Koffie met juf Crissy en Emma

Na twee al supergezellige kopjes koffie, stond de derde al klaar. Niet zomaar een kopje koffie, maar eentje met Emma van Geel. Ik heb Emma via social media leren kennen. Naast dat ik Emma een superleuke meid vind, vind ik haar ook echt een voorbeeld. Ooit werd er tegen haar gezegd dat ze niet zou kunnen hardlopen. Maar toch deed ze het, en niet zo maar hardlopen; ook de marathon kon van haar lijstje. Dit doorzettingsvermogen vond ik een mooie reden voor een kopje koffie met mijn kinderenvragen!

Waarom ben je gaan hardlopen? is natuurlijk de eerste vraag, want daar ligt het begin. Emma vertelt dat ze de sportschool een beetje saai vond en altijd teamsporten deed. Toen kwam ze terecht bij hardlopen, ook al was dat een sport waarvan ze vroeger zei dat ze dat nooit zou gaan doen. En zo begon het, met een start to run cursus. De eerste zes weken waren echt verschrikkelijk. De eerste trainingen waren echt niet leuk. Je moet jezelf de tijd geven om het leuk te gaan vinden, dit hoorde ze ook van andere lopers. Hierna kwam er een omslagpunt. Emma werd steeds een beetje sneller en haalde zelfs het oude dametje in. Als afsluiting deed ze mee aan een wedstrijdje van 7KM. Dit vond ze zo leuk. Ze sprak zoveel andere mensen met andere doelen. Iemand wilde de 10KM onder de 50 minuten, waarvan Emma dacht ‘dat wil ik ook’. En dat deed ze! Maar hield er wel een lopersknie aan over. Na een periode van niet lopen (op advies van de fysio) wist Emma het zeker; hardlopen vind ik echt leuk!

Emma was 24 toen ze begon met lopen. Vroeger heeft ze altijd getennist, maar handbal en handboogschieten kan ook van het lijstje. De kilometers bouwden zich daarna weer op, maar ook verschillende blessures. Uiteindelijk kreeg ze een operatie aan haar meniscus. ‘Mag ik daarna nog wel lopen?’ vroeg ze zich toen hardop af. Gelukkig kwam dit nog goed.

Wat is het allerleukste rondje? Emma begint meteen te glimlachen. Samen met een collega had ze in een nazomers weekend, tijdens haar trainingen voor de Frankfurt Marathon, een spontaan loopje. Haar collega had het rondje uitgestippeld en deze was echt prachtig! Ze liepen langs allerlei boomgaarden en andere mooie plekken. Bij een boer kregen ze fruit mee en bij een ander een glas limonade. Het was z’n lekker en fijn rondje, gewoon zien wat er komt zonder verwachtingen.

En de mooiste medaille/wedstrijd? Dan komt Emma uit op haar eerste marathon. Niet voor de medaille, want mooi was die zeker niet. Maar toch, het was haar eerste marathon. In juli werd ze nog geopereerd, oktober startte de voorbereiding en in april liep ze haar marathon. Ondanks dat zoveel mensen zeiden ‘doe het maar niet’. Emma nam een coach in de armen en zo begon het. Een coach die haar grenzen accepteerde, maar ook haar doel begreep. Tijdens de marathon van Enschede genoot ze van elke kilometer. Met zeven mensen liep ze bij een pacegroepje en kletste hele verhalen. Emma liep daar met sensoren, voor een onderzoek naar wat lange inspanning met je vermoeidheid doet en je bewegingen. Daardoor had ze enorm veel aanspraak. Voor ze het wist zat ze op 35 kilometer! Emma kwam nuchter over de finish, niet gebroken en trots. Tot er iemand van haar eerdere loopgroepje kwam en haar een compliment gaf ‘zo knap na alles Emma!’. En toen kwamen de tranen van de trotsheid! Want zoals haar vader zei ‘je hebt 4 uur gelopen, met jouw verrotte knieën’. Wel jammer dat de medaille dezelfde was als die van de andere afstanden, waaronder de kidsrun. Na afloop hoorde ze dan ook ‘kijk mama, zij heeft ook de kidsrun gedaan’.
Voor de ervaring kiest Emma duidelijk voor haar eerste marathon. Maar de medaille? Moeilijk, want Emma bewaart ze in een laatje. De medaille van de halve marathon van Disney is toch wel een goede. Een dikke grote, zware medaille met een goed lint en met hartjes!

Wat eet Emma voor of na het lopen of is er een ritueel? Emma kan echt slecht ontbijten door de racekriebels. Koffie voor een marathon? Dat hoeft ze niet te doen, maar een broodje o.i.d. krijgt ze toch wel weg. Voor haar marathon volgde ze een voedingsschema in grote lijnen en dit ging prima. Na afloop ‘patatjes en een witbiertje!’

Je moet alles doen als je er maar plezier in hebt. En je moet echt alles proberen. Dit advies zou Emma aan kinderen willen geven. Had ze vroeger maar geweten wat voor plezier hardlopen haar zou geven, als ze het eerder geprobeerd had. Zolang je er zelf plezier in hebt, is het altijd oké. Geef iets een reële kans en vind je het dan echt niet leuk? Stop er dan ook mee.

Het mooiste aan hardlopen vindt Emma dat het ieder zijn eigen prestatie is. Iedereen doet wat hij kan, of het nu snelheid is of afstand is. Het is een sport voor iedereen, het simpel om te starten volgens Emma. ‘Goede wil en misschien nog een paar schoenen en je kan gaan.’

Koffie met juf Crissy en Joan!

Mijn tweede ‘koffie met juf Crissy’! Na superleuke reacties gehad te hebben van het kopje koffie met Björn Koreman, had ik al enorm veel zin in het tweede kopje koffie. Dit keer stond er een kopje koffie op de planning met Joan Simon Artigas. En dit kopje koffie had ik niet zomaar voor niks uitgekozen. Joan is eigenaar van Run2Day Breda, begeleidt hardlopers naar hun marathon met het 42.195Breda programma, hij heeft een prachtige marathonlijst waar menig hardloper jaloers op mag zijn, van New York, tot Athene, van Boston tot Parijs en binnenkomt komt het boek ‘de marathon, magisch of waanzin?’ uit dat Joan samen samen met vier andere sportieve kanjers heeft geschreven. Reden genoeg voor een kopje koffie.

Sportief op de fiets vertrek ik naar Run2Day Breda, waar ik met Joan heb afgesproken voor een kopje koffie. Altijd gezellig om daar te zijn. Ik kijk uit naar mijn interview met Joan, want naast al bovenstaande inspirerende redenen ben ik erg benieuwd naar zijn antwoorden op de vragen van de kinderen. Joan spreek ik vaker en ik weet stiekem al wat van zijn avonturen, want hij is op dit moment mijn coach. Dit wordt mijn derde marathon onder begeleiding van Joan, dus contact hebben we zeker. Normaal gaat het dan vaak over mijn trainingen en mijn marathondoel. Nu gaan we het eens over hem hebben. Ik kan niet wachten om antwoord te krijgen op de vragen van de kids. We nemen plaats bij hem in de winkel, altijd gezellig om daar te zijn!

De vragen die ik ga stellen, zijn hetzelfde als bij mijn eerste kopje koffie en zullen maandelijks terug komen. De eerste is daarom ook ‘waarom ben je eigenlijk gaan hardlopen?’ Joan zijn antwoord verrast me niet. ‘Ja gewoon, samen met de buurman’. Samen hebben ze het plan opgepakt om te gaan trainen voor de Ten Miles in Tilburg. Daarna kwam de vraag ‘en nu?’ en werden ze lid van de loopgroep in hun dorp. Dit zorgde voor meer structuur in de training. Vroeger heeft Joan wel gevoetbald en liep zo nu en dan met het voetbalteam wel eens een hardloopwedstrijdje, maar met de buurman begon zijn hardloopcarrière dus serieus. Daarna is het verder uit de hand gelopen. Joan is begonnen met hardlopen in 2004 op 33 jarige leeftijd. Sindsdien is hij blijven lopen en steeds fanatieker geworden!

Joan heeft zoveel mooie marathons gelopen. Aan de muur in de winkel zijn de startnummers en medailles terug te vinden. Wauw. Wat een verzameling. Wat is nu de mooiste marathon, of welke marathon heeft nu het mooiste verhaal? En welke medaille? Joan antwoordt meteen ‘Boston!’ Deze was heel mooi en bijzonder. Alle marathons hebben eigenlijk allemaal wel iets bijzonders. De mooiste medaille is wel die van Athene. Niet zo zeer vanwege de route, maar vanwege het verhaal wat er achter zit omdat daar dé marathon is ontstaan. Deze was erg indrukwekkend vanwege dit verhaal en de finish in het oude stadion. Maar ook Barcelona noemt hij. Hier liggen zijn roots en ook na zes keer deze marathon gelopen te hebben, blijft deze hoog op het lijstje staan. Afgelopen november liep Joan hier nog samen met zijn vrouw Ilse haar eerste marathon, dat maakt het nog even extra speciaal.
Dit antwoord inspireert me meteen. Joan heeft zoveel mooie marathons gelopen, maar toch blijven ze hem allemaal bij.

Wanneer we het samen over hardlopen hebben, merk ik zoveel plezier op bij Joan. Maar was dit al bij je eerste hardlooprondje, gaf het toen al plezier? ‘Zeker wel!’ krijg ik te horen. Maar natuurlijk is het in het begin ook even doorzetten, maar je moet het een kans geven. Echt het afzien heeft Joan alleen ervaren bij de korte wedstijden van 5 en 10 kilometer, dan in de marathon. In de marathon kom je jezelf ook tegen, maar is toch anders. Joan denkt na elke finish van alle gelopen marathons meteen ‘dit doe ik weer’. De korte afstanden loopt Joan minder vaak, vanwege de winkel en de voorbereidingen van de marathons van andere lopers. Maar die goede voornemens zijn er wel!

Tijdens ons gesprek komt er een klant van Joan binnen. Hij herkent Joan meteen! Joan stond bij de 28.5 kilometer zijn, maar ook andere, lopers aan te moedigen. De loper/klant was helemaal blij met deze aanmoediging. Samen praten ze over zijn eerste marathon. Hoe ging het, wat ging er minder en hoe zou dit komen? Het is leuk om te zien hoe Joan meteen vol enthousiasme en energie meegaat in gesprek. Dan komt de grote hamvraag ‘had je een lange of korte broek aan?’ Ik moet lachen als ik deze vraag hoor, omdat ik hier ooit een leuke en grappige reactie van Joan van heb gehad. ‘Een marathon loop je altijd in korte broek, tenzij het echt te koud is’.

Pannenkoekendag zoals ik heb met de kids, heeft Joan thuis niet met zijn gezin. Maar de dag voor de marathon is het meestal rijst en verder gewoon normaal. Misschien toch eens rijstdag van maken op school in plaats van die pannenkoeken. En na de marathon? Een lekker groot glas bier, het liefst de grootste die ze hebben. Dan deze lekker op je gemak opdrinken, nagenieten en alle felicitatie appjes eens bekijken, fijn alles in je eigen tempo. Daar kan Joan echt van genieten. Dit klinkt me bekend.

Joan heeft zelf ook twee kids, inmiddels al wat ouder dan mijn groepje. Als ouders waren Joan en Ilse betrokken bij school, in het dorp is altijd de Stratenloop, daar is ook de scholierenloop. Je hebt als school een ouder of iemand nodig die dit oppakt. Ilse heeft dit toen opgepakt vanuit de loopgroep, even een praatje maken op scholen. Op de eigen school hadden zo een team bij elkaar, van kinderen die meelopen, maar ook leerkrachten die komen aanmoedigen. Voor de samenhorigheid had Joan leuke shirtjes geregeld.
Dit zit me aan het denken. Als je als school kids en ouders aan het bewegen wil krijgen, heb je, zoals Joan aangeeft, ook echt iemand nodig die dit actief promoot, er mee aan de slag gaat en het uitdraagt.

Als je zelf leerkracht zou zijn, wat zou jij dan veranderen? In alle opzichten zou Joan kinderen willen stimuleren en enthousiasmeren om te bewegen. Belangrijk is dat ouders er ook bewust van worden. Bij het ene gezin is dat niet nodig, maar de ander juist wel! Als hij zelf leerkracht zou zijn, lijkt dit hem echt tof om te doen. Tijdens de marathon van Boston liep Joan langs verschillende (middelbare) scholen. Ongelooflijk wat voor faciliteiten daar zijn voor sport. Sport gaat daar natuurlijk anders dan bij ons, allemaal via school, maar al hadden we hier maar een kwart daarvan.

Als laatste vraag stel ik nog wat zou je kinderen mee willen geven?’ Joan zijn antwoord komt overeen met dat van Björn; heb plezier! Maar ook ‘laat je vooral niks opleggen, ontdek zelf wat je leuk vindt!’ Dit antwoord neem ik zeker mee naar de klas. Vind iets wat je leuk vindt en ontdek dit zelf. Doe niet meteen iets omdat je vriendje of vriendin dit doen, maar kijk of het bij jou past!

Op naar de volgende kop koffie!

Koffie met juf Crissy

En Björn Koreman!

Het idee bestond in het klaslokaal. Op social media lees en zie je veel voorbij komen over hoe je jezelf en anderen motiveert en inspireert tot sporten, bewegen of gezond(er) leven. Wat gek eigenlijk, dacht ik als juf, want wie inspireert en motiveert nu eigenlijk de nieuwe sportgenieters in de dop? We lezen over (persoonlijke) doelen, maar plezier moet toch voorop staan? Dat ga ik de komende tijd eens bespreken tijdens een kopje koffie met een mede sportliefhebber. Elk met een eigen verhaal. Niet zomaar een gesprek, maar ik ging op pad met vragen vanuit de kinderen. Deze vragen komen bij elk kopje koffie terug.
Laten we samen de nieuwe generatie eens inspireren en motiveren. Want sporten is niet alleen goed voor je, maar ook leuk!

Mijn eerste kopje koffie drink ik samen met Björn Koreman. Björn is een enorm fanatieke hardloper, atleet bij het NN Running Team en loopt tijden waarvan ik alleen maar van kan dromen. Dat ik mijn eerste kopje koffie met Björn drink, is niet voor niks. Afgelopen april liep hij een geweldige tijd op de marathon van Rotterdam en kwam hij met een tijd van 2.10.32 als tweede Nederlander over de streep op de Coolsingel. Eens kijken hoe een atleet het af weet te brengen op de vragen van de kinderen. En daarnaast, heeft hij twee hele leuke katten; Boris en Beer, die ik altijd gezellig vind.

‘Waarom ben je ooit begonnen?’ Een vraag die meteen bij de kinderen opkwam. Want waarom zou je gaan hardlopen? Björn geeft snel antwoord op deze vraag. Zijn vader deed mee met de Singelloop, dus hij ging ook meedoen. Dit was op zijn 21ste. Toen was hij nog niet zo fit als dat hij nu was, want van een sigaretje was hij niet vies. Hij wilde gewoon eens kijken wat hij kon op een 5 kilometer.
‘Hoe was je eerste hardlooprondje?’ Zijn ‘eens zien wat ik kan’ resulteerde in een 20:33, en de prestatiedrang tijdens het lopen vond hij meteen heel erg leuk. Vóór het lopen was die drang er niet zo. Bij een teamsport had Björn er veel moeite mee als anderen niet hun best deden. Bij hardlopen is dit niet, want dit doe je immers zelf. Een jaar later liep hij weer mee en dit keer weer een beetje sneller. Bij een volgend evenement werd Björn vierde. Dit triggerde hem, die prestatiedrang is er nog steeds.

Het gaat niet alleen om snel lopen, als is dat bij Björn soms natuurlijk wel zo als atleet zegt hij zelf. Wat hij daarna zegt blijft bij mij erg hangen. ‘Het is mooi als mensen kunnen genieten van bijvoorbeeld het lopen van een marathon en daar dan helemaal naar toe kunnen werken’. Dit blijft bij mij, na mijn marathon van Parijs die veel anders liep dan ik wilde, hangen omdat ik deze marathon wel enorm heb genoten van de marathon zelf. ‘Gewoon genieten’.

Ik merk dat ik enorm geboeid word door de marathonverhalen, een passie de we delen. ‘Maar is dit ook zijn favoriete afstand?’
Deze bonusvraag kan ik toch niet laten om te stellen. Maar de favoriet is de halve marathon, al is de marathon ook super tof. De sfeer bij de marathon is zo bijzonder. De aanmoediging, de marathonkriebels, je kan er niks mee vergelijken. Maar de beleving naar de halve marathon toe is anders. Je bent iets vrijer. De druk is minder groot bij een halve marathon dan bij de hele marathon. Die druk kan voor sommige mensen ook too much zijn.

‘Het allerleukste loopje en mooiste medaille‘ vindt Björn een super leuke vraag, maar lastig om te antwoord op te geven, want als atleet krijg je niet altijd de medaille. Die van de Rotterdam marathon heeft hij bijvoorbeeld niet, al zou hij die graag willen. Hij hecht geen waarde aan een medaille, maar bewaart wel al zijn startnummers. Maar hij kiest toch voor, zoals we zeggen de mooiste, Rotterdam. Want hallo, 2 uur en 10 minuten en 32 seconden, het EK limiet. Petje af. Toen Björn aangaf dat hij voor het limiet zou gaan in Rotterdam, kwamen er naast positieve reacties, ook negatieve reacties op social media. En één negatieve reactie, weegt soms veel zwaarder dan honderd positieve reacties. En de felicitaties komen uiteindelijk niet van die negatieve mensen. Het met elkaar omgaan op social media is nu in het onderwijs een belangrijk onderwerp geworden. Want ook dat moeten onze kinderen in deze maatschappij leren. Björn wil de kids meegeven om je juist te richten op het positieve en je niks van het negatieve aan te trekken, ook al is het soms lastig.

In de klas hebben we een pannenkoekendag met de kinderen. Maar ‘wat eet je zoal als je loopt?‘ Het antwoord doet me stiekem lachen; een wit bolletje met jam voor een training, maar met een wedstrijd wordt de jam toch vervangen voor stroop. ‘Misschien toch eens proberen’ gaat er door mijn hoofd heen.

Stel, je bent zelf leerkracht, wat zou je kinderen willen meegeven? Björn is heel stellig hierin. Geniet van wat je doet, haal er plezier uit. Tuurlijk heeft hij de prestatiedrang, maar het plezier in hardlopen is voor hem het belangrijkste. Ook het samen praten over hardlopen, net als nu tijdens een kopje koffie, vindt hij leuk. En dit zie ik aan hem. De vrolijkheid en het plezier is meteen terug te zien op zijn gezicht. Daarnaast zou hij de daily mile willen doen met de kinderen, al is misschien een mile wel te veel en is 400/500 meter wel genoeg. Het bewegen en het motiveren in sport heeft hij zelf vroeger gemist. Het zou goed zijn als klassen eens een clinic krijgen of een sport kunnen uitproberen, zodat je al jong ontdekt wat je leuk vindt en misschien wel waar je goed in bent. Sport moet toegankelijk zijn voor iedereen.

Wat een leuk kopje koffie was het met Björn. Wat mij opvalt is het plezier in ons gesprek en hoe hij bescheiden hij eigenlijk is. Want zoals hij al zei, het plezier is het belangrijkste en het genieten van wat je doet. En dit ga ik aan mijn kids in de klas meegeven! Op naar het volgende kopje, tips en inzichten!

* foto 2 en 3 van NN Running Team

Parijs marathon

Wat een avontuur. Niet alleen de voorbereiding, maar ook de marathon zelf! Ditmaal koos ik bewust niet voor de marathon van Rotterdam. Rotterdam is natuurlijk een prachtige marathon, maar na drie keer deze prachtige marathon finishen en vier keer starten, vond ik het tijd voor iets nieuws dit voorjaar. Wel eentje die rond dezelfde periode valt, want samen trainen met anderen is toch wel fijn. En met Parijs een weekje eerder, kan dit prima!

De voorbereiding voor mijn negende marathon, of tiende start, het is maar hoe je het bekijkt, ging in december van start. In mijn vorige blog beschreef ik hoe ik wilde gaan trainen, namelijk met het programma van 42195 Breda. Een op maat gemaakt schema met afwisselende trainingen. De ene week een eigen lange duurloop en de andere week een gezamenlijke duurloop in het Mastbos. Tussendoor heeft Joan, de trainer, tips en/of feedback. Of soms gewoon even een ‘goed gedaan’ of een motiverend appje, wanneer ik opzag tegen een training. Want duizendjes zijn nog steeds niet mijn favoriet.

Mijn trainingen gingen eigenlijk heel erg goed. Zeker de eerste 2,5 maand ging als een trein. Ik tikte de trainingen lekker af, soms wel even met een kleine verkoudheid of veel regen en wind, maar het ging goed! Oké, misschien waren het wel wat meer rondjes in de regen en wind dan me lief was, maar met de marathon kan het natuurlijk ook regenen.

Na weken van goede trainingen, volgende een dipje. Erik had een botsing tijdens het hardlopen met een auto, wat voor mij zorgde voor een paar nachten met weinig slaap. En slaap is iets wat we natuurlijk allemaal nodig hebben tijdens een marathonvoorbereiding. Gelukkig ging het snel beter en konden we toch een voorproefje doen in Parijs met de halve marathon tijdens de Semi de Paris! En fijn, om even al in Parijs te kijken en te genieten van al het moois en lekkers, want jeetje die pannenkoeken die we daar ontdekt hebben zijn me toch lekker. De halve marathon werd voor mij een lange duurloop, want er stond een 32 kilometer op de planning. De halve liep ik samen met Natalie, wat uitliep op een super gezellige en fijne training!

De 32 van Parijs gaf mij een enorme boost voor de komende trainingen! Met nog maar één lange duurloop hierna op de planning had ik er alle vertrouwen in gekregen. Die marathon, die ging ik wel even rocken in Parijs over vier weken.
Met nog drie weken voor de marathon, was het die zondag tijd voor mijn langste duurloop, 36 kilometer. Die donderdag daarvoor had ik een pittige training, bij het aanzette van mijn interval kreeg ik ineens een beetje buikpijn. Vast niet erg dacht ik nog, want ik heb wel vaker buikpijn. De dagen erna bleef het gek aanvoelen. Zondag was mijn rusthartslag prima en leek de buikpijn mee te vallen. Dit maakte het dat ik toch besloot mijn duurloop te proberen. Wel met een reserve autosleutel mee, want mocht het niet gaan dan kon ik eerder afslaan en op Erik wachten. De langste duurloop zou ik met de groep lopen in Breda. Eenmaal gestart, merkte ik dat het wel ging, maar pijnvrij was het niet. Bij de 13 kilometer kon ik mezelf niet meer voorhouden ‘dat vast wel snel beter zou gaan’. Ik kreeg mijn voeten amper nog omhoog en kon ook niet goed rechtop lopen. Bij het viaduct omhoog besefte ik het, dit is niet goed. Ik heb er niks aan om een training in deze staat af te ronden. Met tranen in mijn ogen van de buikpijn gaf ik aan dat ik zou stoppen. Naar de auto lopen was zelfs geen optie, dus werd ik opgehaald door mijn zus. Het hele buikpijn dilemma eindigde in een bezoekje aan de spoedeisende hulp. Niet één, maar twee keer. Ik kon niet staan, zitten of lopen van de pijn. Later bleek het waarschijnlijk acnes te zijn, een beknelde zenuw in mijn buik. Oef… hoe moet die marathon nu ooit nog goed komen?

Tijd voor herstel. De eerste paar dagen heb ik alleen maar op de bank gelegen. Na een bezoekje aan de fysio, die mijn rug vol met naalden zette, ging het ietsje beter. Na een weekje ben ik weer gaan werken, want de kids had ik natuurlijk ook wel echt gemist na een week! Met nog twee weken te gaan, zag ik het niet positief in. Die marathon leek me niet haalbaar. Maar ik had niet maanden getraind om nu al de handdoek in de ring te gooien. Na mijn tweede fysio bezoek ging het weer een stukje beter. Nu was mijn heup/bil aan de beurt voor de naalden. De dag daarna werd ik verder onderzocht en kreeg ik een injectie in mijn buik, op de plek waar de zenuw knel zat. Ik hoopte dat dit alles mijn marathon misschien nog redden. Maar toen volgde mijn tweede teleurstelling: corona. Ik was al meer dan een week snipverkouden en hoestte als een zeehond, maar echt ziek was ik gelukkig niet. Maar we weten natuurlijk ook wat corona met je conditie kan doen… Vanwege Corona zat ik weer even thuis, maar het weekend erna leek het beter te gaan en mocht ik weer naar buiten. In overleg met de fyiso en Joan heb ik zaterdag een rondje geprobeerd van 5KM en op zondag de ten miles van Zandvoort. Deze ging oké, mijn buik was niet helemaal pijnvrij bij de klimmetjes, maar verder ging het oké. Ik zou bekijken hoe mijn herstel zou gaan en dan in Parijs de knoop de doorhakken voor de marathon.

Wel of geen marathon, wij gingen naar Parijs! En daar hoort, op mijn laatste werkdag voor de marathon, natuurlijk een pannenkoekendag bij met de klas. Of ik die marathon nou wel of niet zou lopen, pannenkoekendag is altijd een goed idee.
Op vrijdag vertrokken we naar Parijs. Ik ging niet alleen, want mijn supporters; Ineke, Alex en Erik gingen ook mee. Vrijdag werd het startnummer opgehaald en kwamen mijn kriebels. Zou het toch nog kunnen? Naar Parijs gaan en niet lopen… ik zou het echt erg vinden, maar ik wil mijn lijf ook niet kapot lopen. Van de fysio en Joan had ik groen licht, mits ik naar mijn lijf zou luisteren en mijn PR toch wel uit mijn hoofd moest zetten. Lekker lopen en finishen zou het doel zijn, of überhaupt: starten.
Zaterdagochtend zijn we naar de Eiffeltoren gegaan en hebben we van de heerlijke pannenkoekenlunch genoten. Daarna ging ik met de beentjes omhoog. En ik voelde me eigenlijk heel erg goed, mijn buik ging die paar dagen een stuk beter. Dit deed me besluiten om zondag te starten. Ik legde zaterdagavond mijn spulletjes klaar, maakte een plan met mijn supportteam en bedacht mijn eigen plan. Ik had een raceplan met meerdere opties, zodat ik heel over de finish zou komen en kon gaan genieten.

En toen was het zover: marathondag! Iets waarvan ik drie weken geleden niet had gedacht dat ik erbij zou zijn. Daar stond ik, in mijn weggooi trui en poncho in het startvak met kriebels in mijn buik. Hoe zou het gaan? Kan ik genieten? Kan ik de finish halen? Houd mijn lijf (en koppie) en het goed vandaag?
Daar ging ik. Op weg naar Ineke, Alex en Erik die bij de 5KM zouden staan en dan door zouden sjeezen op hun elektrische step. De eerste 15KM gingen goed, ik was bewust rustig gestart om daarna te kijken of ik ietsje kon versnellen. En zo niet, dan was dat ook prima. Versnellen ging niet, ik voelde mijn buik. Dan maar verder op een rustig tempo. Bij bijna het halve marathon punt stonden mijn supporters weer klaar! Lekker herkenbaar met de gele petjes. Erik liep even mee en we bespraken hoe het ging. ‘Ik ga hem uitlopen, zonder tijdsdoel en mijn lijf heel houden’. En daar ging ik, op weg naar het pittigste stuk: langs de Seine. Vanaf de 21KM was het moeizamer. Want pittig was het zeker, de tunneltjes waren moeilijk voor mijn lijf. Tempo maar nog verder naar beneden schroeven me om me heen kijken. Vanaf 25KM tot 27KM scheurden mijn supporters bovenlangs de Seine al schreeuwend mee, wat heel fijn was op dit stuk! En het uitzicht, was prachtig!! De Notre-Dam, de Eiffeltoren, de bruggetjes, de vele mensen en alle andere mooie gebouwen. Het was genieten. Na de 34KM volgt een pittige klim die ik heel rustig aan deed om daarna mijn weg te vervolgen naar de finish. Bij nog een high five bij de 41,5 kilometer, wist ik het helemaal zeker: ik doe dit gewoon, ik ga gewoon lachend die finish halen! En dat deed ik. Met maar liefst een halfuur boven mijn PR kwam ik over de finish, maar het maakte me niets uit. Ik deed het gewoon! Wie had dat drie weken geleden gedacht toen ik op de spoed lag? Ik zeker niet. Wat was, en ben, ik trots op mezelf. Voor het uitlopen, maar ook voor het verstandig zijn en de tijd los te laten.

De marathon van Parijs. Wat een avontuur was het. Niet alleen de marathon zelf, die toch hoog staat in mijn ‘mooiste parcoursen’ lijstje, maar ook de weg ernaar toe.
Zoals ik tegen de kids zeg; soms moet je het gewoon proberen!

En aan alle kanjers die morgen onze mooiste lopen: GENIET!

Ready, set… GOals

Even geleden dat ik mijn hardloopavonturen opschreef. Een nieuw jaar, met goede voornemens, vraagt erom dit toch weer eens te doen. Want over mijn hardloopavonturen schrijven, vind ik eigenlijk heel erg leuk. Dus een nieuw jaar, nieuwe ronde en nieuwe (blog)kansen!

Na een jaar waarin veel niet door mocht gaan, komt er nu toch eindelijk weer eens een jaar met weer nieuwe mogelijkheden. De wereld gaat gelukkig weer open en wij hardlopers mogen weer in groten getale aan de start staan bij evenementen. Doelen worden bedacht en inschrijvingen worden gedaan.
En ook ik heb een nieuw doel gesteld voor dit jaar en niet zomaar eentje. Na drie bijzondere marathons van vorig jaar, de Kids marathon, een héle warme in Berlijn en een DNF in Rotterdam, staat nu de volgende in mijn agenda. Op zondag 3 april sta ik weer aan de start van mijn volgende marathon.

Geen Rotterdam voor mij dit jaar, maar Parijs! Een stad waar ik al vaker ben geweest voor het hardlopen. Twee keer de halve marathon en twee keer een geweldig weekend in Disney met de nodige kilometers. Met de marathon van Parijs ben ik ook al een klein beetje bekend, omdat ik als team support Erik heb aangemoedigd, en nog vele anderen mensen, in 2019. Nu zijn de rollen omgedraaid. Sinds een lange tijd hebben wij namelijk allebei een andere marathon als doel. Ik Parijs en Erik gaat voor Rotterdam. Gelukkig wordt Erik nu team support en zijn er nog meer lieve mensen die even een weekendje Parijs doen om mee te gaan aanmoedigen!

Maar wat wil ik lopen in Parijs en hoe ga ik dit aanpakken? Na een paar marathons met buik/maagpijn heb ik besloten om niet per se mijn PR aan te willen scherpen in Parijs. Parijs is ook niet de makkelijkste marathon hiervoor. Natuurlijk heb ik een richttijd in mijn hoofd want hé een sub 4 zou leuk zijn, maar het doel is vooral gezond en prettig de marathon uitlopen, zonder mijn helaas welbekende maagproblemen. Als dat lukt, dan zou ik al heel erg tevreden zijn. De tijd komt op de tweede plaats en een PR op de derde.

De voorbereiding is al eventjes bezig en de nodige duurlopen zijn al gemaakt. Deze marathonvoorbereiding ga doen onder begeleiding van Joan, van 42.195 Breda en eigenaar van Run2day Breda. Joan heeft mij eerder getraind, richting de New York marathon van 2018, waar ik in mega runnershigh mijn PR liep in 3:56:55. Mijn trainingsweek bestaat voor mij uit drie hardlooptrainingen: een rustige/korte training of blokjestraining, een interval en een duurloop. De duurlopen wisselen af met het lopen met de groep in het Mastbos in Breda en zelf. Daarnaast heb ik me deze voorbereidingsronde voorgehouden om mijn kracht/core training braaf te doen. Geen uren in de sportschool, maar twee keer een halfuurtje thuis. En de trainingen gaan goed! Met nog vijf weken te gaan, is de motivatie hoog!

Na mijn doel op de hele marathon heb ik nog twee doelen staan voor dit jaar. De halve marathon van Madrid samen met Erik en een doel met de kids uit mijn klas. De halve marathon van Madrid heb ik al wel eens vaker gelopen, in 2019 met Lynn. Een geweldig evenement met fijne sfeer en dat ik een prachtige stad! Madrid wordt een stedentripje mét halve marathon, lekker samen met als doel genieten. Ook werd er uiteraard weer een doel gesteld met de kids. Zelf kwamen ze met het idee dat we nog wel weer even een marathon zouden doen samen, maar hoe tof die ook was vorig schooljaar, we gaan voor iets anders. Met aan aantal kinderen uit mijn groep gaan we de 5 kilometer lopen op de Kaaienloop begin mei. En daar hoort natuurlijk hardloophuiswerk bij, want een goede voorbereiding is wel zo belangrijk. We gaan er vast een feestje van maken!

Het belooft een sportief voorjaar te worden met vooral leuke doelen. Met plezier de marathon van Parijs uitlopen, genieten van een halve marathon samen met Erik in Madrid en kids motiveren om samen te sporten. Geen tijdsdoelen in het eerste halfjaar, maar wie weet wat er nog volgt!

Februari, let’s go!

We kennen allemaal die citaten zoals ‘new year, 12 chapters’. Ik begin gewoon lekker in februari met mijn goede voornemens. Eentje daarvan is om wat meer te schrijven. Ik ga proberen om elke maand een overzichtje te maken van de leuke momenten die ik die maand gehad heb, zowel privé, hardlopend en als juf. Een soort positief dagboekje van de maand. Want een beetje positiveit is nooit verkeerd.

Einde thuiswerken en hardlopen met de kids
In het begin van februari waren de scholen nog dicht en zaten ook mijn 15 kanjers thuis voor thuisonderwijs. Natuurlijk wil ik als juf al mijn kids fijn (maar veilig) in de klas hebben. In de ochtenden was ik wel op school, om vanuit daar mijn online lessen te voorzien. Het voelde maar eenzaam en kil in mijn laslokaal. Ik besloot de kinderen een foto of tekening van zichzelf mee te laten nemen tijdens het ophalen van het (laatste) thuiswerkpakket. Deze foto’s plakte ik op de stoelen, zo was het net of ze er een beetje bij waren en voelde mijn lokaal weer wat gezelliger. In de laatste thuiswerkweek liep ik met een aantal kinderen een hardlooptraining in het zonnetje in het park. Heerlijk om er een aantal weer eventjes in het echt te kunnen zien.
In de eerste week van februari was er weer een Corona persconferentie. Hierin werd verteld dat het basisonderwijs weer open mocht. ‘YES’ dacht mijn juffenhart, maar ook ergens vond ik het een beetje spannend gezien alle maatregelen die eraan gekoppeld werden. Maar hé, ik mocht weer les gaan geven aan leuke snoetjes i.p.v. aan een computerscherm. Inmiddels hebben we deze maand samen erg hard gewerkt en veel leuke dingen gedaan. Ook de sneeuwpret en de carnavalsviering konden natuurlijk niet ontbreken.

Sneeuwpret
Oké, wie mij goed kent, weet dat ik sneeuw eigenlijk helemaal niet leuk vind. Ik glijd al uit er als ik er naar kijk. Maar hé, een dik vers pak sneeuw in Nederland vraagt toch echt om een hardlooprondje en een gymles met de kinderen die bestaat uit sleeën in het park. Echt hard ging ik overigens niet tijdens het hardlooprondje. Maar wat was het prachtig! De fietspaden waren de eerste dag nog niet zo goed te doen, maar de bospaden daarentegen wel. Samen met Erik genoot ik van een fijn, maar glibberig, rondje in de sneeuw.

Kilometers maken
De maand februari stond ook in het teken van kilometers maken, want nog een maand te gaan en dan staat de Kids marathon op de planning. En de kilometers gaan goed! Inmiddels heb ik twee keer een 25-er gelopen en een 30-er. Mijn eerste keer weer 25 kilometer vond ik toch een beetje spannend, want op de één of andere manier klinkt 25 gewoon veel serieuzer dan een halve marathon. Ik liep deze training lekker wind mee naar huis. De 30-er liep ik met een vriendin in Zeeland met sneeuw, ijs en veel wind. Oké, gelukkig was er ook een zonnetje en ging deze training super goed! Dat doet wonderen voor het zelfvertrouwen richting de marathon. De andere 25-er liep ik tijdens zonsopkomst en de laatste lange duurloop staat morgen gepland tijdens het verkennen van het marathonparcours, waarbij Erik en ik ieder de helft lopen en halverwege wisselen.

Wake-up and run very early
Mijn tweede 25 kilometer duurloop liep ik in een prachtige omgeving. Samen met Erik, Wouter, Anniek en Jip in de wagen liepen we een geweldig mooie (en voor mij stiekem beetje pittig) ronde in buurt van de Utrechtse Heuvelrug. Gelukkig mogen we met z’n viertjes weer lopen zolang we afstand houden. De training stond al vroeg op de planning, met sunrise. Oké, de zonsopkomst is dan misschien wel niet zo vroeg, maar gezien wij nog een klein uurtje in de auto moesten, stond de wekker op zondagochtend toch echt om half 6. Maar die wekker was het meer dan waard! Wat was het prachtig. De training zelf vond ik iets zwaarder dan de vorige 25 kilometer, maar ik liep ook iets harder dan toen. Gelukkig had ik afleiding van drie, nou ja eigenlijk vier, gezellige mensen en kon ook deze training met een grote glimlach van het lijstje!

Met nog vier weken te gaan tot de marathon met de kids, wordt maart vast ook een mooie maand!

Nieuw jaar, nieuwe kansen

Dat er in 2020 maar weinig gebeurde op sportief gebied, is natuurlijk niets nieuws. Veel van ons miste de hardloopevenementen en de prikkels van een wedstrijd. Toch vond ik 2020 geen mislukt sportjaar. Ik liep verschillende officieuze pr’s, pakte het fietsen weer op en genoot van verschillende hardlooprondjes. Maar nu? In deze blog blik met een beetje positiviteit vooruit naar wat er dit jaar komen gaat.

Voorjaarsmarathon
Er staat er weer eentje op de (eigen)planning; een voorjaarsmarathon. En niet zomaar eentje, maar eentje die heel bijzonder gaat worden. De marathon wordt een middel voor een nog leuker doel! Samen met Hanneke, loopvriendin en collega, willen we zoveel mogelijk kinderen aan het sporten krijgen. Je moet natuurlijk ergens beginnen, dus we beginnen met mijn groep 6! En dat doen we niet zomaar, maar door een (halve) marathon te lopen met en langs de kids. Toen de marathon van Rotterdam werd verplaatst, kwam één van mijn leerlingen met het idee; ‘juf, dan loop je toch gewoon zelf een marathon en gaan wij mee?’. Dit toffe idee kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. En ook Hanneke was meteen enthousiast, want samen willen we de kinderen motiveren. Ons hoofddoel wordt om samen kinderen meer te laten bewegen en dit gaan we doen door het lopen van ‘de SBO de Wissel (halve) marathon’. Ik ga de hele afstand afleggen en Hanneke heeft als afstandsdoel de halve. De route gaat langs (bijna) alle voordeuren van de kinderen uit mijn groep. Ze gaan een stuk mee rennen/fietsen/steppen en daar gaan we natuurlijk voor trainen. Ook ouders en broertjes/zusjes zijn welkom. De nodige aanmeldingen zijn er al. Ook zijn er meerdere collega’s die een stuk mee lopen of fietsen en komen aanmoedigen! Een leuk eigen loopfeestje met kids, collega’s maar ook vrienden/familie, om naar uit te kijken! Natuurlijk wel helemaal coronaproof.

Genieten, genieten en genieten
Ik kan al aardig genieten van mijn hardlooprondjes en sportuurtjes, maar dit blijft het belangrijkste voor 2021. Ik wil het sporten leuk en fijn vinden. Zo heb ik vorig jaar weer meer ritjes gemaakt op mijn racefiets en hoop ik dit komend voorjaar en zomer ook weer met veel plezier op te pakken, als het weer het toelaat, want eerlijk is eerlijk; in de regen fietsen vind ik gewoon echt niet zo leuk.
Ook hoop ik in 2021 weer verschillende evenementjes te mogen lopen en rondjes met fijne mensen. Het hardlopen heeft mij veel gebracht, waaronder lieve hardloopvrienden en vriendinnen en heb ik Erik via het hardlopen ontmoeten. Samen een duurloop(je) doen, daar kan ik echt van genieten. Hopelijk mag dit snel weer!

• 

• 

• 

• 

De Berlijn marathon
Eigenlijk hadden Erik en ik dit doel natuurlijk al afgelopen jaar, maar net zoals alle andere marathons, is deze verzet naar dit jaar. Normaal ben ik altijd voorzichtig met het uitspreken of opschrijven van specifieke doelen, maar ik ga het voor deze marathon toch delen. Ik wil een pr lopen in Berlijn. Dat betekent dat ik onder mijn tijd van mijn huidige pr, die ik 1,5 jaar geleden in New York liep, wil lopen en die staat op 3:56:55. Oké, afgelopen april liep ik hier met mijn eigen marathon in Polsbroek al eens onder, maar ik wil dit ook echt graag waarmaken tijdens een officieel evenement. Berlijn, kom maar op! Ik kijk er naar uit om weer eens een (groot) evenement te mogen lopen. Dat de marathon doorgaat zou natuurlijk al geweldig zijn, maar dan ga ik wel met een missie.

Verhuizen!
Oké, geen sportdoel, maar zeker ook een belangrijk en leuk vooruitzicht voor dit jaar, want wij hebben een huis gekocht! Hier hebben we nog wel wat geduld voor nodig, want een nieuwbouwhuis(je) is helaas niet in één keer klaar. Maar als het goed is, dan wordt 2021 het jaar dat ons paleis af is en dat we kunnen verhuizen. Met natuurlijk de benodigde voorpret met het uitzoeken van kleurtjes, badkamer, keuken en het inrichten. Het duur nog even, maar het aftellen is begonnen!

Op naar een mooi, nieuw jaar!

Just keep running

Iedereen loopt er tegenaan, doelen die gesteld waren, maar niet door konden gaan. Natuurlijk begrijpen we waarom, maar het blijft stiekem jammer. In deze blog neem ik je mee in mijn evenementen die niet door konden gaan en hoe ik daar probeerde er een positieve draai aan te geven. 

Met de wind mee
We kennen de uitspraak vast en zeker wel; met alle winden mee waaien. Voor dat alles afgezegd werd vanwege het Coronavirus, waren er nog de loopjes die niet doorgingen vanwege een storm. Ik zou samen met Erik de duomarathon lopen van de TwoRivers. We zouden er een dagje uit van maken met Hanneke en Paul. Helaas gooide de storm Ciara roet in het eten. Jammer, maar begrijpelijk. In plaats van te balen en binnen de storm uit te zitten, gingen we met z’n viertjes op pad voor een duurloop van jawel, ook een halve marathon. Zo hadden we toch een leuke ochtend en konden we ons toch aan het schema houden.

Oui, Oui, Paris
Een maand later volgde het volgende evenement dat helaas niet door kon gaan. De Semi de Paris. Met goede moed vertrokken we op vrijdag al naar Parijs. Heerlijk, hardlopen in het buitenland, ik hou er echt van. Op vrijdag haalden we onze startnummers op, aten we een goed bord pasta en hielden we rust. Mijn moeder zei nog ‘misschien gaat het wel niet door’. Wij maakten er grapjes over, want dat zal toch wel niet? Op zaterdag deden we nog een leuk verkenningsloopje langs de Seine, de Eiffeltoren en het Louvre, om daarna einde van middag te genieten van een stukje cheesecake. Inmiddels is cheesecake een soort traditie geworden op de dag voor een halve of hele marathon. En toen kwamen de eerste meldingen en berichtjes binnen; de Semi de Paris gaat niet door. 
Even balen en schakelen was het wel, want we waren toch naar Parijs met een doel, namelijk dertig kilometer lopen met daarin de halve marathon samen met Lynn. Al snel kwamen we met een nieuw plan; we maken er een duurloop van langs de Seine. En zo gezegd, zo gedaan. Op zondagochtend liep ik met Erik een fijne 30 kilometer door Parijs, niet alleen met Erik trouwens, maar met nog honderden andere lopers, want ook zij hadden geen wedstrijd die dag. Een bijzondere ervaring!

 

Rotterdam marathon, maar dan anders
Na de ene en de andere afzegging, had ik het eigenlijk wel verwacht. Ook de marathon van Rotterdam ging niet door. Wel had ik mijn lange duurlopen allemaal goed volbracht, zonder de buikpijnklachten en voelde ik me fit. Toen Jo, mijn schoonmoeder, voorstelde dat zij wel een marathon voor ons uit wilde zetten, hoefde ik daar geen twee keer over na te denken. Samen met mijn schoonvader, Lenhard, maakte ze een prachtige route voor ons. Het voordeel van het niet doorgaan van een wedstrijd, is dat we de marathon een dagje konden verplaatsen. Want zoals altijd, is het op de dag van de Rotterdam marathon prachtig weer. Op 4 april stond ik aan de start van de Polsbroeker marathon. Waar veel tijd en voorbereiding in zat. Niet alleen door de gemaakte kilometers, maar Jo en Charlotte waren de dag ervoor erg druk geweest om de route uit te zetten met pijlen en leuke teksten met stoepkrijt. De dag zelf werden we goed verzorgd door hen. Bij elke 10K zouden we voorzien worden van ons flesje drinken en nieuwe gelletjes. Geen gedoe bij een drukke drankpost, maar gewoon lekker rustig door rennen. Het ging super samen met Erik, totdat Erik bij de 27 last kreeg van zijn achillespees en moest stoppen. Gelukkig hadden we een bezemwagen. Toen knaagde het even ‘ga ik ook stoppen? Ga ik door?’.  Lang twijfelde ik niet, in overleg met Erik besloot ik al snel dat ik door zou gaan, want het ging met mijn buik super die dag. Wel lastig, want ik had geen telefoon en de omgeving kende ik ook niet, ondanks de goede pijlen op de weg. En alleen verder, is mentaal toch even schakelen. Vanaf dat punt heb ik ze op zoveel plekken gezien, hebben ze stukken naast me gereden, werd ik geëscorteerd over een drukke rotonde en stonden ze bijna elke 500 meter ergens aan te moedigen, om vervolgens toeterend langs te rijden naar het volgende punt. Uiteindelijk liep Erik nog de laatste 2.5km met me mee en kwam ik over de finishlijn, want zelfs daar was aan gedacht, met een mooi officieus PR van 3.52.51!

Vooruit kijken en virtueel racen
Na deze geweldige privé marathon, richtte ik me stiekem een beetje op het najaar. Want de marathon van Rotterdam is verplaatst naar oktober en in september zouden we Berlijn lopen. Inderdaad, zouden. Want ook Berlijn is helaas al van de baan en stiekem hoop ik ook maar niet te veel op Rotterdam. Voor nu richt ik me niet teveel op evenementen, maar blijf ik gewoon lekker door trainen met zo af en toe een virtuele race om toch eventjes een prikkel te hebben. Natuurlijk is dit niet te vergelijken met een echte wedstrijd, maar we maken er zelf iets leuks van. Met trainen richt ik me nog even niet op een nieuwe marathon, maar op snelheid, want de tussenperiode is ook heel erg fijn. Naast de wat kortere trainingen vier keer in de week, heb ik de krachttraining en het fietsen weer opgepakt. Heerlijk, want daar heb ik nu echt de tijd voor!

En wie weet… komt er toch nog een marathon in het najaar, in welke vorm dan ook.
Liefs,
Criss

 

 

Chi-ca-goooo

Chicago, marathon nummer vijf. Tweeënveertig kilometer rennen, 45.000 lopers. En ik, ik was er eentje van! En dat deed ik niet alleen, maar samen met Erik.

Mijn voorbereiding ging niet van leien dakje, vond ik zelf. Vorige keer schreef ik dat mijn duurlopen moeizaam gingen vanwege buikpijn, maar dat ik gelukkig wel twee fijne halve marathons had gelopen in de laatste voorbereidingsfase. Dat deze goed verliepen, nam een beetje twijfel weg. Maar, stiekem vond ik het erg spannend. Want zou het wel goed gaan en was ik wel fit genoeg voor een marathon? Twee weken voor de marathon gaf ik zelfs aan Erik toe, dat wanneer het Eindhoven of Amsterdam was geweest, ik misschien wel niet had gestart. Maar, niet lopen vond ik geen optie.

Op vrijdag 11 oktober begon ons marathonavontuur dan echt. Of nou ja echt, want eigenlijk begon deze natuurlijk al toen we besloten hadden dat we mee gingen doen. Maar die dag vertrokken we dan eindelijk naar Chicago, met onze loopspullen in onze handbagage, want die tip kreeg ik vorig jaar toen ik vertrok naar New York. Stel je voor dat je koffer kwijt is. Na iets meer dan negen uur vliegen met vliegtuigeten, korte slaapjes en drie Disneyfilms kwamen we aan.
Na een lange rit naar het hotel mochten we eindelijk ons startnummer halen, voor zowel de 5K op zaterdag als de marathon op zondag.

Op zaterdag stond om 4.15 de wekker. Eigenlijk niet nodig, want door de welbekende jetlag waren we toch al wakker. Na een, wat mislukt, ontbijt vertrokken we naar de start. Wel in poncho en nog drie lagen, want de windy city voelde koud aan die ochtend. Na een gezellige 5KM namen we onze eerst medaille in ontvangst. Met nog een extra muts, om de volgende dag bij de start lekker warm te blijven. Toen was het tijd om op te warmen, een beetje sightseeing, cheesecake, veel water, pasta en rust.
Die avond gingen we optijd naar bed, want ook op zondag stond de wekker vroeg, omdat onze start al om 7.30 zou zijn. Na een, dit keer wat beter, ontbijt, vertrokken we met al onze spulletjes met de metro naar de start. Wat een fijn georganiseerde marathon! Met duidelijke borden met nummers, wisten wij al snel waar we moesten zijn om vervolgens onze tas te laten checken en later in te leveren. Snel onze ‘weggooi’ trui aan en nog even plassen. Dat even plassen bleek wat langer te duren, maar uiteindelijk stonden we met nog vijf minuten voor de start in ons startvak. Omdat we het zaterdag toch eigenlijk wel erg koud vonden, hadden we besloten om handschoenen te halen voor de eerste kilometers. Deze gingen als snel uit na 2 kilometer, met daarna al snel de muts van ons hoofd. Wel was ik erg blij met mijn armstukken. De dag ervoor hadden we gekeken waar de wind vandaan kwam. Het eerste stuk was daardoor wat warmer, wind mee en in de stad. Maar na 12.5 kilometer wisten we dat we nog tegenwind zouden hebben, dus de armstukken moesten nog even mee. Na ongeveer 17 kilometer hebben we ook deze ergens het publiek ingeslingerd.

Op naar de 20 kilometer, waar de dames van Marathonworld zouden staan. Altijd fijn, als je weet waar iemand staat, want stiekem kijk je er altijd naar uit om iemand bekends te zien. Op de halve marathon kwamen we door rond de 1.57.00. Als we zo door zouden lopen, dan liep ik misschien nog wel een PR. Ik voelde me supergoed die dag, mijn benen gingen vanzelf en ik vond het prachtig. Misschien voelde het zo fijn aan, omdat het belangrijkste doel ‘uitlopen’ was. Toch moesten we even pauzeren, want er moest een plaspauze gemaakt worden. Erik gaf dit al eerder aan, maar omdat we het over hadden, dacht ik rond de 24 kilometer ‘ik moet ook maar even plassen’. Maar eenmaal back in the race, zoals een Amerikaan omriep, konden we ons tempo snel weer vinden en vlogen de kilometers voorbij. Ik heb geloof ik tot de 30 kilometer wel vijf keer gezegd tegen Erik ‘oh, leuk hé zo samen?!’.

Tot daar bij de 34 kilometer mijn buikpijn helaas weer opspeelde. Niet extreem, maar ik moest echt even wandelen en weer door. Nadat Erik mij toch eventjes terug moest fluiten, omdat een PR niet het doel was vandaag, heb ik dat plan laten gaan. Bij de 37.5 kilometer werd mijn buikpijn heftiger. Toen stelde Erik voor om er bij de 38 een 2x2KM van te maken, leek me dat een goed plan. Maar, wonder boven wonder, heb ik mezelf helemaal kunnen herpakken op dat moment. En zo konden we zelfs nog versnellen. Bij het 40 kilometerpunt wilde ik niet meer wandelen, ik wilde door. Ik wilde toch graag die sub 4.00 lopen. Dat deden we, en hoe! Met nog een gemeen bruggetje de laatste 400m, liep ik mijn vijfde marathon in 3.58.17! Nét geen PR, maar met deze tijd was, en ben, ik al helemaal blij. Eerlijk is eerlijk, op de buikpijn na, ging de marathon eigenlijk heel erg goed en liep heerlijk. Ik mocht mijn vijfde marathon in Chicago lopen samen met Erik. En dat toch nog met een sub 4.
En nu? Op naar de volgende! Eerst aan de slag voor wat korte afstanden en een halve marathon, om daarna door te trainen voor Rotterdam. Rotterdam hoeft niet snel, maar met Rotterdam heb ik nog een appeltje te schillen. Mijn hardloopplezier ligt daar nog ergens tussen de 18 en 42 kilometer in. Die gaan we eens opzoeken! Op naar het volgende hardloopfeestje!

Nog vijftien nachtjes

Mijn laatste blog op runwithcriss is al weer een tijdje geleden, ondanks dat ik hier mijn verhaal niet deelde, hield ik mijn road to Chicago bij voor Marathonworld. Met nog twee weken te gaan, is het nodig tijd voor een eerlijke update.

In mijn vorige blog schreef ik vooral over wat evenementjes zo leuk maakt. En mei spande de kroon met al haar leuke loopjes. Tot nu, eind september, heb ik natuurlijk niet stilgezeten met lopen, want de marathon komt steeds dichterbij. De marathon staat voor de deur en de zenuwen kloppen al zachtjes aan.

In de maand juni liep ik PR van bijna vijf minuten op de halve marathon.
Niet zomaar eentje, maar eentje tijdens de Garmin Challenge in Denemarken tijdens een triatlon relay. Het moest een training worden voor Roosendaal, maar de welbekende runnershigh was al snel aanwezig. Ik voelde me fit. In Rotterdam was ik fit voor mijn marathon, ik had hard getraind, maar wegens omstandigheden verliep die niet zoals ik had gehoopt. Ik behield gelukkig de goede vorm, waardoor deze halve marathon onwijs goed ging op een parcours waar dat erg lastig was. Maar alles zat mee die dag. Na deze halve was het plan om Roosendaal te knallen, maar wegens warm weer, hadden Erik en ik besloten om deze over te slaan.

Na de challenge volgde de trainingen richting Chicago, marathon nummer vijf. De trainingsrondjes werden langer, de zomerse tempratuur nam toe en ook helaas mijn buikpijn tijdens het lopen. Sinds marathon van Rotterdam is dezelfde buikpijn nooit helemaal over geweest. Ook niet na een paar rustweken. Gelukkig komt er niets uit de testen en onderzoekjes, maar het blijft vervelend. Zeker omdat het dit keer ook mijn marathonvoorbereiding in de weg staat. Voor Chicago had ik stiekem de hoop om een PR te lopen samen met mijn haas Erik. Nu hoop ik vooral om deze marathon samen uit te kunnen lopen, zonder buikpijn. Mijn langste duurloop van 34 kilometer heb ik helaas moeten beëindigen bij de 20, omdat het niet meer ging. Advies aan een ander geven om naar je lijf te luisteren is makkelijker dan wanneer je dit zelf moet doen. Maar mijn eigenwijsheid maakt langzaam plaats voor een beetje gezond verstand. Helaas houdt dat wel in dat mijn aantal duurlopen minder is dan die van mijn vorige marathon. En dat knaagt toch een beetje. Maar erger dan Rotterdam afgelopen april kan het niet zijn toch? En ook onder die omstandigheden wist ik de finish te bereiken. Wat wordt het plan voor Chicago? Daar heb ik al meerdere momenten over nagedacht en veel met andere over gepraat. Het antwoord is dat ik ga proberen om te genieten van het samen lopen met Erik, de sfeer van een wereldmarathon en de van de stad met haar mensen. Een PR hoeft niet, onder de vier uur is leuk meegenomen, maar geen doel. We gaan zien wat er op de klok komt te staan op zondag 13 oktober. 

Gelukkig gaan er ook dingen wel goed tijdens deze voorbereiding. Ik ben, gelukkig, nog steeds blessurevrij. Ik probeer de sportschool zo toch eens per week op te zoeken, vaak met gezelschap wat het wel makkelijker en leuker maakt. Want marathontraining vraagt veel tijd, dus samen sporten met een vriendin is dan meteen een bijkletsmomentje. Ook helpt één keer in de week zwemmen mij om blessurevrij te blijven. Het is een mooie, actieve hersteltraining. En vanwege een challenge verdien ik er ook nog eens een medaille mee. Win-win situatie.

Dit weekend staat er nog een halve marathon op de planning.
En daarna is het dan toch echt een beetje gedaan met lange afstanden.
Een halve marathon voelt al als een cadeautje, want alles onder de 30 kilometer klinkt al niet meer zo ver. Een fijne halve marathon in Disneyland afgelopen week geeft toch weer een beetje moed voor Chicago. Het aftellen naar mijn vijfde marathon was al een beetje begonnen, maar nu wordt het dan toch echt. Ik heb er zin in!