Tien keer 42

Het staat met pen (en kleurtjes) in mijn agenda: zondag 4 december, de marathon van Valencia. Niet zomaar een marathon, maar mijn tiende. Mits ik de finish haal natuurlijk, maar daar ga ik stiekem wel vanuit. Een mijlpaal, mijn tiende marathon. Wie had dat ooit gedacht, dat ik er tien zou gaan lopen? Ik zeker niet. En waarschijnlijk dachten meer mensen dat toen ik ooit vertelde dat ik mijn eerste wilde gaan lopen. Daarom een blog over mijn marathon. Een soort ode aan de marathon. En een beetje aan mezelf. Want joe, (bijna) tien marathons. Ik vind het eigenlijk wel knap van mezelf.

Rotterdam 2017
Waarom nou een marathon, dat is toch heel ver? En doe je dan de hele? Nee. Welke afstand dan, als ik zeg ‘ik ga een marathon lopen’. Dit was het begin van mijn marathonavontuur. Eentje die veel langer duurde (en duurt) dan dat ik van te voren had durven dromen. Ik werd geïnspireerd door mijn vader en de marathon op tv. Ik wil dit ook, net als pap de marathon lopen voor mijn gehandicapte neefje en geld ophalen. En daar ging ik. Met een schema van internet en aangepast door coach papa startte mijn voorbereiding. Door weer en wind met vaak iemand mee op de fiets. Ik liep verder dan ik ooit liep. Maar kwam mezelf ook vaak tegen. Mijn lijf was dit nog niet goed gewend. Vaak was ik ziek na mijn lange duurlopen. Maar dit weerhield mij niet. Ik paste mijn voeding aan en ging ervoor. Op zondag 9 april liep ik mijn eerste marathon. En wat een geweldig feest! Ik haalde veel geld op voor Pim en haalde ook nog eens lachend de finish met mijn vader naast me op de fiets, die hele stukken parallel meereed, net zoals mijn opa ooit bij hem deed. Meteen over de finish riep ik: ik ga volgend jaar weer! Dat ik drie dagen niet kon lopen van de spierpijn maakte me niet uit. Ik had de smaak te pakken.

Rotterdam 2018
Met wat meer ervaring en kilometers in de benen begon ik aan de tweede voorbereiding. Weer Rotterdam. In dit jaar ben ik beter naar mezelf gaan kijken en vond meer balans met sporten en voeding. Ik viel veel af, maar werd ook sterker. Pas na mijn eerste marathon besefte ik me dat voeding ook echt belangrijk is bij dit soort prestaties. Wat eet je ervoor, tijdens en erna. Ik ging op ontdekkingsreis. Mijn eerste marathon liep ik op snoepjes. Maar nu waagde ik me aan sportdrank en gelletjes. Mijn tijden in de voorbereiding werden beter. Maar mijn maag was nog altijd lastig. Toch liep ik een geweldige tweede marathon, met weer geen man met de hamer. Tuurlijk was het zwaar na 32 kilometer, maar bij het Kralingse Bos kwam ik dansend om de hoek sjeezen. Marathon nummer twee in de pocket.

New York 2018
Zei ik al ‘New York?!’. Wauw. Ik ging de marathon van New York lopen. Al bij inschrijven veranderde ik een stuiterbal. IK GA NAAR NEW YORK. Ik kon het gerust in een week honderd keer vertellen. Of je het het nu wilde horen of niet. Voor inschrijven vertelde ik het aan het mijn ouders dat ik naar New York wilde voor de marathon. Ik ga, alleen of met een van jullie, maar ik ga. En toen ging mijn vader mee. Mijn trotse support ging mee! En daar gingen we. Alle dagen hadden we regen, maar op de dag van de marathon was het prachtig loopweer. Tot nu toe mijn beste loopweer op marathondag. Samen met papa ging ik mijn startnummer ophalen en genoten we van alles wat New York te bieden had. Grote porties eten, een basketbalwedstrijd en Times Square. Op marathondag nam ik vroeg afscheid van pap, “tot bij de 27 kilometer!” In de bus had ik al een runnershigh. Wat vond ik het allemaal geweldig. De sfeer. De mensen. En man, die Amerikanen. Jeetje! Toen kwam het startschot. Mijn doel was een sub 4. Progressief. In New York. Ik ging het gewoon proberen. Maar wauw, wat geweldig was deze marathon. Voor ik het wist was ik bij pap. Tot straks! En daar ging ik weer. Ik kwam in 3:56 over de finish met een mega runnershigh, die nog steeds niet weg was. Deze marathon was echt een groot feest.

Rotterdam 2019
Ik wilde het wel eens ervaren. Een zware marathon. Mezelf tegenkomen. Dat ik al in de voorbereiding, want toen ik besloot Rotterdam te lopen in 2019, was ik ook bezig met mezelf. Ik volgde een pittige traumatherapie en sliep slecht. Richting de marathon ging het beter met me dus de marathon zag ik als een afsluiting van een moeilijke periode. Maar dat ik mezelf zo hard tegen zou komen bij deze marathon had ik niet verwacht. Het was warm. Iets waar ik al niet zo goed tegen kan. Bij kilometer 18 viel een gelletje verkeerd en toen was het gedaan. Toen al? Ja, toen al. Mijn gelletje was er sneller uit dan dat tie erin zat. Maar stoppen kwam niet in mijn op. Ik had ondanks alle tegenslagen zo hard getraind voor deze marathon. Hier heb ik van geleerd. Het mijn me veel meer gekost dan opgebracht. Weken na deze marathon had ik last van mijn pijntjes. De man met de hamer kwam ik dus echt een keer tegen. En het was niet alleen hamer die hij bij zich had, maar een hele gereedschapskoffer. Een wijze, maar zeer moeilijke, les.

Chicago 2019
Deze had ik samen met Erik al ingeschreven voordat Rotterdam gelopen was. Na Rotterdam moest ik er echt niet aan denken om nog een marathon te lopen. Mijn loopplezier was echt even weg en mijn lijf vond het moeilijk. Na een poosje ging het gelukkig beter en leerde ik steeds beter naar mijn lijf te luisteren. Chicago werd de eerste marathon die ik niet alleen liep. Maar met Erik. Hoe bijzonder om samen een marathon te mogen lopen? Deze marathon ging gelukkig zoveel beter dan Rotterdam. Ik genoot. Tot de 37, want toen had ik helaas weer maagpijn. Maar ik kwam hand in hand met Erik, met een glimlach, over de finish.

Polsbroek 2020
Deze marathon kent vast niemand. Maar zoals we allemaal al weten kwam Corona de wereld in. En dat betekende ook; geen officiële marathons. Maar ik was zo fit. Mijn buik ging zo goed. Dat ik het toch wilde proberen. Mijn doel was om te kijken hoe het met mijn lijf zou gaan. Mijn schoonmoeder en schoonzus waren de hele dag in de weer om pijlen te zetten bij hun in de buurt. Nou ja, voor hoever 42,2 kilometer in de buurt is dan. Samen met Erik begon ik aan onze eigen marathon. Met de schoonfamilie als rijdende drankpost op afgesproken plekken. Erik stopte bij de 27 kilometer. Ik ga door dacht ik. Ik liep zo lekker. Geen buikpijn, geen zware benen. En zo liep ik mijn snelste marathon ooit. Geen druk, gewoon lekker rennen. Mijn marathonplezier was weer terug!

Kids marathon 2021
Weer geen marathon. Weer Corona. Ik was teleurgesteld toen ik het mailtje kreeg onder werktijd. De kids zagen dat. ‘Jammer juf! Maar dan ga je toch zelf, gaan we met je mee!’ zei een leerling. Ik had eigenlijk bedacht nooit meer zelf een marathon te lopen. Hoe leuk het ook was, je mist toch de sfeer van een echt evenement. Maar als sportieve juf, die kinderen graag wil laten zien hoe leuk sporten is, kon ik hier geen nee op zeggen. Als ik nu terugkijk, was dit de meest bijzonderste marathon ook. Wat een geweldige ervaring met de kinderen en collega’s. Maar ook met Erik, familie en vrienden. Ik voelde me echt vereerd dat iedereen met mij het sportgevoel wilde uitstralen. En de kids? Die hadden echt een geweldige dag zo in deze periode. Zwaar was die wel met zoveel wind en je toch steeds aan te moeten passen. Maar ik kijk met een enorm grote glimlach terug op deze mooie dag.

Berlijn 2021
Voor deze marathon heb ik weinig woorden. Verschrikkelijk vond ik het. Het zou 28 graden worden. Toen ik dat zag wist ik het al ‘het wordt een taaie’. Als het in Nederland was geweest, dan was ik niet gestart. Mijn lijf gaat niet goed op dit weer. Maar ja, we hebben er niet een jaar opgewacht om alsnog niet te gaan natuurlijk. Dus daar gingen we maar. We, Erik en ik, hebben deze marathon samen uitgelopen, maar daar is ook echt alles mee gezegd. Ik vond er niks aan en Erik ook niet. Dat hielp natuurlijk ook niet mee, als je elkaar ook al niet enthousiast kan krijgen. Maar de medaille is binnen en Berlijn is van het lijstje.

Parijs 2022
Eigenlijk zou dit mijn tiende marathon worden. Maar in Rotterdam 2021 ben ik uitgestapt, dus werd dit nummer 9. De voorbereiding ging geweldig goed. Tot de laatste drie weken, toen ik met acnes, een beknelde zenuw in mijn buik, op de EHBO kwam te liggen. Toen dit iets beter ging na behandelingen, kreeg ik er ook nog Corona overheen. Mijn marathonplan wiebelde. Lang getwijfeld om te gaan lopen. Maar toch besloten het te proberen. Geen PR of snelle tijd. Gewoon gezond uitlopen. Dit nam zoveel druk weg! Ik liep niet snel, maar genoot wel enorm. Ik was elke keer blij om mijn supporters te zien en kon elke keer weer lachen. Een hele andere ervaring, maar zeker ook veel marathonplezier.

Als ik deze blog schrijf, krijg ik kriebels. Stiekem ben ik enorm trots op mezelf. Ik heb sommige lessen op de harde manier moeten leren, maar mijn loopplezier is gelukkig wel weer helemaal terug. We zien het wel wat Valencia brengt. In ieder geval een prachtige ervaring en hopelijk medaille nummer 10. Een marathon is zoveel meer dan die 42.2 kilometer. Je leert jezelf kennen, komt jezelf tegen, maar krijgt er zoveel meer voor terug. De weg ernaar toe is vaak net zo mooi, al dan niet mooier, dan de marathon zelf.
En nu? Nu heb ik lekker taperweek! Nog twee rondjes te gaan en een pannenkoekendag met mijn klas. En dan ben ik er klaar voor!

Koffie met juf Crissy en Mari!

Een nieuwe maand, nieuwe koffiepraat. Dit keer een hele gezellige kop koffie, in het gezellige Den Bosch bij Mari thuis. Mari en ik ‘kennen’ elkaar al een tijdje via Instagram. Toen ik begon met mijn kopjes koffie idee, had ik Mari al snel gevraagd of hij mee wilde doen. Want zijn naam zegt het al, van rocker naar runner, dat moet een leuk verhaal zijn!

Dit keer is mijn kopje koffie niet alleen, want Erik vond het ook wel gezellig om mee te gaan naar Mari. En geef hem eens ongelijk, al is het maar op de beroemde wc van Mari te zien, die geheel in stijl is van Toy Story. Wanneer we aankomen, worden we warm onthaalt door Mari en zitten we al snel aan de koffie.

Mari was nooit een hardloper. Maar een drummer. Het vele drummen was ook een sport, maar ook in een ongezonde omgeving. Toen hij eenmaal moest stoppen met drummen vanwege een schouderblessure werd het tijd voor iets anders om fit te blijven. Maar wat dan? Wanneer ik vraag ‘waarom ben je gaan hardlopen, zit daar een mooi romantisch verhaal bij?’ hoor ik meteen Charlotte, de vrouw van Mari, hard lachen op de bank. Tot tien jaar geleden had Mari nog nooit gesport, hij had er zelfs een hekel aan. Maar op een dag besloot Mari toch te beginnen met hardlopen. De meeste mensen beginnen als ze twintig zijn, bij Mari duurde het wat langer. Sneakers uit de kast en op naar park waar hij veel te hard begon. Beetje als Usian Bolt, op volle sprint weg, want dat was beeld wat Mari had van hardlopen. Na één keer wist hij het al, volgende keer moet ik wat beter naar mijn lijf luisteren. En dat is knap, want sommige hardlopers weten dat na jaren nog niet. Na een te snelle opbouw kwam Mari uit bij een opbouwschema.

De eerste keer dat Mari vijf kilometer kon lopen, was hij zo blij. Dat zou genoeg zijn. Maar dit liep toch anders. Het eerste rondje vond hij nog niet geweldig. Het leren ‘leuk vinden van hardlopen’ duurt het langste, want je hebt een basis nodig voordat je het leuk vindt of er meer voldoening uit te halen. Dan begint het genieten. Mari weet nu dat hij pas na een halfuurtje echt lekker loopt.
Van het schema van de 5 kilometer ging hij door naar de 10 kilometer. Zijn eerste tien kilometer was tijdens een kerstontbijt run bij de Run2day in Den Bosch. Mari was nieuwsgierig naar anderen. Hoe lopen zij, hoe ziet dat eruit? In zijn schema mocht hij maar 7km. Daar ontdekte Mari het samen lopen. Het kletsen en samen lopen zit er nu zo in. En dan gaat het invloed hebben op de rest van je leven.

Uiteindelijk liep Mari zijn eerste marathon in Amsterdam. Amsterdam? vraag ik me hardop af. Mari was op zoek naar een loopgroep. Maar meestal zijn dit groepen vanuit de atletiek. Dit vond Mari maar suf en niet leuk. Hardlopen was niet hip in Den Bosch. Maar wat is er dan wel? Zo kwam Mari bij de Running Junkies uit in Amsterdam. En dit concept vond hij tof, een running crew. Zo ontstonden er mooie dingen en contacten in Amsterdam. En zo ook de marathon daar. Een marathon is iets magisch, een bijzondere afstand, die volgens Mari vaak wordt onderschat. Den Bosch is een provincie stadje, Amsterdam was andere koek.

Het leukste en mooiste loopje? Poeh, moeilijk kiezen. Na even denken vertelt Mari dat dit het allereerste loopje is geweest. Het was een rondje van 5km. Als er tweehonderd man aan de start stond, dan was het al veel. Mari had geen idee wat hem te wachten stond. Hij begon meteen te kletsen tegen andere mensen, maar alle snelle atletiek mensen kwamen daar alleen voor een snelle tijd, dus dit werd hem niet in dank afgenomen. En drinken? Dat zat overal, maar niet waar het moest. Tijdens het lopen wist Mari ook niet meer voor welke afstand hij had ingeschreven, 10 of 5, dus besloot hij maar door te lopen. Uiteindelijk een rondje te veel. In Mari zijn beleving liep hij zo sierlijk als Bambi, maar dat bleek op foto’s toch tegen te vallen. Maar waarom dan toch dit rondje als leukste? Omdat het zijn eerste evenement was. Nou ja, eigenlijk telt hij deze niet als eerste.
Zijn mooiste loopje zijn er twee. De marathon van New York en de halve marathon van Disneyland Paris. Toen Mari begon met hardlopen, is hij er meteen over gaan schrijven, digitaal. Niet voor een ander, maar voor zichzelf. Dit bracht hem veel. Mensen gingen het lezen en het bracht hem plezier. Zo werd hij uiteindelijk gevraagd voor een nieuw sportvoedingsmiddel, Vifit. Hij werd uitgenodigd voor een evenement met een aantal anderen. Lang verhaal kort, Mari mocht mee naar New York, om daar de marathon te lopen. Hoe vet is dat. Als ik naar Mari luister, hoor ik een enorme dankbaarheid in zijn verhaal en stem. Want zoals hij al zegt, hoe vet is dat. Hij zou zelf anders nooit in New York zijn gaan lopen. Toen hij het nieuws kreeg, had hij meteen tranen. Mari is immers zwaar emotioneel incontinent wat dat betreft, we horen dat deze uitspraak wordt bevestigd door een lachje van de bank van Charlotte.
In New York aangekomen, werd er meteen met een groepje in New York een rondje gelopen. Toen kwam het besef; we lopen in New York! En dan die marathon, geweldig! En natuurlijk, ook tranen. Mari liep de marathon alleen, maar zo voelde het helemaal niet. De band die daar is ontstaan, gaat nooit meer weg. De medaille van deze marathon, is dan ook meteen de mooiste medaille van Mari.

Dan komen we op de halve marathon van Disneyland Parijs, waar Mari op uitnodiging mee mocht doen aan de eerste editie. En niet alleen, maar zijn gezin mocht ook mee. En dat maakte het nog mooier. Dat Mari en Charlotte helemaal weg zijn van Disney, was al duidelijk toen we binnenstapten. Maar het gaat verder dan alleen hun passie ervoor. Mari en Charlotte zijn getrouwd in Disney. Maar ook de hele familie houdt ervan. En dat geeft een heel mooi randje aan dit verhaal. De laatste keer dat ze in Disneyland Parijs waren, waren ze daar met de hele familie. De schoonmoeder van Mari was ook mee, maar was toen al ziek. De was de laatste keer dat ze daar echt met z’n allen waren. Hoe gaat het zijn als we daar weer zijn?
Als Mari over Disney praat, dan spat het enthousiasme ervan af. Het was enorm tof georganiseerd. Een mooi weekend, maar er lagen ook veel emotionele herinneringen. Je loopt alleen met al je gedachtes door Disney. Het waren de mooiste kilometers door Parijs, het was zo intens. Het verhaal van Mari raakt me. Met hardlopen kan je je emoties nog dichterbij halen. En dit herken ik. Hardlopen haalt je emoties naar boven, je komt jezelf tegen.

Iets speciaals eten drinken, zoals onze standaard pannenkoekendag in de klas, heeft Mari niet. Gewoon wat altijd goed gaat, dat hij met hardlopen ook. Mari doet gewoon lekker gewoon. Ooit luisterde hij naar het advies van iemand anders en had iets wat hij eigenlijk nooit deed. Dat doet hij nooit meer. Hij houdt rekening met wat hij niet eet, i.p.v. wat wel.

Maar wat wil Mari kids meegeven? ‘Ga meer naar buiten!’ Hoe zouden we dit nu eens kunnen promoten aan kids? Maak het hip of cool zegt Mari, dan trekt het kinderen aan. Daar zit de uitdaging voor bijvoorbeeld verenigingen. Een stukje marketing voor het gene dat je leuk vindt. Ze meenemen in je enthousiasme. Op naar de Glow run met de kids!

Lieve Mari, bedankt voor de antwoorden, de koffie en vooral je openheid. Je verhaal over Disney raakte mij. Voordat ik de blog ging uitwerken had ik nog even je verhalen hierover gelezen. Mooi, jouw openheid. En zoals we al zeiden, hardlopen is zoveel meer dan sport.