Na twee al supergezellige kopjes koffie, stond de derde al klaar. Niet zomaar een kopje koffie, maar eentje met Emma van Geel. Ik heb Emma via social media leren kennen. Naast dat ik Emma een superleuke meid vind, vind ik haar ook echt een voorbeeld. Ooit werd er tegen haar gezegd dat ze niet zou kunnen hardlopen. Maar toch deed ze het, en niet zo maar hardlopen; ook de marathon kon van haar lijstje. Dit doorzettingsvermogen vond ik een mooie reden voor een kopje koffie met mijn kinderenvragen!
Waarom ben je gaan hardlopen? is natuurlijk de eerste vraag, want daar ligt het begin. Emma vertelt dat ze de sportschool een beetje saai vond en altijd teamsporten deed. Toen kwam ze terecht bij hardlopen, ook al was dat een sport waarvan ze vroeger zei dat ze dat nooit zou gaan doen. En zo begon het, met een start to run cursus. De eerste zes weken waren echt verschrikkelijk. De eerste trainingen waren echt niet leuk. Je moet jezelf de tijd geven om het leuk te gaan vinden, dit hoorde ze ook van andere lopers. Hierna kwam er een omslagpunt. Emma werd steeds een beetje sneller en haalde zelfs het oude dametje in. Als afsluiting deed ze mee aan een wedstrijdje van 7KM. Dit vond ze zo leuk. Ze sprak zoveel andere mensen met andere doelen. Iemand wilde de 10KM onder de 50 minuten, waarvan Emma dacht ‘dat wil ik ook’. En dat deed ze! Maar hield er wel een lopersknie aan over. Na een periode van niet lopen (op advies van de fysio) wist Emma het zeker; hardlopen vind ik echt leuk!
Emma was 24 toen ze begon met lopen. Vroeger heeft ze altijd getennist, maar handbal en handboogschieten kan ook van het lijstje. De kilometers bouwden zich daarna weer op, maar ook verschillende blessures. Uiteindelijk kreeg ze een operatie aan haar meniscus. ‘Mag ik daarna nog wel lopen?’ vroeg ze zich toen hardop af. Gelukkig kwam dit nog goed.
Wat is het allerleukste rondje? Emma begint meteen te glimlachen. Samen met een collega had ze in een nazomers weekend, tijdens haar trainingen voor de Frankfurt Marathon, een spontaan loopje. Haar collega had het rondje uitgestippeld en deze was echt prachtig! Ze liepen langs allerlei boomgaarden en andere mooie plekken. Bij een boer kregen ze fruit mee en bij een ander een glas limonade. Het was z’n lekker en fijn rondje, gewoon zien wat er komt zonder verwachtingen.
En de mooiste medaille/wedstrijd? Dan komt Emma uit op haar eerste marathon. Niet voor de medaille, want mooi was die zeker niet. Maar toch, het was haar eerste marathon. In juli werd ze nog geopereerd, oktober startte de voorbereiding en in april liep ze haar marathon. Ondanks dat zoveel mensen zeiden ‘doe het maar niet’. Emma nam een coach in de armen en zo begon het. Een coach die haar grenzen accepteerde, maar ook haar doel begreep. Tijdens de marathon van Enschede genoot ze van elke kilometer. Met zeven mensen liep ze bij een pacegroepje en kletste hele verhalen. Emma liep daar met sensoren, voor een onderzoek naar wat lange inspanning met je vermoeidheid doet en je bewegingen. Daardoor had ze enorm veel aanspraak. Voor ze het wist zat ze op 35 kilometer! Emma kwam nuchter over de finish, niet gebroken en trots. Tot er iemand van haar eerdere loopgroepje kwam en haar een compliment gaf ‘zo knap na alles Emma!’. En toen kwamen de tranen van de trotsheid! Want zoals haar vader zei ‘je hebt 4 uur gelopen, met jouw verrotte knieën’. Wel jammer dat de medaille dezelfde was als die van de andere afstanden, waaronder de kidsrun. Na afloop hoorde ze dan ook ‘kijk mama, zij heeft ook de kidsrun gedaan’.
Voor de ervaring kiest Emma duidelijk voor haar eerste marathon. Maar de medaille? Moeilijk, want Emma bewaart ze in een laatje. De medaille van de halve marathon van Disney is toch wel een goede. Een dikke grote, zware medaille met een goed lint en met hartjes!
Wat eet Emma voor of na het lopen of is er een ritueel? Emma kan echt slecht ontbijten door de racekriebels. Koffie voor een marathon? Dat hoeft ze niet te doen, maar een broodje o.i.d. krijgt ze toch wel weg. Voor haar marathon volgde ze een voedingsschema in grote lijnen en dit ging prima. Na afloop ‘patatjes en een witbiertje!’
Je moet alles doen als je er maar plezier in hebt. En je moet echt alles proberen. Dit advies zou Emma aan kinderen willen geven. Had ze vroeger maar geweten wat voor plezier hardlopen haar zou geven, als ze het eerder geprobeerd had. Zolang je er zelf plezier in hebt, is het altijd oké. Geef iets een reële kans en vind je het dan echt niet leuk? Stop er dan ook mee.
Het mooiste aan hardlopen vindt Emma dat het ieder zijn eigen prestatie is. Iedereen doet wat hij kan, of het nu snelheid is of afstand is. Het is een sport voor iedereen, het simpel om te starten volgens Emma. ‘Goede wil en misschien nog een paar schoenen en je kan gaan.’