Koffie met juf Crissy en Joan!

Mijn tweede ‘koffie met juf Crissy’! Na superleuke reacties gehad te hebben van het kopje koffie met Björn Koreman, had ik al enorm veel zin in het tweede kopje koffie. Dit keer stond er een kopje koffie op de planning met Joan Simon Artigas. En dit kopje koffie had ik niet zomaar voor niks uitgekozen. Joan is eigenaar van Run2Day Breda, begeleidt hardlopers naar hun marathon met het 42.195Breda programma, hij heeft een prachtige marathonlijst waar menig hardloper jaloers op mag zijn, van New York, tot Athene, van Boston tot Parijs en binnenkomt komt het boek ‘de marathon, magisch of waanzin?’ uit dat Joan samen samen met vier andere sportieve kanjers heeft geschreven. Reden genoeg voor een kopje koffie.

Sportief op de fiets vertrek ik naar Run2Day Breda, waar ik met Joan heb afgesproken voor een kopje koffie. Altijd gezellig om daar te zijn. Ik kijk uit naar mijn interview met Joan, want naast al bovenstaande inspirerende redenen ben ik erg benieuwd naar zijn antwoorden op de vragen van de kinderen. Joan spreek ik vaker en ik weet stiekem al wat van zijn avonturen, want hij is op dit moment mijn coach. Dit wordt mijn derde marathon onder begeleiding van Joan, dus contact hebben we zeker. Normaal gaat het dan vaak over mijn trainingen en mijn marathondoel. Nu gaan we het eens over hem hebben. Ik kan niet wachten om antwoord te krijgen op de vragen van de kids. We nemen plaats bij hem in de winkel, altijd gezellig om daar te zijn!

De vragen die ik ga stellen, zijn hetzelfde als bij mijn eerste kopje koffie en zullen maandelijks terug komen. De eerste is daarom ook ‘waarom ben je eigenlijk gaan hardlopen?’ Joan zijn antwoord verrast me niet. ‘Ja gewoon, samen met de buurman’. Samen hebben ze het plan opgepakt om te gaan trainen voor de Ten Miles in Tilburg. Daarna kwam de vraag ‘en nu?’ en werden ze lid van de loopgroep in hun dorp. Dit zorgde voor meer structuur in de training. Vroeger heeft Joan wel gevoetbald en liep zo nu en dan met het voetbalteam wel eens een hardloopwedstrijdje, maar met de buurman begon zijn hardloopcarrière dus serieus. Daarna is het verder uit de hand gelopen. Joan is begonnen met hardlopen in 2004 op 33 jarige leeftijd. Sindsdien is hij blijven lopen en steeds fanatieker geworden!

Joan heeft zoveel mooie marathons gelopen. Aan de muur in de winkel zijn de startnummers en medailles terug te vinden. Wauw. Wat een verzameling. Wat is nu de mooiste marathon, of welke marathon heeft nu het mooiste verhaal? En welke medaille? Joan antwoordt meteen ‘Boston!’ Deze was heel mooi en bijzonder. Alle marathons hebben eigenlijk allemaal wel iets bijzonders. De mooiste medaille is wel die van Athene. Niet zo zeer vanwege de route, maar vanwege het verhaal wat er achter zit omdat daar dé marathon is ontstaan. Deze was erg indrukwekkend vanwege dit verhaal en de finish in het oude stadion. Maar ook Barcelona noemt hij. Hier liggen zijn roots en ook na zes keer deze marathon gelopen te hebben, blijft deze hoog op het lijstje staan. Afgelopen november liep Joan hier nog samen met zijn vrouw Ilse haar eerste marathon, dat maakt het nog even extra speciaal.
Dit antwoord inspireert me meteen. Joan heeft zoveel mooie marathons gelopen, maar toch blijven ze hem allemaal bij.

Wanneer we het samen over hardlopen hebben, merk ik zoveel plezier op bij Joan. Maar was dit al bij je eerste hardlooprondje, gaf het toen al plezier? ‘Zeker wel!’ krijg ik te horen. Maar natuurlijk is het in het begin ook even doorzetten, maar je moet het een kans geven. Echt het afzien heeft Joan alleen ervaren bij de korte wedstijden van 5 en 10 kilometer, dan in de marathon. In de marathon kom je jezelf ook tegen, maar is toch anders. Joan denkt na elke finish van alle gelopen marathons meteen ‘dit doe ik weer’. De korte afstanden loopt Joan minder vaak, vanwege de winkel en de voorbereidingen van de marathons van andere lopers. Maar die goede voornemens zijn er wel!

Tijdens ons gesprek komt er een klant van Joan binnen. Hij herkent Joan meteen! Joan stond bij de 28.5 kilometer zijn, maar ook andere, lopers aan te moedigen. De loper/klant was helemaal blij met deze aanmoediging. Samen praten ze over zijn eerste marathon. Hoe ging het, wat ging er minder en hoe zou dit komen? Het is leuk om te zien hoe Joan meteen vol enthousiasme en energie meegaat in gesprek. Dan komt de grote hamvraag ‘had je een lange of korte broek aan?’ Ik moet lachen als ik deze vraag hoor, omdat ik hier ooit een leuke en grappige reactie van Joan van heb gehad. ‘Een marathon loop je altijd in korte broek, tenzij het echt te koud is’.

Pannenkoekendag zoals ik heb met de kids, heeft Joan thuis niet met zijn gezin. Maar de dag voor de marathon is het meestal rijst en verder gewoon normaal. Misschien toch eens rijstdag van maken op school in plaats van die pannenkoeken. En na de marathon? Een lekker groot glas bier, het liefst de grootste die ze hebben. Dan deze lekker op je gemak opdrinken, nagenieten en alle felicitatie appjes eens bekijken, fijn alles in je eigen tempo. Daar kan Joan echt van genieten. Dit klinkt me bekend.

Joan heeft zelf ook twee kids, inmiddels al wat ouder dan mijn groepje. Als ouders waren Joan en Ilse betrokken bij school, in het dorp is altijd de Stratenloop, daar is ook de scholierenloop. Je hebt als school een ouder of iemand nodig die dit oppakt. Ilse heeft dit toen opgepakt vanuit de loopgroep, even een praatje maken op scholen. Op de eigen school hadden zo een team bij elkaar, van kinderen die meelopen, maar ook leerkrachten die komen aanmoedigen. Voor de samenhorigheid had Joan leuke shirtjes geregeld.
Dit zit me aan het denken. Als je als school kids en ouders aan het bewegen wil krijgen, heb je, zoals Joan aangeeft, ook echt iemand nodig die dit actief promoot, er mee aan de slag gaat en het uitdraagt.

Als je zelf leerkracht zou zijn, wat zou jij dan veranderen? In alle opzichten zou Joan kinderen willen stimuleren en enthousiasmeren om te bewegen. Belangrijk is dat ouders er ook bewust van worden. Bij het ene gezin is dat niet nodig, maar de ander juist wel! Als hij zelf leerkracht zou zijn, lijkt dit hem echt tof om te doen. Tijdens de marathon van Boston liep Joan langs verschillende (middelbare) scholen. Ongelooflijk wat voor faciliteiten daar zijn voor sport. Sport gaat daar natuurlijk anders dan bij ons, allemaal via school, maar al hadden we hier maar een kwart daarvan.

Als laatste vraag stel ik nog wat zou je kinderen mee willen geven?’ Joan zijn antwoord komt overeen met dat van Björn; heb plezier! Maar ook ‘laat je vooral niks opleggen, ontdek zelf wat je leuk vindt!’ Dit antwoord neem ik zeker mee naar de klas. Vind iets wat je leuk vindt en ontdek dit zelf. Doe niet meteen iets omdat je vriendje of vriendin dit doen, maar kijk of het bij jou past!

Op naar de volgende kop koffie!