Rotterdam 2019, wat de mooiste had kunnen zijn

In mijn vorige blog beschreef ik dat ik hard aan mezelf had gewerkt en dat de marathon van Rotterdam weer op de planning stond. Na alle privé uitdagingen en een pittig trainingsschema wist ik het zeker, ik was klaar voor mijn vierde marathon.

Zondag 7 april was het zover, de marathon van Rotterdam. Ik voelde me goed, was rustig en had er zin in. Ik had er immers zo hard voor getraind. En als ik alle andere uitdagingen van afgelopen periode aan kon, dan moest een marathon lopen toch zeker ook wel lukken? Dat ik in de week voor de marathon twee dagen migraine had en toch zo nu en dan een nachtje slecht sliep, was ik eigenlijk al weer een beetje vergeten. Zo vertrok ik vol goede moed richting Rotterdam, waar mijn supporters ook dit jaar weer met gekleurde ballonnen stonden te wachten.

Daar stond ik dan samen met mijn hardloopvriendin Hanneke in het startvak, kippenvelmomentje om dit samen te mogen delen. Ik zette mijn muziek aan, deed mijn staart nog even goed en daar ging ik dan, op weg naar een leuke tijd en weer een prachtige marathon. Dat het die dag warm was, zullen wel meer lopers gemerkt hebben. Als ik mezelf goed aan mijn raceplan houd en goed op mijn horloge let, dan komt het goed. Althans dat dacht ik. De eerste 10 kilometers gingen goed volgens plan. Ik zong af en toe een liedje mee uit mijn afspeellijst en besprak met pap, die gelukkig weer stukken mee was op de fiets, hoe het ging. Fijn, de 10 kilometer kon afgevinkt worden, op de naar de volgende. Ik keek uit naar de 15 kilometer. Daar zouden vriendinnen, familie en mijn vriend Erik staan. Vrolijk rende ik voorbij met een grote grijns en riep ik ‘het gaat goed!’.

En dat ging het ook, tot ik bij de 18 kilometer mijn gelletje pakte en ziek werd. Mijn gel was er net zo snel weer uit als dat die erin ging. Niks aan de hand dacht ik nog, gewoon even mijn tempo laten zakken en me daarna herpakken. Maar mijn misselijkheid bleef aanhouden en mijn maag protesteerde hard. Omdat ik zo misselijk was, nam ik daarna bijna geen water en eten meer. Mijn vader fietste naast mij rond de 22 kilometer en vroeg hoe het ging. Ik durfde nog niet helemaal te zeggen dat ik ziek was geworden en hoe ik me voelde en antwoordde met een ‘het gaat wel, is wel warm hé?’. De volgende kilometers gingen niet veel beter, mijn maagpijn werd alleen maar erger. Pap keek me af en toe bezorgd aan. Bij de tweede keer de Erasmusbrug op, gaf ik het toch maar eerlijk toe, toen pap mij vragend aankeek. ‘Het gaat niet zo goed vandaag, ik heb erg last van mijn maag, ik laat mijn plan gaan en probeer de marathon uit te lopen’. Of pap mij verstond, wist ik niet eens want net na de brug waren we elkaar kwijt. De eerste tranen kwamen in mijn ogen, omdat mijn lijf zo hard protesteerde. Mijn zus Lynn zou instappen bij de 30 kilometer. Ik tel nooit af in kilometers, maar elke meter gelopen betekende in dit geval een meter dichterbij Lynn. Dit deed ik stiekem eigenlijk al vanaf de 18 kilometer.

Mijn tempo ging enorm naar beneden, waardoor de kilometers naar Lynn erg lang duurden. Toen ik bij Blaak de tunnel uitkwam, kreeg ik ook nog kramp in mijn kuiten. Logisch, ik had na de 18 kilometer bijna niet meer gegeten en gedronken en dat met dat weer. Eenmaal bij Lynn aangekomen, stopte ik even. Mijn hele lijf wilde eigenlijk niet meer verder. Ik huilde van de pijn. Toen Lynn vroeg wat ik wilde doen, zei ik dat ik door wilde gaan. Ik heb er geen moment aan gedacht om te stoppen. ‘Al ga ik kruipend de Coolsingel over, we maken ‘m nu af ook’. Ik had niet voor niets al 12 kilometer afgezien, die andere 12 kilometer konden dan ook nog wel.

De laatste 12 kilometer waren verschrikkelijk. De volgorde van waar mijn supporters langs het parcours stonden, weet ik niet eens meer. Er ging zoveel langs me heen. Mijn tranen rolden over mijn wangen, want wat deed mijn maag pijn. De uitspraak van Lynn die we tijdens de bootcamp wel eens als grapje maken, huilen doe je thuis maar, was allang niet meer van toepassing. Elke stap die ik zette, deed zeer. Maar toch wilde ik mijn marathon uitlopen. Uiteindelijk kwam ik, hand in hand met mijn zus, in 4:16:35 over de finish. Niet mijn beoogde eindtijd, zelfs niet onder de vier uur. Ik was zo teleurgesteld in mezelf en in deze marathon. Mijn weg erna toe was zwaar geweest, maar de dag zelf was nog veel zwaarder.

Na een aantal knuffels van familie, vriendinnen en Erik ging ik met niet één, maar twee medailles naar huis, want Lynn vond dat ik haar medaille wel verdiend had. Het duurde een week voordat ik een beetje trots werd op mijn vierde marathon. Nu kan ik er met een glimlach naar terugkijken. Ik heb enorm hard gewerkt voor die medaille. En, een marathon lopen op karakter is veel moeilijker dan het lijkt.

Nu zijn we bijna een maand verder en duurt mijn herstel langer dan ik had gehoopt.
Een week lang heb ik niets gedaan. In Parijs, waar ik Erik ging aanmoedigen, heb ik die zaterdag een hele rustige 5KM gelopen. Maar mijn maagpijn blijft. Als ik geweten had dat dit de nasleep zou zijn, dan was ik denk ik uitgestapt. Maar hé, al doende leert men. Inmiddels gaat het al wat beter en geniet ik weer van het hardlopen. Zo heb ik samen met Lynn afgelopen weekend de halve marathon van Madrid gelopen. Geen doel, geen druk, gewoon lekker samen lopen. En dat deden we. Ik heb 21.1 kilometer genoten van deze prachtige stad en het gezelschap van mijn zus. Ook vond ik mijn loopplezier gelukkig weer helemaal terug, met de welbekende runnershigh. Zo hoort hardlopen eigenlijk te zijn.

En nu? De volgende marathon staat alweer gepland: Chicago! Op 13 oktober loop ik daar mijn tweede major, dit keer in samenwerking met Marathonworld. Niet alleen, maar samen met mijn vriend Erik mag ik mijn passie voor hardlopen en reizen combineren. De voorbereiding gaan we samen doen, net zoals de marathon. Ik mag een wereldstad al hardlopend ontdekken, ik kijk er naar uit, mijn road to Chicago is begonnen!

 

Advertenties

Aan jezelf werken tijdens de marathonvoorbereiding

Lang getwijfeld of ik dit zou gaan delen. Maar, omdat ik denk dat het helpt om het erover te schrijven, voor mij, maar hopelijk ook voor anderen, toch besloten om dit te delen. Want ook dit deel hoort bij mij en mijn marathonvoorbereiding. In mijn blog over de New York Marathon schreef ik al kort dat ik in een dipje kwam. Helaas was dit niet zomaar een dipje. 

Mijn dipje begon begin oktober. Maar als ik terugdenk, dan begon deze eigenlijk al wel iets eerder. Het begon met veel nadenken over dingen die ik had meegemaakt. Eerst sliep ik een paar nachten niet goed, maar al snel werden dit er meer. Wat begon met één keer wakker, naar uiteindelijk soms wel een week (te) weinig slaap. En laat slaap nou net een heel belangrijk deel zijn van een marathonvoorbereiding. Want de marathon van New York moest nog komen. Eerst dacht ik mijn dipje er wel even uit te lopen tijdens de Singelloop in Breda. Ondanks dat ik met een PR en tranen over de finish kwam, bleek dit voor het eerst toch niet de oplossing te zijn. Dus eigenwijs zoals ik ben, probeerde ik dit gewoon nog een keer, maar dan op een halve marathon. Een PR rijker, maar ook dit hielp niet.

Ik werd moe, onzeker en schrok van alles om me heen. Dit gebeurde vooral thuis en in mijn vrije tijd. Voor de klas, mede door de afleiding, wist ik de knop altijd goed om te zetten. Maar toch zat mijn emmertje vol en een aantal mensen zagen dat. Ik besloot, na veel praten met een aantal vriendinnen en collega’s, dat ik op zoek moest naar een oplossing. Gelukkig werk ik op een speciaal basisonderwijs waar ook een lieve psycholoog werkt. Na een fijn gesprek ging ik naar huis met het advies om EMDR therapie, Eye Movement Desensitization and Reprocessing, te gaan volgen. Dit moet alleen via de huisarts.

De zorg in Nederland zou soms wat sneller mogen. Via de praktijkondersteuner en de huisarts kwam ik op de wachtlijst. Maar ondertussen stond mijn NYC marathon bijna voor de deur en sliep ik bijna geen nacht volledig achter elkaar door en voelde ik me alleen maar slechter. Mijn huisarts had de oplossing: slaappillen. Natuurlijk weet ik dat dit geen echte blijvende oplossing is, want ik mocht er maar twee per week, maar hé toch twee nachten in de week waarin ik sliep als een roosje. Dat ik dan duf wakker werd met hoofdpijn, nam ik voor lief, ook al voelde ik me wel down als ik er eentje nam.

Na de marathon werden mijn slechte nachten nog slechter, mijn gepieker nam nog meer toe en daarmee ook mijn onzekerheid. Hoe dit kwam? Lastig, maar ik denk omdat ik mijn grote marathondoel in New York kon afvinken en dat ik toen ook besefte dat het nu echt tijd was om aan mezelf te gaan werken. Een weg die niet makkelijk zou zijn, want jezelf tegenkomen en werken aan een trauma, is moeilijk. Een paar weken na New York mocht ik op kennismakingsgesprek komen bij de psycholoog waar ik EMDR bij zou gaan volgen. Een hele drempel, want ik zag er echt heel erg tegenop. Maar soms moet je een stap zetten die niet makkelijk is. Hij legde mij geduldig uit wat EMDR inhoudt. Eigenlijk worden je gevoelens en emoties verminderd, omdat je aan het trauma terugdenkt, maar tegelijkertijd iets anders moet doen. In mijn geval met je ogen een stokje volgen. Tijdens mijn eerste sessie kreeg ik ook mijn behandelingsplan en diagnose op papier. Post traumatisch stress syndroom. Viel dat even tegen. Deze positieve, bijna altijd vrolijke meid, had ineens een stempel. Maar goed, aan een diagnose kan je werken. En aan deze werd hard gewerkt! Ik begon met zwetende handen en veel moeite aan de behandeling, maar liet alles toe. Ik nam elk beeld terug voor ogen en beantwoordde elke keer de vraag ‘hoe voel je je nu?’.  Want ik wilde me echt graag weer beter voelen. De eerste twee sessies waren erg intensief en pittig. Ik heb me dagen rot gevoeld en nog slechter geslapen. De zondag na de eerste twee sessies liep ik de halve marathon van Egmond aan Zee, want ook het trainen voor mijn volgende marathon gaat door. En daar liep ik dan, met dikke tranen over mijn wangen in de duinen van Egmond met drie hele lieve vriendinnen naast me. Maar, toch heb ik enorm genoten van deze loop. Ik voelde me een stuk beter. Dit goede gevoel zette zich door in de weken erna. Na nog een sessie EMDR voelde ik me nog beter. Deze sessie was voor mijn gevoel veel minder intens, omdat ik bij de eerste twee sessies al mijn emoties en verdriet maar gewoon toeliet.

Naast de sessies heb ik ook veel gepraat met mensen om mij heen. Erover praten werd, ondanks dat het lastig blijft, wel makkelijker. Ik begon weer wat beter te slapen en kon dingen wat meer loslaten. Ook  heb ik veel mensen gesproken die ook EMDR hebben gevolgd of er bekend zijn. Inmiddels weet ik dat PTSS niet iets om je voor te schamen, maar dat het juist knap is dat ik eraan durf te werken. Alleen moet je sommige stappen echt zelf zetten, hoe moeililjk die ook zijn.

Het hardlopen heeft mij enorm geholpen in deze lastige periode. Ik heb geleerd dat het eruit lopen niet altijd genoeg is, maar het gaf me een reden om naar buiten te gaan, want ik wilde mijn trainingen doen. Anders zat ik waarschijnlijk alleen maar meer te piekeren op de bank. Soms was dit zwaar en afzien, maar ik kwam altijd met een rustiger hoofd weer terug.

En nu? Mijn EMDR sessies zitten erop en ik richt me nu op mijn evaluatiegesprek. Ik heb mijn nachtrust weer helemaal terug, maar daarnaast ook mijn positieve ‘ik geniet van het leven’ gevoel. Deze periode heeft mij veel gebracht. Ik heb dingen een plekje gegeven. Dit had ik niet kunnen doen zonder allemaal lieve mensen om mij heen; dank jullie wel, voor al het fijne advies, een luisterend oor of een schop onder mijn kont. Ik ben blij dat ik deze stap heb kunnen en durven zetten, maar daarnaast ‘gewoon’ kon blijven hardlopen. Juist door het hardlopen voelde ik me beter.

What doesn’t kill you, makes you stronger! En dat gevoel ga ik gebruiken ook. Ik heb mijn zinnen gezet op een mooie, vierde, marathon. Rotterdam, tot in april!

Go the Distance

Afgelopen september liep ik samen met mijn tweelingzus, Lynn, de 31KM challenge tijdens het Magic Run weekend in Disneyland Parijs. Het is al eventjes geleden, maar na een aantal vragen hierover besloot ik dat het weekend toch eigenlijk echt veels te leuk is om niet te delen.

Het weekend begon op vrijdag 21 september. Nou ja, eigenlijk begon de voorpret al eerder. Want toen ik voorstelde om in Disneyland te gaan hardlopen i.p.v. onze zomervakantie verlengen, begon de voorpret al tijdens het boeken bij Loopreizen. Het uitzoeken van welk hotel en welk hardlooppakket was al een feestje opzicht door het prettige contact met Loopreizen.
De week voor vertrek begon het dan echt, want inpakken voor een weekend Disney met twee hardloopafstanden, vraagt om matching hardloopoutfits en een hoop kleding. Toen alles eenmaal in Lynn haar autootje zat, het is een wonder dat we nog hard konden rijden, vertrokken we rond half 4 richting Disney. Voor vertrek kregen we de tip van pap om niet over Brussel te rijden, maar via Lille. Top idee, want we stonden al bij Breda in file om vervolgens door te rijden naar de volgende. Na maar liefst 6 uur waren we op onze bestemming. De auto inpakken was een uitdaging, maar uitpakken ook. Ik zou de weg wel even wijzen naar ons verblijf, ook dat liep dus niet soepel volgens plan. Nadat we onze spullen hadden uitgepakt, konden we eigenlijk bijna meteen naar bed. Nog eventjes de spullen klaarleggen, want zaterdagochtend stond de 10K op de planning. De wekker stond om iets voor 5 uur, wat het een beetje lastig maakte.

Na een kort nachtje liepen we rond 6 uur bij het hotel weg richting de start van de 10K. Het thema van dit weekend was ‘slechteriken’. Gelukkig stond er bij de start een leuke held. Na een knipoog van Hercules begonnen we aan onze eerste Disneyrun. Eerlijk is eerlijk, ik heb nog nooit zo lang over 10K gedaan. Maar wij hadden besloten om er vol op van te genieten en tussendoor bij de Disneyfiguren op de foto te gaan. Het werd meer in de rij staan dan echt hardlopen, maar goed, hardlopen in Disney met je tweelingzus is al een geweldige ervaring. Na de finish kregen we een herstelpakketje en natuurlijk onze eerste grote Disney medaille. Na een kopje warme koffie, nog wat foto’s met Pluto en een warme douche, gingen we Disney in. Na een drukke en lange dag, met maar liefst 30KM nog gewandeld te hebben, besloten we dat het na het avondeten tijd was om met de beentjes om te hoog te gaan. Ook werden de spullen klaargelegd voor de volgende hardloopuitdaging van het weekend: de halve marathon.

Zondagochtend was het zo ver, Mickey’s Half Marathon. Ook weer vandaag stond de wekker belachelijk vroeg, maar je moet er wat voor over hebben. We hadden geleerd van de kou van de ochtend ervoor en besloten om onze lange broek over onze korte broek aan te doen. Het weer zat ons niet mee. Het was koud, stond een behoorlijke wind en het regende. Het doel van de dag was lekker lopen en kijken hoe dat het zou gaan. Voor mij zou het een duurloop worden als voorbereiding op de marathon en voor Lynn werd het haar tweede halve marathon. We dachten dat rond de 2:00 wel zou lukken. De eerste kilometer was zo druk, dat we een gemiddelde pace hadden van bijna 7 minuten. We konden er eigenlijk wel om lachen. De dag ervoor hadden we al gezien dat veel mensen wandelen, maar tijdens de halve marathon ging iedereen gelukkig aan de zijkant wandelen, zodat het minder ophoud. Na ongeveer 8K loop je het park uit. Ons idee was om daar te versnellen, omdat hier de rechte stukken komen. Viel dat even tegen. Het ging vals plat omhoog en dat met een windkracht 5 is toch wel pittig. Stukken omhoog en omlaag gaan in je benen zitten na al een 10K run en een dag slenteren in Disney. Maar, hé we lopen in Disney, onze halve marathon samen, dus who cares? Onderweg hebben we zoveel plezier gehad. Althans, ik had veel plezier en Lynn probeerde mee te lachen ondanks haar lopersknie. Na 1:58:37, voor mij mijn eerste SUB2, kwamen we hand in hand met een enorme glimlach samen over de finish. We kregen bij de finish nog een prachtige medaille en konden, natuurlijk, ook even met Mickey op de foto. Maar, we deden een challenge en mochten dus bij de expo nog een medaille ontvangen.

Een hardloopweekend in Disney, met Lynn. De sfeer daar is echt magisch. Zoveel te zien in het park, onderweg, hoe mensen erbij hobbelen en de aanmoediging op sommige plekken. Wat een geweldige ervaring. Ik kan zeggen dat het in de top drie van onze belevenissen samen staat. We gingen naar huis met niet 1, maar met 3 medailles, vermoeide benen en lachspieren, maar vooral met veel mooie herinneringen. We vonden het zo leuk, dat we meteen weer hebben geboekt bij Loopreizen voor volgend jaar. Dan doen we er nog een schepje bovenop en lopen we op vrijdag ook nog de 5K. Want zo als Hercules zegt: ‘Go the Distance’.

Disneyland Parijs, tot volgend jaar!

Mijn weg naar New York

Het is al een tijdje geleden dat ik over mijn hardloopavonturen schreef. Maar mijn New York marathon, is dan toch echt wel een nieuw verhaal waard om te delen. Een weg vol hoogtepunten, veel trainingskilometers, de nodige pr’s, toch ook wel twijfels, maar vooral een weg vol met plezier.

Mijn New York avontuur begon eigenlijk al begin dit jaar. Want voor New York schrijf je je natuurlijk niet even een maand van te voren voor in. Zo boekte ik mijn reis naar New York al begin dit jaar. Dit niet alleen, maar samen met mijn vader, die deze marathon stiekem toch ook graag had willen lopen in zijn loop carrière, boekten we ons nieuw avontuur. Ik als loopster, pap als supporter.

Na het herstel van de Roparun begon mijn voorbereiding voor de New York marathon, mijn derde marathon. Mijn eerste marathon had ik getraind met een schema die ik van internet had geplukt en mijn tweede met een schema van mijn looptrainer van Scorpio. Beide marathons had ik met veel plezier en goed voorbereid uitgelopen. Maar nu wilde ik eens wat nieuws en wat anders proberen. Ik besloot me aan te sluiten bij 42.195 Breda, vanuit Run2day Breda. Met een opmaat gemaakt schema ging ik aan de slag. Het programma bracht mij een nieuwe manier van trainen. Die soms lastig was, want hé rustig lopen is echt een kunst. Maar elke drie weken kreeg ik een nieuw schema, waar ik steeds naar uitkeek om te zien wat ik die weken mocht gaan doen. Joan hield rekening met mijn doelen, tempo’s en eventueel andere loopevenementjes die op het programma stonden. Ook kreeg ik tips qua opbouw, voeding, en andere vormen van trainingen.
Een leuk hoogtepunt bij dit programma was het trainingen in een groep. Om de week werd de lange langzame duurloop samen gelopen en leerde ik veel mensen kennen. Één van die mensen is Myrthe. We hadden meteen een klik tijdens de eerste gezamenlijke duurloop. Al snel werd het contact steeds meer en konden we meer bij elkaar kwijt dan alleen loopverhalen. Nu kan ik zeggen dat ik er een (hard)loopvriendin bij heb. Samen dingen delen, maakte de voorbereiding van deze marathon bijzonder.

Het tweede hoogtepunt in de weg naar New York, was het hardloopweekend in Disneyland Parijs. Voorheen liep ik niet samen met mijn tweelingzus Lynn. Nu hebben we het ‘samen hardlopen’ helemaal ontdekt. Geen tijddoel, maar gewoon lekker samen lopen en genieten, maakte het een geweldig hardloopweekend. Dit eindigde in een zeer gezellig weekend en een onverwachtse PR op de halve marathon.

Maar deze voorbereiding kende ook moeilijke punten. Eentje daarvan was het trainen in de zomer. In de zomerse tempraturen was het erg lastig om toch al je loopjes te doen. In de vakantie kon ik dan nog in de ochtend vroeg gaan lopen, maar toen school weer begon, hield dat op. Gelukkig had ik veel lieve vriendinnen, collega’s en familie die met me mee gingen. Op de fiets of een stuk lopen.
Een tweede moeilijke punt kwam rond begin oktober. Ik kwam in een dipje, niet qua trainen, maar ik zat niet lekker in mijn vel. Het vasthouden aan mijn schema heeft mij veel houvast gegeven. Hoe ik me ook voelde die dag, ik deed wel de training die gepland stond. Gelukkig liep ik dan vaak niet alleen en kon ik dan naast het lopen, ook meteen mijn verhaal kwijt. Hardlopen en buiten zijn, helpt dan echt voor mij. Door het dipje ging ik ook aan mezelf twijfelen. Kan ik het wel, de marathon van New York met zijn zware parcours? Deze twijfels verdwenen snel, want in de voorbereiding liep ik nog eventjes een PR op de 10K van 3 minuten en een PR op de halve marathon van 7 minuten. Toen dacht ik; zie je wel Cris, je kan het wel.

Na de halve marathon kwam New York al heel snel in zicht. De laatste kilometers vlogen voorbij en ik keek er enorm naar uit. De kinderen in de klas maakten een marathonpoule en ook aten we samen pannenkoeken. Op donderdag 1 november vertrokken pap en ik naar New York met TUI SPORTS. Dezelfde dag haalden we meteen mijn startnummer op: 47474. Op vrijdag mocht ik het park al verkennen met een verkenningsloop. Onbeschrijfelijk hoe leuk het was om daar te lopen en mensen te leren kennen met allemaal dezelfde passie.

Zondag 4 november was het zover: de NY Marathon! Bepakt en bezakt vertrok ik om 7:00 met de bus naar de start, nadat pap mij had uitgezwaaid. Gezonde zenuwen waren goed aanwezig. Alleen al bij de start kijk je je ogen uit. Wat een mensen!
Om 10:40 klonk het startschot van wave 3. En daar ging ik dan, de brug op om mijn marathon te lopen. Ik voelde me goed die dag, waardoor ik me keurig aan de opbouw kon houden. Niet tot het gaatje gaan, maar lekker lopen en genieten van deze geweldige ervaring. De eerste 10K rustig begonnen, om daarna ietsje te versnellen tot de 25K. Wat mensen zeggen over de Queensborough bridge bij de 24K is echt allemaal waar. Hij is lang, steil en er komt geen eind aan. Maar het uitzicht, is prachtig. Ik genoot van elke kilometer deze dag. Ondanks de vele, vele supporters langs de kant, keek ik uit naar mijn supporter. Na de brug stond dan eindelijk bij de 27K papa. ‘Wat gaat het lekker hé?’

En daar ging ik. Na de brug was er geen houden meer aan. Ik kon gemakkelijk versnellen, genoot van alle mensen om me heen en van de sfeer. Wanneer ik de Amerikaanse hysterische sfeer even genoeg vond, deed ik mijn muziek aan. Want al mijn vriendinnen, vrienden, collega’s en familie waren erbij. Ik had ze van te voren gevraagd om een liedje door te geven voor in mijn afspeellijst. En zo liep ik, voor ik erg in had, de Bronx in waar ik begon aan de laatste 7K. Deze werden wat lastiger, want die gingen alleen maar vals plat omhoog. Maar who cares? Ik liep ik New York en ik had allang gezien dat het een PR zou worden, dus die laatste kilometers heb ik ook gewoon enorm genoten. Met een glimlach rende ik daarna Central Park in, waar pap nog één keer zou staan bij de 40K. Na de laatste high five, zette ik tocht voor. Wat een mensen, wat een indrukken, wat een marathon en wat een geweldige ervaring. Ik heb denk ik bijna heel de marathon in een runners high gelopen. Wat vond ik het leuk. Niet eventjes, maar heel de marathon vond ik een feestje. Ik mocht mijn twee grootste passies, hardlopen en reizen, combineren met mijn vader mee. Hoe tof is dat? Ik hoefde niet perse een PR te lopen, het zou leuk meegenomen zijn, maar dat was niet het doel, dat was genieten. En dat doel was behaald. En daarbij kwam ook nog eens een PR van maar liefst 12 minuten, en dat in New York City. Met een goede opbouw en negatieve split van 4 minuten, kwam ik na 3;56:55 over de finish.

En nu? Het is een week geleden, maar elke keer als ik eraan denk of erover praat, heb een glimlach op mijn gezicht. Ik geniet enorm na van deze geweldige marathon. Niet alleen, want ik leek wel jarig daar alle berichtjes, kaartjes, bezoekjes en steun van allemaal lieve mensen om mij heen, dank jullie wel. Maar, ik zit natuurlijk niet stil. De inschrijving voor mijn vierde marathon, die staat al. Rotterdam 2019. Ook deze voorbereiding ga ik niet alleen doen. De meefietsers zijn weer van de partij, Lynn heeft ook haar passie voor het hardlopen helemaal ontdekt, Myrthe gaat trainen voor haar tweede marathon waardoor we vast ook af en toe samen kunnen trainen en mijn (loop)vriendin Hanneke gaat voor het eerst de uitdaging van de marathon aan. Samen gaan we kilometers maken. Maar we gaan vooral samen genieten van de duurloopjes en het delen van onze passie. Rotterdam 2019, tot snel!

 

Roparun

Van Parijs naar Rotterdam in het Pinksterweekend met team 86. Maar liefst 528 kilometer afleggen in estafettevorm. Acht lopers, vier fietsers, chauffeurs, navigators, fysiotherapeuten, teamcaptains, teamleiders, catering en een supersub. Met 27 mensen vertrokken we zaterdag richting Parijs voor mijn eerste Roparun. Hieronder mijn ervaring, een beschrijving van een tof weekend met citaten van teamgenoten.

‘Vind jij het ook spannend?’ vroeg ik aan Hanneke toen we in de bus stapten. Hanneke, mijn lieve (loop)vriendin, en ik besloten vorig jaar dat we samen dit avontuur wel aan wilden gaan. Ik als loper, Hanneke als fietser. Gelukkig vond Hanneke het ook spannend en konden we samen onze voorbereiding en spanning delen. Want ja, hoeveel setjes kleren neem je nou mee hé voor één weekend?

‘Crissy, vol spanning op weg naar Parijs, lonkend naar de KMA, rende zij zich de pootjes onder haar kont vandaan. Als zij aan het rennen was, hadden wij het als haar teamgenoten telkens over haar dansende paardenstaartje.’ Corné, chauffeur lopersbus.
Eenmaal in Parijs aangekomen, gingen we even terrein verkennen. Lees, eens kijken wat er nog meer rond loopt. Uiteindelijk natuurlijk wel wat leuke teams gevonden. Onderweg hebben we de nodige grapjes hierover gemaakt, wat ervoor zorgen dat ik er veel plezier in had.
De eerste nachtetappe ging goed. Gemiddeld kon ik aardig mee met de mannen. We hadden leuke gesprekken in en rond de bus en tijdens het lopen met Hanneke en Piet op de fiets. Helaas raakte één van onze lopers na de eerste etappe geblesseerd. Na een massage en een kort dutje, mochten we alweer starten aan de tweede etappe. Een zonnetje erbij en een prachtig (maar zeer heuvelachtig) landschap. Genieten. Deze etappe liepen we niet met vier lopers, maar met drieën. Dat was even pittig en hakte er een klein beetje in. Maar hé, hardlopen is een hobby toch? Nog steeds genoot ik van elke kilometer. Na de tweede, toch wel wat pittige, etappe, volgde de derde. Gelukkig konden Hanneke en Johan de vierde loper om en om vervangen en hoefden wij niet meer met zijn drieën verder. Ook deze etappe ging lekker en hebben we nodige grapjes onderweg gemaakt. Een zogenaamd telefoonnummer, even stoppen bij het café… we maakten er een gezellige derde etappe van.

De nachtetappe ging ik niet goed in. Ik was moe, misselijk, had weinig tot niet geslapen en zag het even niet zitten. Na een knuffel van Arijan en Hanneke gingen we door.

‘Ik heb veel respect voor jou, iedere kilometer gelopen. Altijd opgewekt, zelfs na je kleine dipje.’ Diana, teamleider.
Wilskracht en doorzettingsvermogen, dat zijn de eigenschappen voor jou voor deze Roparun. Geen meterje heb je door een ander laten lopen. Niet klagen, hoewel je hartstikke moe was, maar rennen.’  Johan, supersub.
Uiteindelijk heb ik deze nachtetappe volbracht. De tranen waren voor de start al weer gedroogd. Deze etappe ging moeizaam, maar hij ging. Toen iemand voorstelde om over te stappen naar 800 meter i.p.v. één kilometer, heb ik daar nog geen moment over getwijfeld. Nee, ik loop gewoon door. En zo kwamen we uiteindelijk in Kruibeke aan bij de brandweer, waar ik al op de massagetafel in slaap viel. Na twee tosti’s en cola en een goed uurtje slapen, voelde ik me herboren en klaar voor de laatste twee etappes. De laatste twee waren leuk en snel. Wisselen vanaf de fiets vond ik moeilijk, omdat ik als kleine kabouter niet op alle fietsen pas, lees eigenlijk maar op één. Gelukkig hielp Arijan mij daar enorm goed mee. Waardoor ook deze etappes goed gingen.
Wat had nog specialer maakte, waren de mensen. Overal stonden mensen in Nederland langs de kant. Mijn ouders waren er, de ouders van Hanneke, een collega en vele vele supporters. Ook begonnen we veel teams in te halen, wat echt een kick geeft. En dan heb je nog Daniel de Hoed, bij het Erasmusziekenhuis. Ik liep toevallig dat stukje, langs het ziekenhuis waar mijn eigen opa heeft gelegen. Een kippenvelmomentje. Hier doen we het voor.

‘Perfect voorbereid en topfit.’ Joan, teamcaptain.
‘Onzeker over wat zou komen en of het zou lukken. In Rotterdam een ervaring rijker. De Heinennoord tunnel omhoog, weinig slaap. Het lukte, dankzij je doorzettingsvermogen om je doel te bereiken. Je wil is sterker dan je lichaam.’ Arijan, medeloper.
‘Voor jouw eerste Roparun heb jij door jouw goede voorbereiding heel stabiel gelopen. Erg knap.’ André, medeloper.

Uiteindelijk kwamen we op maandag aan het einde van de middag over de finish in Rotterdam. Moe, maar zeer voldaan. Wat een ervaring! Met team 86, met alle lieve en fijne mensen en met Hanneke, heb ik een geweldig weekend gehad. Een ervaring die mij bij blijft en waar ik met een enorme glimlach op terugkijk. Ik was in vorm vanwege mijn marathon, had er enorm veel zin in, maar vond het ook erg spannend. Een prachtig evenement, met een nog prachtiger doel.

‘Je bent een kanjer, ik ben trots op je.’ Hanneke, fietser en loper.
‘Crissy, ik heb de Roparun samen met jou beleefd als geweldig. Je bent een topwijffie! Krachtig, sterk, lief en echt een super hardloper. Één van de weinige zonder blessures en dat voor de dame die eigenlijk alleen zou lopen tussen alle mannen.’ Nadine, fysio.

Met deze twee citaten sluit ik af. Als ik alle citaten teruglees, word ik er weer vrolijk van. Niet alleen trots op mezelf, maar ook trots op ons team en mijn teamgenoten. Team 86, dank jullie wel voor deze ervaring!

Het leven na de marathon

Zaterdag 5 mei. De marathon is inmiddels al weer bijna een maand geleden. En nu, wat ga je nu doen, val je in een zwart gat, heb je nieuwe doelen? Dit is maar een kleine samenvatting uit de vele vragen die mensen aan mij stelde na het lopen van mijn tweede marathon.

Laten we eerlijk zijn. Mijn marathon was een feestje. Van bijna elke kilometer heb ik genoten. Niet alleen de dag zelf zat ik op een roze marathonwolk, maar ook erna bleef er enige tijd opzitten. Voor wie het nu wilde horen of niet, ik was er vol van. Mijn marathon. Mijn feestje. Mijn verhaal. Ik kon er uren over kletsen. Nu zijn we bijna een maand verder en lijkt het weer heel gewoon dat ik de marathon gelopen heb. Mijn trainingsschema van zeker 3 maanden is klaar, mijn alcoholvrije maand is ook afgelopen en het aantal koolhydraten moet helaas weer beneden. Maar gelukkig er is een leven na de marathon.

In een zwart gat vallen na de marathon? Ik geloof dat er inderdaad marathonlopers zijn die dit zo ervaren. Ik niet. Ik sport, heel eigenwijs, gewoon door. Nee hoor, niet gewoon. Op goed advies van meerdere mensen die er verstand van hebben, doe ik het rustig aan. Op het gebied van hardlopen dan. In de eerste week na de marathon heb ik drie dagen op mijn komt op de bank gezeten. Dat vond ik niets. Maar mijn lijf moest echt even bijkomen van de inspanning tijdens de marathon. Maar ook zeker van de inspanning de afgelopen maanden. De donderdag na de marathon heb ik weer gelopen, want ik miste het. Ik liep naar de loopgroep en deed alleen de warming-up mee. Langer kon ook niet, want Peter stuurde me anders vast naar huis. In het weekend liep ik een 5K en ging ik voor het eerst in lange tijd weer naar de bootcamp. De bootcamp kwam op een laag pitje na mijn blessure in oktober en de marathontraining. Maar nu wordt deze weer opgepakt.
In de tweede week gingen mijn kilometers weer ietsje omhoog, deed ik weer core training en een HIIT en pakte ik zelfs in het weekend twee keer mijn wannabe racefiets uit de schuur.
In de derde week brak mijn vakantie aan. Voor de meeste mensen is dit bijkomen en uitrusten, maar ik vind sporten in mijn vakantie heerlijk. Zo liep ik meerdere keren lekker vroeg in ochtend al wat hardloopkilometers. Want in een gewone werkweek kan dat niet. Ook stond er de fit test van gratisbootcamp Breda op het programma. Eerlijk is eerlijk, dat was een tijdje geleden dat ik die had gedaan. Even afzien, maar misschien was een snelle 5K in de ochtend niet z’n goede combinatie.

Op dinsdag stond er een CROSSFIT workout op het programma. Ja, crossfit. Ik had er een beeld bij van veel gewichten en spierbundels die onzettend afzien. Maar ik had beloofd om mee te gaan. Daar stond ik dan, de dag na mijn fit test met mega spierpijn, om 10:00 in de ochtend bij FITTR Oosterhout samen met Bastijn. De coach, Timo, vertelde dat we een lichte warming-up gingen doen met een kettlebell van zes kilo. ‘Zes kilo, licht?’ dacht ik. Begrijp me niet verkeerd, ik weet heus wel dat al die spierbundels veel meer pakken dan zes kilo. Maar voor een kabouter die bijna niets aan krachttraining doet, is zes kilo veel. Maar goed ik liet me niet kennen natuurlijk en pakte gewoon de kettlebell van zes kilo. De warming-up vond ik al zwaar. En dat was pas het begin want hierna volgde de WOD, workout of the day. Maar er was licht aan het einde van deze workout tunnel. Toen Timo vertelde dat we ook zouden gaan hardlopen, deed mijn hart een vreugdedansje. Want hardlopen, dat kan ik tenminste. De training bestond uit een aantal deadlifts en dan 400 meter sprinten. Dit drie keer. Voor we hier mee aan de slag gingen, kwam het stukje techniek. Erg tof dat daar zo goed aandacht aan besteed werd, want een blessure zit in een klein hoekje. De stang alleen al vond ik zwaar genoeg, vijftien kilo. En met mijn spierpijn hield ik het maar gewoon daarbij. En toen… begon het. De deadlifts gingen oké en het sprinten vond ik heerlijk. Mijn crossfit ontgroening was een succes.

In de week die volgde, liep ik nog wat hard, deed ik wat krachtoefeningen thuis en liep ik mee met de Koningsloop in Raamsdonkveer. Een snelle 5K, niet mijn snelste, maar zeer tevreden. Prima eerste vakantieweek. Aan het einde van deze eerste vakantieweek vertrok ik naar Italië. Een weekje ontspannen en bijkomen. Ondanks dat we veel wandelden, want om een lekkere cappuccino te gaan drinken was het de berg een stukje naar beneden en daarna ook weer boven, af en toe ook wat hardlooprondjes liepen, was het vooral een rustvakantie. En, dat was nodig. Soms viel ik in de middag gewoon even in slaap. Mijn lijf had de rust denk ik meer nodig dan dat ik verwacht had.

En nu? Nu staan er nog twee wedstrijdjes op het programma. Met Hemelvaart sta ik aan de start bij het Dauwrennen in Den Hout en de zondag erna loop ik de kwart marathon van Tilburg. Voor beiden loopjes heb ik geen tijdsdoel, want een week erna begint het Roparun avontuur. Daarna, dan neem ik echt rust, zodat ik een periode later mijn training kan beginnen met 42.915 Breda voor New York, mijn derde marathon.

Dus, toch is er een leven na de marathon. Geen zwart gat zoals sommigen zeggen. Wel een leven met rust en andere sporten, want stilzitten is lastig.

‘De mooiste’

Het heeft eventjes geduurd. Maar dan nu toch mijn raceverslag van de marathon van Rotterdam in een blog.

Mijn raceverslag begint eigenlijk al de week voor mijn marathon (liever gezegd; maanden, maar om het leesbaar te houden, zal ik het beperken tot de week ervoor). De week voor de marathon liep ik mijn laatste 14km training. Deze training ging gelukkig veel beter dan mijn halve marathon in Zandvoort, die erg tegenviel na een week antibiotica en het verwijderen van mijn verstandkies. Een prettige, laatste, lange duurloop gaf weer een beetje moed.

In de week die volgde wisselden mijn emoties van ‘ik heb er zin in’ naar ‘kan ik dit wel’. Gelukkig gingen de meeste zenuwen weg richting het einde van de week en werden het steeds meer gezonde wedstrijd kriebels.
Mijn één na laatste rustige training liep ik met mijn tweelingzus. Een gezellige 5KM in Breda. Om twee dagen later mijn laatste training te lopen vanuit school met een groepje collega’s. Na afloop werd er natuurlijk pasta gegeten, want ja… stapelen hoort erbij. Ook de kinderen van mijn groep leefden helemaal mee. Van het samen volgen van het weerbericht tot aan samen pannenkoeken eten op vrijdag.

De week vloog voorbij. Vrijdag had ik dan eindelijk mijn startnummer: F1077. Vol trots haalde ik deze bij mijn ouders op, om vervolgens te gaan stressen over wat ik aan zou doen. Want als je meer dan vier uur rent, wil je er ook wel een beetje oké uitzien toch? Op zaterdag de laatste supporters ballonnen uitgedeeld, de nodige koolhydraten gegeten, veel water gedronken en op tijd naar bed.

8 april 2018
RACEDAY. Natuurlijk was ik al ruim voor de wekker wakker. De ochtend begon met nog wat koolhydraten en zonnebrand. Om daarna met mijn vader en oom naar Rotterdam te vertrekken. Wat had ik er zin in! Mijn zenuwen waren weg, maar ik had bijna vlinders in mijn buik.

Daar stond ik dan, 10:00 in startvak 4 naar Lee Towers te luisteren, in de rij om te plassen. Want ja, net voor vertrek denk je toch dat je nog moet plassen. Of waren het toch zenuwen? Om 10:21 kwam ik over de startlijn met een enorme glimlach. Wat een smalle start, zo meteen over de Erasmusbrug. Mijn vader zou aansluiten op de fiets na de brug, maar hé na 2 KM zag ik hem nog niet. Gelukkig hadden we elkaar erna snel gevonden. Kort daarna hoorde ik de volgende supporters al aankomen fietsen. Mijn oom en tante met jawel, de oranje supporters ballonnen. De eerste 9KM gingen heerlijk en waren eigenlijk zo voorbij. De eerste 5KM hiervan heb ik goed naar mijn tempo gekeken om niet te hard te beginnen. Bij de 9KM kwam ik Maarten tegen, die de estafette meeliep. Zo hobbelde hij gezellig en kletsend mee tot de 21.1KM. Met de nodige support aan de zijkant. Stuk voor stuk was ik blij iedereen te zien.

Bij de 21.1KM begon het nog meer te kriebelen. Mijn vader en ik kijken tegelijk op ons klokje: 02:06:33. ‘Wat gaat tie lekker hé Cris?’ riep mijn vader. ‘Wat zullen we doen?’
Ik voelde stiekem bij de 15KM al dat het wel lekker ging. Het enige tijdsdoel wat ik had, was onder de 4:34:10 van vorig jaar. Rond de 4:20:00 zou ik prima vinden. Maar het ging wel erg goed. ‘Zullen we voor de 4:15:00 gaan?’

En daar ging ik. Op weg naar de 4 uur 15. Ik had goede moed, vond het allemaal prachtig en leuk. Dit werd nog extra versterkt door mijn tweelingzus die bij de 24KM stond. Al lachend liep ze een klein stukje mee. Hierna belandde ik de bekende runners high. Wat vond ik het leuk, wat ging het goed en wat had ik een plezier. Al zingend ging ik de Erasmusbrug op, op weg naar het Kralingse Bos. Waar Monique mee zou lopen. Nog steeds zingend, rende ik verder. Mijn vader probeerde me nog in te seinen dat ik niet te enthousiast moest worden, maar ik kon het niet laten. Het ging zo goed. Wel had ik besloten bij de 26KM een extra gel te pakken, omdat ik voor het eerst echt trek had. Fijn, coach papa mee op de fiets met mijn Maurten en gelletjes.

Een stuk na de brug moest ik het toch zonder coach papa doen. Maar gelukkig stond Monique bij het bos met een extra startnummer. Wat was het een gezellig rondje! Het bos vond ik weer pittig, vooral mentaal want mijn benen ging nog steeds vanzelf. Zoveel mensen zie je uitstappen, kramp krijgen of bijna neervallen. Even knaagt het dan.
En toen kwam Kyra, mijn beste vriendinnetje die in Australië zit. Niet in levende lijven natuurlijk, maar op een groot scherm bij de 34.5KM met een leuke aanmoediging. Dit gaf nog meer moed. Mijn runners high was nog niet voorbij en zo haalde ik, al kletsend en lachend de pacers in van 4:10. Helaas moest ik bij de 39KM afscheid nemen van Monique, wel met een dansje.
Daar gingen we, de laatste 3KM. Kon niet misgaan. Tot ik een groepje wilde inhalen en er niet voorbij kwam. Ik raakte helemaal uit mijn ritme en dat vond ik zwaar. ‘Nog maar 2KM!’ hoorde ik ineens mijn vader roepen. Ik zag niet alleen mijn vader, maar ook mijn moeder staan. Ja nog maar 2KM. Toen zag ik mijn 41ste kilometertijd en mijn totale tijd. Als ik nu nog even aanzet, en mijn pace onder de 6:00 houd, dan ga ik hier gewoon onder de 4:10. En hoe sneller ik nu ren, hoe eerder ik klaar ben.

Na 4:09:22 kwam ik zo blij als een kind met mijn armen omhoog de finish over op de Coolsingel. Ik had nooit gedacht dat mijn tweede marathon zo goed zou gaan. Ik zat maar liefst bijna 25 minuten onder mijn tijd vorig jaar.
Maar, dit had ik niet alleen gekund. Zonder al mijn lieve vriendinnen, familie en collega’s die mee gingen op de fiets, een zus die mij hielp met mijn voeding en supporters de dag zelf, was dit mij niet gelukt.

Rotterdam, ik heb genoten van elke kilometer. Tot volgend jaar!

Waarom lange duurlopen leuk zijn

De lange, langzame duurloop. Mensen die trainen voor een (halve) marathon kennen hem wel. De training waarin je niet je snelheid traint, maar de duur en je uithoudingsvermogen. Sommigen vinden het niks, maar ik? Ik geniet er van. In deze blog geef ik vijf redenen waarom ik juist deze training zo leuk vind.

5. Het tempo
Een belangrijke, fijne bijkomstigheid is het tempo wat je loopt tijdens je lange, langzame duurloop. Want zoals het woord al zegt; je mag langzaam. Oké, echt langzaam vind ik eerlijk gezegd soms wel lastig. Maar mijn tempo ligt toch echt wel een stuk lager dan bij een tempotraining, waardoor het eigenlijk heel relaxt aanvoelt. Want hé, ik ren dan een keertje niet als een hijgend hertje mijn hardlooprondje.

4. De voorbereiding
Het klinkt misschien gek, maar ik kan genieten van het voorbereiden van mijn duurloop. Het uitstippelen van mijn ronde doe ik vooraf, zodat ik zeker weet dat ik genoeg kilometers heb. Maar ook leg ik alles erg secuur klaar. Van kleding tot voeding, alles ligt en staat klaar de avond van te voren. Daarnaast vind ik ook het voorbereidend eten een fijne bijkomstigheid. Ik houd van pasta en pannenkoeken en laat daar nou net veel koolhydraten in zitten die tijdens die lange, langzame duurloop zo belangrijk zijn.

3. De afstand
Opbouwen naar je langste duurloop. Voorheen vond ik het al een hele prestaties als ik over de 10KM heen ging. Daarna over de 20KM. En dan op naar die 30+. Het lopen van z’n afstand is niet niks. Maar, omdat de afstand langer is dan dat je gewend bent, kom je ook op andere plekken die anders te ver weg zijn. Zo ga ik vaak lekker het bos in, iets wat anders nét iets te ver weg is voor een kort loopje.

2. Het zelfvertrouwen
Het lopen van echt lange, langzame duurlopen in aanloop naar de marathon toe, geeft een loper het vertrouwen dat het wel goedkomt. Dit weekend liep ik mijn 35KM, die erg goed ging. Oké, dan is het in Rotterdam nog wel 7KM meer, maar het goed uitlopen van de trainingen geeft mij een enorme boost in mijn zelfvertrouwen. ‘Zie je wel, je kan het!’

1. De gezelligheid
Zeker mijn belangrijkste reden waarom ik de lange duurloop nou echt leuk vind. Tijdens deze trainingen gaat er altijd wel iemand met mij mee op de fiets. Een vriendin, een familielid of een collega, weer of geen weer, altijd is er iemand bereid om met mij mee te gaan. Bij puntje vijf beschreef ik al het voordeel van een rustig tempo. Het rustige tempo zorgt ervoor dat ik gewoon gezellig kan kletsen. En met vriendinnen die ik niet elke dag zie, kan ik dan heerlijk bijkletsen. Eigenlijk een win-win situatie. Want ik heb én getraind én tijd om bij te kletsen. En sociale dingen plannen, zijn nu soms wel eens lastig midden in een marathonvoorbereiding.

Met nog één lange, langzame duurloop te gaan en daarna afbouwen, komt mijn tweede marathon dan nu wel echt dichtbij. Rotterdam, tot over vier weken!

Je staat niet alleen

Trainen voor een marathon vraagt meer dan alleen kilometers maken. Soms is het niet zo simpel als ‘lopenschoentjes aan en gaan’. Het vraagt discipline, motivatie en veel lieve mensen om je heen. Vandaag een grote shoot out naar de lieve mensen om mij heen. Want geloof me, een marathon train je niet alleen. 

In één van mijn blogs beschreef ik mijn weg naar mijn eerste marathon. Deze ging niet echt over rozen, want er zat veel tegen. Dit jaar, omdat ik zo genoten heb in Rotterdam, ga ik de marathon weer lopen. De voorbereiding gaat nu een stuk beter. Mijn voeding is op orde, ik herstel beter, maar het belangrijkste; ik heb nog steeds zoveel mensen om me heen die mij helpen en stimuleren, want soms kan je het gewoon niet alleen.

Mijn tweede marathon is eigenlijk al begonnen. Afgelopen november ging mijn schema in. En zo kom ik op de eerste motivatiefactor; mijn schema. Ditmaal niet een schema dat ik zomaar van internet had geplukt, maar een schema speciaal voor mij. Peter, hardlooptrainer bij Scorpio in Oosterhout waar ik twee keer per week train, heeft voor mijn tweede marathon een schema gemaakt die bij mij en mijn doel past. Voor mij werkt dit als een stok achter de deur. Mijn schema bestaat uit verschillende trainingen; elke week 3, waarvan ik één keer in de week een lange duurloop doe. Bij het schema hoorde ook een tempo advies. Mijn lange duurlopen moeten wat boven de 6:00 gemiddeld en mijn intervallen weer wat sneller. Soms probeer ik stiekem iets te hard te lopen. Maar Peter ziet alles. Maar eerlijk is eerlijk, het is een pittig schema, maar wat gaat het lekker.

Daarnaast kreeg ik nog advies over mijn voeding. Gelukkig hoefde ik dit niet ook allemaal alleen uit te zoeken, want wat zijn er toch veel verschillende dingen in de sportvoeding. Na advies van mijn zus, voedingscoach rondom Herbalife, ben ik meer op mijn dagelijkse voeding en herstelvoeding gaan letten. Nu gaat mijn herstel super, iets wat vorig jaar wel anders was. Voor voeding tijdens het hardlopen, ben ik naar Run2day Breda gegaan, waar ik super geholpen ben. Sinds een aantal weken loop ik met Maurten. Ik gooi dit in de ochtend in mijn bidon en zorg ervoor dat ik deze leeg heb aan het einde van mijn duurloop. Dit bevalt super, zelfs met mijn lastige buik. Gelletjes zonder cafeïne gaan ook nog wel, maar door het advies om Maurten te proberen ben ik stiekem blij dat ik die gelletjes heb ingewisseld.

Naast de bovenstaande goede adviezen van mensen die er toch echt iets meer verstand van hebben dan ik, heb ik hele fijne en trouwe supporters. Deze groep bestaat uit familie, vrienden, vriendinnen en collega’s die mij motiveren, stimuleren, door trainingen heen slepen of komen aanmoedigen.
Wanneer ik naar de loopgroep ga, vind ik motivatie en stimulans in de verhalen van de anderen. En wanneer ik een ander programma loop dan de groep bij Scorpio, is er altijd iemand die met mij mee wil lopen. En gelukkig maar, want afgelopen dinsdag had ik zelfs geen zin. Tijdens de training kwam de zin gelukkig terug, mede door medelopers.
Daarnaast loop ik mijn lange duurlopen vrijwel nooit alleen. Er is altijd wel iemand die een stukje met mij mee wil lopen of het hele stuk meefietst, ook wanneer het regent, vriest of vroeg op zaterdagochtend is. Zo geniet ik volop van het hardlopen, maar vooral van het bijkletsen op de vroege ochtend.

Lieve familie, vriendinnen, vrienden en collega’s: een BIG THANKS voor al jullie steun in mijn weg naar Rotterdam. Want met jullie hulp en steun gaat het me zeker weer lukken.

Runners high

Mijn eerste keer Egmond aan Zee. Ik kende de loop van verhalen van mijn vader. Windkracht 9 tegen op het strand, hoog water en winterse kou. Toch stond deze loop op mijn nog te lopen lijstje. Hieronder lees je hoe ik deze pittige halve marathon heb ervaren.

Samen met een loopvriendin besloten we om ons in te schrijven met de gedachte dat het een prima voorbereiding voor Rotterdam zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Onze inschrijving stond al afgelopen zomer.
Op zaterdagavond vertrokken we samen voor ons weekend tripje. Met een zwaar hoofd en beginnend griepje richting onze first stop; Almere. Daar bleven we bij vrienden slapen, waarvan één van hen ook de halve marathon van Egmond zou lopen die zondag. Erg prettig, want dat scheelde zomaar wat uurtjes vroeg opstaan voor de zondag. Ook fijn, want hij had de loop al vaker gedaan en wist waar we konden parkeren etc. En wij dames, vonden dat maar erg prettig.
Zondagochtend redelijk op tijd opgestaan. Helaas nog steeds niet fit, maar anti griepine en paracetamol doet wonderen. Na de nodige kledingkeuze, want ja doe je grijs of zwart shirt aan, vertrokken we richting Egmond. Eenmaal met pendelbus aangekomen in Egmond zag ik allerlei mensen met korte broeken en shirtje. Brrr.. ik kreeg het al koud als ik er naar keek. Ik had het al koud met mijn hardloopkleding, vest, jas en sjaal aan. En dan komt het moment dat je je lekkere warme jas in moet inleveren en richting het startvak moet vertrekken. Drie graden boven nul, fris windje, dan is een weggooi poncho niet zo heel erg warm. Gelukkig zou ik het tijdens het lopen zo warm krijgen. En daar ging ik, om 13:00 klonk het startsein van startvak paars.
Als loper word je meteen op de proef gesteld. Ik draaide meteen door het mulle zand het strand op. Pas verkleinen en richting het harde zand bij de zee. Eerlijk is eerlijk, de eerste 5K gingen heerlijk toen ik eenmaal mijn plekje op het strand gevonden had. Het strand was prima te doen vanwege de harde stukken zand bij de vloedlijn. Even dacht ik ‘wauw, ik ga deze knallen vandaag’. Maar toen kwam het… het harde zand verdween en maakte plaats voor een flinke hoop los zand. Dan is nog 3K erg ver. De moed zonk in mijn schoenen en mijn tempo ging ver naar beneden. Maar voetje voor voetje kwam er uiteindelijk een eind aan het strand. Maar dan moet je natuurlijk nog omhoog de duinen in. Eenmaal boven aangekomen, kon ik gelukkig mijn eigen tempo weer vinden. Mijn eerste 10K liep ik helaas niet binnen het uur, maar omdat ik het strand rustig aan had gedaan, kon ik daarna versnellen. Duinen waren pittig, maar ontzettend mooi. En duintje op, betekent ook duintje af. Wel erg smal, wat het soms lastig maakte als ik wilde inhalen. Eenmaal na duinen, ging het nog wat makkelijker. Tempo kon weer wat verder omhoog, wat er voor zorgde dat elke 5K tussentijd wat sneller was. Ik kwam in de welbekende runners high en hobbelde vrolijk door richting de Bloedweg bij de 19,5K. Goed, deze doet zijn naam eer aan. Mijn benen waren zwaar van het strand en ik was in mijn hoofd allang aan het aftellen tot de finish. Wat kan hardlopen toch een mentaal dingetje zijn. Ik besloot me op mijn muziekje te richten, te genieten van het afzien en maar gewoon door te lopen, des te eerder zou ik boven zijn. Eenmaal boven de Bloedweg, ging ik ervanuit dat het alleen nog maar naar beneden zou gaan. Viel dat even tegen toen ik bij de laatste kilometer kwam en de finishstraat vals plat omhoog ging. Gelukkig kon ik nog iets aanzetten, waardoor mijn laatste kilometer de snelste was van allemaal en kwam ik met een mooie 2.01.09 over de finish. Ik liep weliswaar geen pr, maar wel mijn één na snelste halve marathon ooit. De halve marathon van Egmond aan Zee vond ik zwaar, maar daardoor alleen maar mooier. Dit vond ik overigens nog niet bij de 5K toen ik door de zandbak liep. Maar al snel na afloop genoot ik van mijn prestatie. Egmond ging voor mijn gevoel zo goed, dat ik nu meer vertrouwen heb in mijn tweede marathon. Ik heb er zelfs zin in.

Egmond, tot volgend jaar!