ziek werd. Mijn gel was er net zo snel weer uit als dat die erin ging. Niks aan de hand dacht ik nog, gewoon even mijn tempo laten zakken en me daarna herpakken. Maar mijn misselijkheid bleef aanhouden en mijn maag protesteerde hard. Omdat ik zo misselijk was, nam ik daarna bijna geen water en eten meer. Mijn vader fietste naast mij rond de 22 kilometer en vroeg hoe het ging. Ik durfde nog niet helemaal te zeggen dat ik ziek was geworden en hoe ik me voelde en antwoordde met een ‘het gaat wel, is wel warm hé?’. De volgende kilometers gingen niet veel beter, mijn maagpijn werd alleen maar erger. Pap keek me af en toe bezorgd aan. Bij de tweede keer de Erasmusbrug op, gaf ik het toch maar eerlijk toe, toen pap mij vragend aankeek. ‘Het gaat niet zo goed vandaag, ik heb erg last van mijn maag, ik laat mijn plan gaan en probeer de marathon uit te lopen’. Of pap mij verstond, wist ik niet eens want net na de brug waren we elkaar kwijt. De eerste tranen kwamen in mijn ogen, omdat mijn lijf zo hard protesteerde. Mijn zus Lynn zou instappen bij de 30 kilometer. Ik tel nooit af in kilometers, maar elke meter gelopen betekende in dit geval een meter dichterbij Lynn. Dit deed ik stiekem eigenlijk al vanaf de 18 kilometer.

Mijn tempo ging enorm naar beneden, waardoor de kilometers naar Lynn erg lang duurden. Toen ik bij Blaak de tunnel uitkwam, kreeg ik ook nog kramp in mijn kuiten. Logisch, ik had na de 18 kilometer bijna niet meer gegeten en gedronken en dat met dat weer. Eenmaal bij Lynn aangekomen, stopte ik even. Mijn hele lijf wilde eigenlijk niet meer verder. Ik huilde van de pijn. Toen Lynn vroeg wat ik wilde doen, zei ik dat ik door wilde gaan. Ik heb er geen moment aan gedacht om te stoppen. ‘Al ga ik kruipend de Coolsingel over, we maken ‘m nu af ook’. Ik had niet voor niets al 12 kilometer afgezien, die andere 12 kilometer konden dan ook nog wel.

De laatste 12 kilometer waren verschrikkelijk. De volgorde van waar mijn supporters langs het parcours stonden, weet ik niet eens meer. Er ging zoveel langs me heen. Mijn tranen rolden over mijn wangen, want wat deed mijn maag pijn. De uitspraak van Lynn die we tijdens de bootcamp wel eens als grapje maken, huilen doe je thuis maar, was allang niet meer van toepassing. Elke stap die ik zette, deed zeer. Maar toch wilde ik mijn marathon uitlopen. Uiteindelijk kwam ik, hand in hand met mijn zus, in 4:16:35 over de finish. Niet mijn beoogde eindtijd, zelfs niet onder de vier uur. Ik was zo teleurgesteld in mezelf en in deze marathon. Mijn weg erna toe was zwaar geweest, maar de dag zelf was nog veel zwaarder.

Na een aantal knuffels van familie, vriendinnen en Erik ging ik met niet één, maar twee medailles naar huis, want Lynn vond dat ik haar medaille wel verdiend had. Het duurde een week voordat ik een beetje trots werd op mijn vierde marathon. Nu kan ik er met een glimlach naar terugkijken. Ik heb enorm hard gewerkt voor die medaille. En, een marathon lopen op karakter is veel moeilijker dan het lijkt.

Nu zijn we bijna een maand verder en duurt mijn herstel langer dan ik had gehoopt.
Een week lang heb ik niets gedaan. In Parijs, waar ik Erik ging aanmoedigen, heb ik die zaterdag een hele rustige 5KM gelopen. Maar mijn maagpijn blijft. Als ik geweten had dat dit de nasleep zou zijn, dan was ik denk ik uitgestapt. Maar hé, al doende leert men. Inmiddels gaat het al wat beter en geniet ik weer van het hardlopen. Zo heb ik samen met Lynn afgelopen weekend de halve marathon van Madrid gelopen. Geen doel, geen druk, gewoon lekker samen lopen. En dat deden we. Ik heb 21.1 kilometer genoten van deze prachtige stad en het gezelschap van mijn zus. Ook vond ik mijn loopplezier gelukkig weer helemaal terug, met de welbekende runnershigh. Zo hoort hardlopen eigenlijk te zijn.

En nu? De volgende marathon staat alweer gepland: Chicago! Op 13 oktober loop ik daar mijn tweede major, dit keer in samenwerking met Marathonworld. Niet alleen, maar samen met mijn vriend Erik mag ik mijn passie voor hardlopen en reizen combineren. De voorbereiding gaan we samen doen, net zoals de marathon. Ik mag een wereldstad al hardlopend ontdekken, ik kijk er naar uit, mijn road to Chicago is begonnen!

 

Aan jezelf werken tijdens de marathonvoorbereiding

Lang getwijfeld of ik dit zou gaan delen. Maar, omdat ik denk dat het helpt om het erover te schrijven, voor mij, maar hopelijk ook voor anderen, toch besloten om dit te delen. Want ook dit deel hoort bij mij en mijn marathonvoorbereiding. In mijn blog over de New York Marathon schreef ik al kort dat ik in een dipje kwam. Helaas was dit niet zomaar een dipje. 

Mijn dipje begon begin oktober. Maar als ik terugdenk, dan begon deze eigenlijk al wel iets eerder. Het begon met veel nadenken over dingen die ik had meegemaakt. Eerst sliep ik een paar nachten niet goed, maar al snel werden dit er meer. Wat begon met één keer wakker, naar uiteindelijk soms wel een week (te) weinig slaap. En laat slaap nou net een heel belangrijk deel zijn van een marathonvoorbereiding. Want de marathon van New York moest nog komen. Eerst dacht ik mijn dipje er wel even uit te lopen tijdens de Singelloop in Breda. Ondanks dat ik met een PR en tranen over de finish kwam, bleek dit voor het eerst toch niet de oplossing te zijn. Dus eigenwijs zoals ik ben, probeerde ik dit gewoon nog een keer, maar dan op een halve marathon. Een PR rijker, maar ook dit hielp niet.

Ik werd moe, onzeker en schrok van alles om me heen. Dit gebeurde vooral thuis en in mijn vrije tijd. Voor de klas, mede door de afleiding, wist ik de knop altijd goed om te zetten. Maar toch zat mijn emmertje vol en een aantal mensen zagen dat. Ik besloot, na veel praten met een aantal vriendinnen en collega’s, dat ik op zoek moest naar een oplossing. Gelukkig werk ik op een speciaal basisonderwijs waar ook een lieve psycholoog werkt. Na een fijn gesprek ging ik naar huis met het advies om EMDR therapie, Eye Movement Desensitization and Reprocessing, te gaan volgen. Dit moet alleen via de huisarts.

De zorg in Nederland zou soms wat sneller mogen. Via de praktijkondersteuner en de huisarts kwam ik op de wachtlijst. Maar ondertussen stond mijn NYC marathon bijna voor de deur en sliep ik bijna geen nacht volledig achter elkaar door en voelde ik me alleen maar slechter. Mijn huisarts had de oplossing: slaappillen. Natuurlijk weet ik dat dit geen echte blijvende oplossing is, want ik mocht er maar twee per week, maar hé toch twee nachten in de week waarin ik sliep als een roosje. Dat ik dan duf wakker werd met hoofdpijn, nam ik voor lief, ook al voelde ik me wel down als ik er eentje nam.

Na de marathon werden mijn slechte nachten nog slechter, mijn gepieker nam nog meer toe en daarmee ook mijn onzekerheid. Hoe dit kwam? Lastig, maar ik denk omdat ik mijn grote marathondoel in New York kon afvinken en dat ik toen ook besefte dat het nu echt tijd was om aan mezelf te gaan werken. Een weg die niet makkelijk zou zijn, want jezelf tegenkomen en werken aan een trauma, is moeilijk. Een paar weken na New York mocht ik op kennismakingsgesprek komen bij de psycholoog waar ik EMDR bij zou gaan volgen. Een hele drempel, want ik zag er echt heel erg tegenop. Maar soms moet je een stap zetten die niet makkelijk is. Hij legde mij geduldig uit wat EMDR inhoudt. Eigenlijk worden je gevoelens en emoties verminderd, omdat je aan het trauma terugdenkt, maar tegelijkertijd iets anders moet doen. In mijn geval met je ogen een stokje volgen. Tijdens mijn eerste sessie kreeg ik ook mijn behandelingsplan en diagnose op papier. Post traumatisch stress syndroom. Viel dat even tegen. Deze positieve, bijna altijd vrolijke meid, had ineens een stempel. Maar goed, aan een diagnose kan je werken. En aan deze werd hard gewerkt! Ik begon met zwetende handen en veel moeite aan de behandeling, maar liet alles toe. Ik nam elk beeld terug voor ogen en beantwoordde elke keer de vraag ‘hoe voel je je nu?’.  Want ik wilde me echt graag weer beter voelen. De eerste twee sessies waren erg intensief en pittig. Ik heb me dagen rot gevoeld en nog slechter geslapen. De zondag na de eerste twee sessies liep ik de halve marathon van Egmond aan Zee, want ook het trainen voor mijn volgende marathon gaat door. En daar liep ik dan, met dikke tranen over mijn wangen in de duinen van Egmond met drie hele lieve vriendinnen naast me. Maar, toch heb ik enorm genoten van deze loop. Ik voelde me een stuk beter. Dit goede gevoel zette zich door in de weken erna. Na nog een sessie EMDR voelde ik me nog beter. Deze sessie was voor mijn gevoel veel minder intens, omdat ik bij de eerste twee sessies al mijn emoties en verdriet maar gewoon toeliet.

Naast de sessies heb ik ook veel gepraat met mensen om mij heen. Erover praten werd, ondanks dat het lastig blijft, wel makkelijker. Ik begon weer wat beter te slapen en kon dingen wat meer loslaten. Ook  heb ik veel mensen gesproken die ook EMDR hebben gevolgd of er bekend zijn. Inmiddels weet ik dat PTSS niet iets om je voor te schamen, maar dat het juist knap is dat ik eraan durf te werken. Alleen moet je sommige stappen echt zelf zetten, hoe moeililjk die ook zijn.

Het hardlopen heeft mij enorm geholpen in deze lastige periode. Ik heb geleerd dat het eruit lopen niet altijd genoeg is, maar het gaf me een reden om naar buiten te gaan, want ik wilde mijn trainingen doen. Anders zat ik waarschijnlijk alleen maar meer te piekeren op de bank. Soms was dit zwaar en afzien, maar ik kwam altijd met een rustiger hoofd weer terug.

En nu? Mijn EMDR sessies zitten erop en ik richt me nu op mijn evaluatiegesprek. Ik heb mijn nachtrust weer helemaal terug, maar daarnaast ook mijn positieve ‘ik geniet van het leven’ gevoel. Deze periode heeft mij veel gebracht. Ik heb dingen een plekje gegeven. Dit had ik niet kunnen doen zonder allemaal lieve mensen om mij heen; dank jullie wel, voor al het fijne advies, een luisterend oor of een schop onder mijn kont. Ik ben blij dat ik deze stap heb kunnen en durven zetten, maar daarnaast ‘gewoon’ kon blijven hardlopen. Juist door het hardlopen voelde ik me beter.

What doesn’t kill you, makes you stronger! En dat gevoel ga ik gebruiken ook. Ik heb mijn zinnen gezet op een mooie, vierde, marathon. Rotterdam, tot in april!

Go the Distance

Afgelopen september liep ik samen met mijn tweelingzus, Lynn, de 31KM challenge tijdens het Magic Run weekend in Disneyland Parijs. Het is al eventjes geleden, maar na een aantal vragen hierover besloot ik dat het weekend toch eigenlijk echt veels te leuk is om niet te delen.

Het weekend begon op vrijdag 21 september. Nou ja, eigenlijk begon de voorpret al eerder. Want toen ik voorstelde om in Disneyland te gaan hardlopen i.p.v. onze zomervakantie verlengen, begon de voorpret al tijdens het boeken bij Loopreizen. Het uitzoeken van welk hotel en welk hardlooppakket was al een feestje opzicht door het prettige contact met Loopreizen.
De week voor vertrek begon het dan echt, want inpakken voor een weekend Disney met twee hardloopafstanden, vraagt om matching hardloopoutfits en een hoop kleding. Toen alles eenmaal in Lynn haar autootje zat, het is een wonder dat we nog hard konden rijden, vertrokken we rond half 4 richting Disney. Voor vertrek kregen we de tip van pap om niet over Brussel te rijden, maar via Lille. Top idee, want we stonden al bij Breda in file om vervolgens door te rijden naar de volgende. Na maar liefst 6 uur waren we op onze bestemming. De auto inpakken was een uitdaging, maar uitpakken ook. Ik zou de weg wel even wijzen naar ons verblijf, ook dat liep dus niet soepel volgens plan. Nadat we onze spullen hadden uitgepakt, konden we eigenlijk bijna meteen naar bed. Nog eventjes de spullen klaarleggen, want zaterdagochtend stond de 10K op de planning. De wekker stond om iets voor 5 uur, wat het een beetje lastig maakte.

Na een kort nachtje liepen we rond 6 uur bij het hotel weg richting de start van de 10K. Het thema van dit weekend was ‘slechteriken’. Gelukkig stond er bij de start een leuke held. Na een knipoog van Hercules begonnen we aan onze eerste Disneyrun. Eerlijk is eerlijk, ik heb nog nooit zo lang over 10K gedaan. Maar wij hadden besloten om er vol op van te genieten en tussendoor bij de Disneyfiguren op de foto te gaan. Het werd meer in de rij staan dan echt hardlopen, maar goed, hardlopen in Disney met je tweelingzus is al een geweldige ervaring. Na de finish kregen we een herstelpakketje en natuurlijk onze eerste grote Disney medaille. Na een kopje warme koffie, nog wat foto’s met Pluto en een warme douche, gingen we Disney in. Na een drukke en lange dag, met maar liefst 30KM nog gewandeld te hebben, besloten we dat het na het avondeten tijd was om met de beentjes om te hoog te gaan. Ook werden de spullen klaargelegd voor de volgende hardloopuitdaging van het weekend: de halve marathon.

Zondagochtend was het zo ver, Mickey’s Half Marathon. Ook weer vandaag stond de wekker belachelijk vroeg, maar je moet er wat voor over hebben. We hadden geleerd van de kou van de ochtend ervoor en besloten om onze lange broek over onze korte broek aan te doen. Het weer zat ons niet mee. Het was koud, stond een behoorlijke wind en het regende. Het doel van de dag was lekker lopen en kijken hoe dat het zou gaan. Voor mij zou het een duurloop worden als voorbereiding op de marathon en voor Lynn werd het haar tweede halve marathon. We dachten dat rond de 2:00 wel zou lukken. De eerste kilometer was zo druk, dat we een gemiddelde pace hadden van bijna 7 minuten. We konden er eigenlijk wel om lachen. De dag ervoor hadden we al gezien dat veel mensen wandelen, maar tijdens de halve marathon ging iedereen gelukkig aan de zijkant wandelen, zodat het minder ophoud. Na ongeveer 8K loop je het park uit. Ons idee was om daar te versnellen, omdat hier de rechte stukken komen. Viel dat even tegen. Het ging vals plat omhoog en dat met een windkracht 5 is toch wel pittig. Stukken omhoog en omlaag gaan in je benen zitten na al een 10K run en een dag slenteren in Disney. Maar, hé we lopen in Disney, onze halve marathon samen, dus who cares? Onderweg hebben we zoveel plezier gehad. Althans, ik had veel plezier en Lynn probeerde mee te lachen ondanks haar lopersknie. Na 1:58:37, voor mij mijn eerste SUB2, kwamen we hand in hand met een enorme glimlach samen over de finish. We kregen bij de finish nog een prachtige medaille en konden, natuurlijk, ook even met Mickey op de foto. Maar, we deden een challenge en mochten dus bij de expo nog een medaille ontvangen.

Een hardloopweekend in Disney, met Lynn. De sfeer daar is echt magisch. Zoveel te zien in het park, onderweg, hoe mensen erbij hobbelen en de aanmoediging op sommige plekken. Wat een geweldige ervaring. Ik kan zeggen dat het in de top drie van onze belevenissen samen staat. We gingen naar huis met niet 1, maar met 3 medailles, vermoeide benen en lachspieren, maar vooral met veel mooie herinneringen. We vonden het zo leuk, dat we meteen weer hebben geboekt bij Loopreizen voor volgend jaar. Dan doen we er nog een schepje bovenop en lopen we op vrijdag ook nog de 5K. Want zo als Hercules zegt: ‘Go the Distance’.

Disneyland Parijs, tot volgend jaar!

Mijn weg naar New York

Het is al een tijdje geleden dat ik over mijn hardloopavonturen schreef. Maar mijn New York marathon, is dan toch echt wel een nieuw verhaal waard om te delen. Een weg vol hoogtepunten, veel trainingskilometers, de nodige pr’s, toch ook wel twijfels, maar vooral een weg vol met plezier.

Mijn New York avontuur begon eigenlijk al begin dit jaar. Want voor New York schrijf je je natuurlijk niet even een maand van te voren voor in. Zo boekte ik mijn reis naar New York al begin dit jaar. Dit niet alleen, maar samen met mijn vader, die deze marathon stiekem toch ook graag had willen lopen in zijn loop carrière, boekten we ons nieuw avontuur. Ik als loopster, pap als supporter.

Na het herstel van de Roparun begon mijn voorbereiding voor de New York marathon, mijn derde marathon. Mijn eerste marathon had ik getraind met een schema die ik van internet had geplukt en mijn tweede met een schema van mijn looptrainer van Scorpio. Beide marathons had ik met veel plezier en goed voorbereid uitgelopen. Maar nu wilde ik eens wat nieuws en wat anders proberen. Ik besloot me aan te sluiten bij 42.195 Breda, vanuit Run2day Breda. Met een opmaat gemaakt schema ging ik aan de slag. Het programma bracht mij een nieuwe manier van trainen. Die soms lastig was, want hé rustig lopen is echt een kunst. Maar elke drie weken kreeg ik een nieuw schema, waar ik steeds naar uitkeek om te zien wat ik die weken mocht gaan doen. Joan hield rekening met mijn doelen, tempo’s en eventueel andere loopevenementjes die op het programma stonden. Ook kreeg ik tips qua opbouw, voeding, en andere vormen van trainingen.
Een leuk hoogtepunt bij dit programma was het trainingen in een groep. Om de week werd de lange langzame duurloop samen gelopen en leerde ik veel mensen kennen. Één van die mensen is Myrthe. We hadden meteen een klik tijdens de eerste gezamenlijke duurloop. Al snel werd het contact steeds meer en konden we meer bij elkaar kwijt dan alleen loopverhalen. Nu kan ik zeggen dat ik er een (hard)loopvriendin bij heb. Samen dingen delen, maakte de voorbereiding van deze marathon bijzonder.

Het tweede hoogtepunt in de weg naar New York, was het hardloopweekend in Disneyland Parijs. Voorheen liep ik niet samen met mijn tweelingzus Lynn. Nu hebben we het ‘samen hardlopen’ helemaal ontdekt. Geen tijddoel, maar gewoon lekker samen lopen en genieten, maakte het een geweldig hardloopweekend. Dit eindigde in een zeer gezellig weekend en een onverwachtse PR op de halve marathon.

Maar deze voorbereiding kende ook moeilijke punten. Eentje daarvan was het trainen in de zomer. In de zomerse tempraturen was het erg lastig om toch al je loopjes te doen. In de vakantie kon ik dan nog in de ochtend vroeg gaan lopen, maar toen school weer begon, hield dat op. Gelukkig had ik veel lieve vriendinnen, collega’s en familie die met me mee gingen. Op de fiets of een stuk lopen.
Een tweede moeilijke punt kwam rond begin oktober. Ik kwam in een dipje, niet qua trainen, maar ik zat niet lekker in mijn vel. Het vasthouden aan mijn schema heeft mij veel houvast gegeven. Hoe ik me ook voelde die dag, ik deed wel de training die gepland stond. Gelukkig liep ik dan vaak niet alleen en kon ik dan naast het lopen, ook meteen mijn verhaal kwijt. Hardlopen en buiten zijn, helpt dan echt voor mij. Door het dipje ging ik ook aan mezelf twijfelen. Kan ik het wel, de marathon van New York met zijn zware parcours? Deze twijfels verdwenen snel, want in de voorbereiding liep ik nog eventjes een PR op de 10K van 3 minuten en een PR op de halve marathon van 7 minuten. Toen dacht ik; zie je wel Cris, je kan het wel.

Na de halve marathon kwam New York al heel snel in zicht. De laatste kilometers vlogen voorbij en ik keek er enorm naar uit. De kinderen in de klas maakten een marathonpoule en ook aten we samen pannenkoeken. Op donderdag 1 november vertrokken pap en ik naar New York met TUI SPORTS. Dezelfde dag haalden we meteen mijn startnummer op: 47474. Op vrijdag mocht ik het park al verkennen met een verkenningsloop. Onbeschrijfelijk hoe leuk het was om daar te lopen en mensen te leren kennen met allemaal dezelfde passie.

Zondag 4 november was het zover: de NY Marathon! Bepakt en bezakt vertrok ik om 7:00 met de bus naar de start, nadat pap mij had uitgezwaaid. Gezonde zenuwen waren goed aanwezig. Alleen al bij de start kijk je je ogen uit. Wat een mensen!
Om 10:40 klonk het startschot van wave 3. En daar ging ik dan, de brug op om mijn marathon te lopen. Ik voelde me goed die dag, waardoor ik me keurig aan de opbouw kon houden. Niet tot het gaatje gaan, maar lekker lopen en genieten van deze geweldige ervaring. De eerste 10K rustig begonnen, om daarna ietsje te versnellen tot de 25K. Wat mensen zeggen over de Queensborough bridge bij de 24K is echt allemaal waar. Hij is lang, steil en er komt geen eind aan. Maar het uitzicht, is prachtig. Ik genoot van elke kilometer deze dag. Ondanks de vele, vele supporters langs de kant, keek ik uit naar mijn supporter. Na de brug stond dan eindelijk bij de 27K papa. ‘Wat gaat het lekker hé?’

En daar ging ik. Na de brug was er geen houden meer aan. Ik kon gemakkelijk versnellen, genoot van alle mensen om me heen en van de sfeer. Wanneer ik de Amerikaanse hysterische sfeer even genoeg vond, deed ik mijn muziek aan. Want al mijn vriendinnen, vrienden, collega’s en familie waren erbij. Ik had ze van te voren gevraagd om een liedje door te geven voor in mijn afspeellijst. En zo liep ik, voor ik erg in had, de Bronx in waar ik begon aan de laatste 7K. Deze werden wat lastiger, want die gingen alleen maar vals plat omhoog. Maar who cares? Ik liep ik New York en ik had allang gezien dat het een PR zou worden, dus die laatste kilometers heb ik ook gewoon enorm genoten. Met een glimlach rende ik daarna Central Park in, waar pap nog één keer zou staan bij de 40K. Na de laatste high five, zette ik tocht voor. Wat een mensen, wat een indrukken, wat een marathon en wat een geweldige ervaring. Ik heb denk ik bijna heel de marathon in een runners high gelopen. Wat vond ik het leuk. Niet eventjes, maar heel de marathon vond ik een feestje. Ik mocht mijn twee grootste passies, hardlopen en reizen, combineren met mijn vader mee. Hoe tof is dat? Ik hoefde niet perse een PR te lopen, het zou leuk meegenomen zijn, maar dat was niet het doel, dat was genieten. En dat doel was behaald. En daarbij kwam ook nog eens een PR van maar liefst 12 minuten, en dat in New York City. Met een goede opbouw en negatieve split van 4 minuten, kwam ik na 3;56:55 over de finish.

En nu? Het is een week geleden, maar elke keer als ik eraan denk of erover praat, heb een glimlach op mijn gezicht. Ik geniet enorm na van deze geweldige marathon. Niet alleen, want ik leek wel jarig daar alle berichtjes, kaartjes, bezoekjes en steun van allemaal lieve mensen om mij heen, dank jullie wel. Maar, ik zit natuurlijk niet stil. De inschrijving voor mijn vierde marathon, die staat al. Rotterdam 2019. Ook deze voorbereiding ga ik niet alleen doen. De meefietsers zijn weer van de partij, Lynn heeft ook haar passie voor het hardlopen helemaal ontdekt, Myrthe gaat trainen voor haar tweede marathon waardoor we vast ook af en toe samen kunnen trainen en mijn (loop)vriendin Hanneke gaat voor het eerst de uitdaging van de marathon aan. Samen gaan we kilometers maken. Maar we gaan vooral samen genieten van de duurloopjes en het delen van onze passie. Rotterdam 2019, tot snel!

 

Roparun

Van Parijs naar Rotterdam in het Pinksterweekend met team 86. Maar liefst 528 kilometer afleggen in estafettevorm. Acht lopers, vier fietsers, chauffeurs, navigators, fysiotherapeuten, teamcaptains, teamleiders, catering en een supersub. Met 27 mensen vertrokken we zaterdag richting Parijs voor mijn eerste Roparun. Hieronder mijn ervaring, een beschrijving van een tof weekend met citaten van teamgenoten.

‘Vind jij het ook spannend?’ vroeg ik aan Hanneke toen we in de bus stapten. Hanneke, mijn lieve (loop)vriendin, en ik besloten vorig jaar dat we samen dit avontuur wel aan wilden gaan. Ik als loper, Hanneke als fietser. Gelukkig vond Hanneke het ook spannend en konden we samen onze voorbereiding en spanning delen. Want ja, hoeveel setjes kleren neem je nou mee hé voor één weekend?

‘Crissy, vol spanning op weg naar Parijs, lonkend naar de KMA, rende zij zich de pootjes onder haar kont vandaan. Als zij aan het rennen was, hadden wij het als haar teamgenoten telkens over haar dansende paardenstaartje.’ Corné, chauffeur lopersbus.
Eenmaal in Parijs aangekomen, gingen we even terrein verkennen. Lees, eens kijken wat er nog meer rond loopt. Uiteindelijk natuurlijk wel wat leuke teams gevonden. Onderweg hebben we de nodige grapjes hierover gemaakt, wat ervoor zorgen dat ik er veel plezier in had.
De eerste nachtetappe ging goed. Gemiddeld kon ik aardig mee met de mannen. We hadden leuke gesprekken in en rond de bus en tijdens het lopen met Hanneke en Piet op de fiets. Helaas raakte één van onze lopers na de eerste etappe geblesseerd. Na een massage en een kort dutje, mochten we alweer starten aan de tweede etappe. Een zonnetje erbij en een prachtig (maar zeer heuvelachtig) landschap. Genieten. Deze etappe liepen we niet met vier lopers, maar met drieën. Dat was even pittig en hakte er een klein beetje in. Maar hé, hardlopen is een hobby toch? Nog steeds genoot ik van elke kilometer. Na de tweede, toch wel wat pittige, etappe, volgde de derde. Gelukkig konden Hanneke en Johan de vierde loper om en om vervangen en hoefden wij niet meer met zijn drieën verder. Ook deze etappe ging lekker en hebben we nodige grapjes onderweg gemaakt. Een zogenaamd telefoonnummer, even stoppen bij het café… we maakten er een gezellige derde etappe van.

De nachtetappe ging ik niet goed in. Ik was moe, misselijk, had weinig tot niet geslapen en zag het even niet zitten. Na een knuffel van Arijan en Hanneke gingen we door.

‘Ik heb veel respect voor jou, iedere kilometer gelopen. Altijd opgewekt, zelfs na je kleine dipje.’ Diana, teamleider.
Wilskracht en doorzettingsvermogen, dat zijn de eigenschappen voor jou voor deze Roparun. Geen meterje heb je door een ander laten lopen. Niet klagen, hoewel je hartstikke moe was, maar rennen.’  Johan, supersub.
Uiteindelijk heb ik deze nachtetappe volbracht. De tranen waren voor de start al weer gedroogd. Deze etappe ging moeizaam, maar hij ging. Toen iemand voorstelde om over te stappen naar 800 meter i.p.v. één kilometer, heb ik daar nog geen moment over getwijfeld. Nee, ik loop gewoon door. En zo kwamen we uiteindelijk in Kruibeke aan bij de brandweer, waar ik al op de massagetafel in slaap viel. Na twee tosti’s en cola en een goed uurtje slapen, voelde ik me herboren en klaar voor de laatste twee etappes. De laatste twee waren leuk en snel. Wisselen vanaf de fiets vond ik moeilijk, omdat ik als kleine kabouter niet op alle fietsen pas, lees eigenlijk maar op één. Gelukkig hielp Arijan mij daar enorm goed mee. Waardoor ook deze etappes goed gingen.
Wat had nog specialer maakte, waren de mensen. Overal stonden mensen in Nederland langs de kant. Mijn ouders waren er, de ouders van Hanneke, een collega en vele vele supporters. Ook begonnen we veel teams in te halen, wat echt een kick geeft. En dan heb je nog Daniel de Hoed, bij het Erasmusziekenhuis. Ik liep toevallig dat stukje, langs het ziekenhuis waar mijn eigen opa heeft gelegen. Een kippenvelmomentje. Hier doen we het voor.

‘Perfect voorbereid en topfit.’ Joan, teamcaptain.
‘Onzeker over wat zou komen en of het zou lukken. In Rotterdam een ervaring rijker. De Heinennoord tunnel omhoog, weinig slaap. Het lukte, dankzij je doorzettingsvermogen om je doel te bereiken. Je wil is sterker dan je lichaam.’ Arijan, medeloper.
‘Voor jouw eerste Roparun heb jij door jouw goede voorbereiding heel stabiel gelopen. Erg knap.’ André, medeloper.

Uiteindelijk kwamen we op maandag aan het einde van de middag over de finish in Rotterdam. Moe, maar zeer voldaan. Wat een ervaring! Met team 86, met alle lieve en fijne mensen en met Hanneke, heb ik een geweldig weekend gehad. Een ervaring die mij bij blijft en waar ik met een enorme glimlach op terugkijk. Ik was in vorm vanwege mijn marathon, had er enorm veel zin in, maar vond het ook erg spannend. Een prachtig evenement, met een nog prachtiger doel.

‘Je bent een kanjer, ik ben trots op je.’ Hanneke, fietser en loper.
‘Crissy, ik heb de Roparun samen met jou beleefd als geweldig. Je bent een topwijffie! Krachtig, sterk, lief en echt een super hardloper. Één van de weinige zonder blessures en dat voor de dame die eigenlijk alleen zou lopen tussen alle mannen.’ Nadine, fysio.

Met deze twee citaten sluit ik af. Als ik alle citaten teruglees, word ik er weer vrolijk van. Niet alleen trots op mezelf, maar ook trots op ons team en mijn teamgenoten. Team 86, dank jullie wel voor deze ervaring!

Het leven na de marathon

Zaterdag 5 mei. De marathon is inmiddels al weer bijna een maand geleden. En nu, wat ga je nu doen, val je in een zwart gat, heb je nieuwe doelen? Dit is maar een kleine samenvatting uit de vele vragen die mensen aan mij stelde na het lopen van mijn tweede marathon.

Laten we eerlijk zijn. Mijn marathon was een feestje. Van bijna elke kilometer heb ik genoten. Niet alleen de dag zelf zat ik op een roze marathonwolk, maar ook erna bleef er enige tijd opzitten. Voor wie het nu wilde horen of niet, ik was er vol van. Mijn marathon. Mijn feestje. Mijn verhaal. Ik kon er uren over kletsen. Nu zijn we bijna een maand verder en lijkt het weer heel gewoon dat ik de marathon gelopen heb. Mijn trainingsschema van zeker 3 maanden is klaar, mijn alcoholvrije maand is ook afgelopen en het aantal koolhydraten moet helaas weer beneden. Maar gelukkig er is een leven na de marathon.

In een zwart gat vallen na de marathon? Ik geloof dat er inderdaad marathonlopers zijn die dit zo ervaren. Ik niet. Ik sport, heel eigenwijs, gewoon door. Nee hoor, niet gewoon. Op goed advies van meerdere mensen die er verstand van hebben, doe ik het rustig aan. Op het gebied van hardlopen dan. In de eerste week na de marathon heb ik drie dagen op mijn komt op de bank gezeten. Dat vond ik niets. Maar mijn lijf moest echt even bijkomen van de inspanning tijdens de marathon. Maar ook zeker van de inspanning de afgelopen maanden. De donderdag na de marathon heb ik weer gelopen, want ik miste het. Ik liep naar de loopgroep en deed alleen de warming-up mee. Langer kon ook niet, want Peter stuurde me anders vast naar huis. In het weekend liep ik een 5K en ging ik voor het eerst in lange tijd weer naar de bootcamp. De bootcamp kwam op een laag pitje na mijn blessure in oktober en de marathontraining. Maar nu wordt deze weer opgepakt.
In de tweede week gingen mijn kilometers weer ietsje omhoog, deed ik weer core training en een HIIT en pakte ik zelfs in het weekend twee keer mijn wannabe racefiets uit de schuur.
In de derde week brak mijn vakantie aan. Voor de meeste mensen is dit bijkomen en uitrusten, maar ik vind sporten in mijn vakantie heerlijk. Zo liep ik meerdere keren lekker vroeg in ochtend al wat hardloopkilometers. Want in een gewone werkweek kan dat niet. Ook stond er de fit test van gratisbootcamp Breda op het programma. Eerlijk is eerlijk, dat was een tijdje geleden dat ik die had gedaan. Even afzien, maar misschien was een snelle 5K in de ochtend niet z’n goede combinatie.

Op dinsdag stond er een CROSSFIT workout op het programma. Ja, crossfit. Ik had er een beeld bij van veel gewichten en spierbundels die onzettend afzien. Maar ik had beloofd om mee te gaan. Daar stond ik dan, de dag na mijn fit test met mega spierpijn, om 10:00 in de ochtend bij FITTR Oosterhout samen met Bastijn. De coach, Timo, vertelde dat we een lichte warming-up gingen doen met een kettlebell van zes kilo. ‘Zes kilo, licht?’ dacht ik. Begrijp me niet verkeerd, ik weet heus wel dat al die spierbundels veel meer pakken dan zes kilo. Maar voor een kabouter die bijna niets aan krachttraining doet, is zes kilo veel. Maar goed ik liet me niet kennen natuurlijk en pakte gewoon de kettlebell van zes kilo. De warming-up vond ik al zwaar. En dat was pas het begin want hierna volgde de WOD, workout of the day. Maar er was licht aan het einde van deze workout tunnel. Toen Timo vertelde dat we ook zouden gaan hardlopen, deed mijn hart een vreugdedansje. Want hardlopen, dat kan ik tenminste. De training bestond uit een aantal deadlifts en dan 400 meter sprinten. Dit drie keer. Voor we hier mee aan de slag gingen, kwam het stukje techniek. Erg tof dat daar zo goed aandacht aan besteed werd, want een blessure zit in een klein hoekje. De stang alleen al vond ik zwaar genoeg, vijftien kilo. En met mijn spierpijn hield ik het maar gewoon daarbij. En toen… begon het. De deadlifts gingen oké en het sprinten vond ik heerlijk. Mijn crossfit ontgroening was een succes.

In de week die volgde, liep ik nog wat hard, deed ik wat krachtoefeningen thuis en liep ik mee met de Koningsloop in Raamsdonkveer. Een snelle 5K, niet mijn snelste, maar zeer tevreden. Prima eerste vakantieweek. Aan het einde van deze eerste vakantieweek vertrok ik naar Italië. Een weekje ontspannen en bijkomen. Ondanks dat we veel wandelden, want om een lekkere cappuccino te gaan drinken was het de berg een stukje naar beneden en daarna ook weer boven, af en toe ook wat hardlooprondjes liepen, was het vooral een rustvakantie. En, dat was nodig. Soms viel ik in de middag gewoon even in slaap. Mijn lijf had de rust denk ik meer nodig dan dat ik verwacht had.

En nu? Nu staan er nog twee wedstrijdjes op het programma. Met Hemelvaart sta ik aan de start bij het Dauwrennen in Den Hout en de zondag erna loop ik de kwart marathon van Tilburg. Voor beiden loopjes heb ik geen tijdsdoel, want een week erna begint het Roparun avontuur. Daarna, dan neem ik echt rust, zodat ik een periode later mijn training kan beginnen met 42.915 Breda voor New York, mijn derde marathon.

Dus, toch is er een leven na de marathon. Geen zwart gat zoals sommigen zeggen. Wel een leven met rust en andere sporten, want stilzitten is lastig.

‘De mooiste’

Het heeft eventjes geduurd. Maar dan nu toch mijn raceverslag van de marathon van Rotterdam in een blog.

Mijn raceverslag begint eigenlijk al de week voor mijn marathon (liever gezegd; maanden, maar om het leesbaar te houden, zal ik het beperken tot de week ervoor). De week voor de marathon liep ik mijn laatste 14km training. Deze training ging gelukkig veel beter dan mijn halve marathon in Zandvoort, die erg tegenviel na een week antibiotica en het verwijderen van mijn verstandkies. Een prettige, laatste, lange duurloop gaf weer een beetje moed.

In de week die volgde wisselden mijn emoties van ‘ik heb er zin in’ naar ‘kan ik dit wel’. Gelukkig gingen de meeste zenuwen weg richting het einde van de week en werden het steeds meer gezonde wedstrijd kriebels.
Mijn één na laatste rustige training liep ik met mijn tweelingzus. Een gezellige 5KM in Breda. Om twee dagen later mijn laatste training te lopen vanuit school met een groepje collega’s. Na afloop werd er natuurlijk pasta gegeten, want ja… stapelen hoort erbij. Ook de kinderen van mijn groep leefden helemaal mee. Van het samen volgen van het weerbericht tot aan samen pannenkoeken eten op vrijdag.

De week vloog voorbij. Vrijdag had ik dan eindelijk mijn startnummer: F1077. Vol trots haalde ik deze bij mijn ouders op, om vervolgens te gaan stressen over wat ik aan zou doen. Want als je meer dan vier uur rent, wil je er ook wel een beetje oké uitzien toch? Op zaterdag de laatste supporters ballonnen uitgedeeld, de nodige koolhydraten gegeten, veel water gedronken en op tijd naar bed.

8 april 2018
RACEDAY. Natuurlijk was ik al ruim voor de wekker wakker. De ochtend begon met nog wat koolhydraten en zonnebrand. Om daarna met mijn vader en oom naar Rotterdam te vertrekken. Wat had ik er zin in! Mijn zenuwen waren weg, maar ik had bijna vlinders in mijn buik.

Daar stond ik dan, 10:00 in startvak 4 naar Lee Towers te luisteren, in de rij om te plassen. Want ja, net voor vertrek denk je toch dat je nog moet plassen. Of waren het toch zenuwen? Om 10:21 kwam ik over de startlijn met een enorme glimlach. Wat een smalle start, zo meteen over de Erasmusbrug. Mijn vader zou aansluiten op de fiets na de brug, maar hé na 2 KM zag ik hem nog niet. Gelukkig hadden we elkaar erna snel gevonden. Kort daarna hoorde ik de volgende supporters al aankomen fietsen. Mijn oom en tante met jawel, de oranje supporters ballonnen. De eerste 9KM gingen heerlijk en waren eigenlijk zo voorbij. De eerste 5KM hiervan heb ik goed naar mijn tempo gekeken om niet te hard te beginnen. Bij de 9KM kwam ik Maarten tegen, die de estafette meeliep. Zo hobbelde hij gezellig en kletsend mee tot de 21.1KM. Met de nodige support aan de zijkant. Stuk voor stuk was ik blij iedereen te zien.

Bij de 21.1KM begon het nog meer te kriebelen. Mijn vader en ik kijken tegelijk op ons klokje: 02:06:33. ‘Wat gaat tie lekker hé Cris?’ riep mijn vader. ‘Wat zullen we doen?’
Ik voelde stiekem bij de 15KM al dat het wel lekker ging. Het enige tijdsdoel wat ik had, was onder de 4:34:10 van vorig jaar. Rond de 4:20:00 zou ik prima vinden. Maar het ging wel erg goed. ‘Zullen we voor de 4:15:00 gaan?’

En daar ging ik. Op weg naar de 4 uur 15. Ik had goede moed, vond het allemaal prachtig en leuk. Dit werd nog extra versterkt door mijn tweelingzus die bij de 24KM stond. Al lachend liep ze een klein stukje mee. Hierna belandde ik de bekende runners high. Wat vond ik het leuk, wat ging het goed en wat had ik een plezier. Al zingend ging ik de Erasmusbrug op, op weg naar het Kralingse Bos. Waar Monique mee zou lopen. Nog steeds zingend, rende ik verder. Mijn vader probeerde me nog in te seinen dat ik niet te enthousiast moest worden, maar ik kon het niet laten. Het ging zo goed. Wel had ik besloten bij de 26KM een extra gel te pakken, omdat ik voor het eerst echt trek had. Fijn, coach papa mee op de fiets met mijn Maurten en gelletjes.

Een stuk na de brug moest ik het toch zonder coach papa doen. Maar gelukkig stond Monique bij het bos met een extra startnummer. Wat was het een gezellig rondje! Het bos vond ik weer pittig, vooral mentaal want mijn benen ging nog steeds vanzelf. Zoveel mensen zie je uitstappen, kramp krijgen of bijna neervallen. Even knaagt het dan.
En toen kwam Kyra, mijn beste vriendinnetje die in Australië zit. Niet in levende lijven natuurlijk, maar op een groot scherm bij de 34.5KM met een leuke aanmoediging. Dit gaf nog meer moed. Mijn runners high was nog niet voorbij en zo haalde ik, al kletsend en lachend de pacers in van 4:10. Helaas moest ik bij de 39KM afscheid nemen van Monique, wel met een dansje.
Daar gingen we, de laatste 3KM. Kon niet misgaan. Tot ik een groepje wilde inhalen en er niet voorbij kwam. Ik raakte helemaal uit mijn ritme en dat vond ik zwaar. ‘Nog maar 2KM!’ hoorde ik ineens mijn vader roepen. Ik zag niet alleen mijn vader, maar ook mijn moeder staan. Ja nog maar 2KM. Toen zag ik mijn 41ste kilometertijd en mijn totale tijd. Als ik nu nog even aanzet, en mijn pace onder de 6:00 houd, dan ga ik hier gewoon onder de 4:10. En hoe sneller ik nu ren, hoe eerder ik klaar ben.

Na 4:09:22 kwam ik zo blij als een kind met mijn armen omhoog de finish over op de Coolsingel. Ik had nooit gedacht dat mijn tweede marathon zo goed zou gaan. Ik zat maar liefst bijna 25 minuten onder mijn tijd vorig jaar.
Maar, dit had ik niet alleen gekund. Zonder al mijn lieve vriendinnen, familie en collega’s die mee gingen op de fiets, een zus die mij hielp met mijn voeding en supporters de dag zelf, was dit mij niet gelukt.

Rotterdam, ik heb genoten van elke kilometer. Tot volgend jaar!