Met nog maar één week te gaan tot de marathon van Frankfurt, werd het nu toch echt tijd om mijn verhaal over Londen eens weg te schrijven. Goed voornemen voor mijn volgende marathon is om dit toch echt wel eerder te doen.
De marathon van Londen lopen, wauw. Ik mocht er onderdeel van zijn. Londen zou mijn vierde Major worden. Mijn voorbereiding voor Londen ging echt heel erg goed. Lekker in de winter trainen, ik houd daar wel van. Londen zou mijn enige marathon worden die ik dit jaar zou lopen. Nu weten we inmiddels beter haha.
Op mijn laatste werkdag voor de marathon stond er een vroeg (en fris) hardlooprondje op de planning met Lynn. Lynn haar eerste rondje weer na haar mooie marathon in Rotterdam en voor mij mijn laatste rondje voor mijn marathon. Een halfuurtje even samen hobbelen. Daarna werd er gewoon gewerkt en werden er pannenkoeken gegeten met de kinderen. 
Op vrijdagochtend 21 april ging de wekker. Een vroege wekker want we hadden een vroege vlucht vanaf Schiphol en ik ben nu eenmaal graag (ruim) op tijd. We vertrokken niet alleen naar Londen, maar gingen met een leuke en gezellige groep van 42.195 Breda. Na wat gedoe rondom de koffer, zaten we met z’n allen al vroeg aan de koffie. De vlucht ging soepel evenals de busrit naar de expo, althans dat denk ik, want ik heb de hele vlucht en busrit geslapen. Eenmaal bij de expo kregen we de tijd om rond te kijken. Het was de eerste dag dat de expo open was, maar jeetje, wat was het al druk! Startnummer was al snel binnen. Daarna werd er natuurlijk nog even geshopt, maar al veel dingen waren in mijn maat helaas al weg. Gelukkig weet ik altijd wel goed te slagen. Bij iedere marathon zoek ik iets leuks uit op de expo, buiten het shirtje wat je vaak krijgt, omdat ik dit een hele leuke herinnering vind. Toen iedereen weer in de bus zat, vertrokken we naar het hotel. In de bus hebben we lekker om ons heen gekeken. Eenmaal bij het hotel hebben we onze spulletjes in de kamer gezet en zijn we de buurt gaan verkennen. We besloten die dag al een beetje te winkelen en naar Piccadilly Circus te lopen, zodat we zaterdag lekker rustig aan konden doen. Ons hotel had echt een toplocatie, aan Regent Park en op loopafstand van Oxford Street. De straten hingen vol met vlaggen voor de kroning van de nieuwe koning van Engeland. Na alle winkels hebben we een leuk restaurantje gevonden waar we die avond lekker pasta hebben gegeten. Op een bord stond ‘Aperol 2L’. Dat leek me wel wat voor na de marathon.
Op zaterdagochtend hebben we genoten van een heel erg goed ontbijtje. Leuk, al die hardlopers bij het ontbijt. Na het ontbijt stond er een informatiebijeenkomst op de planning vanuit TUI Sports. Hierna gingen we met de groep nog even hardlopen in het park. Echt heel erg leuk! Na het hardlopen zijn wij nog een lunchplekje op gaan zoeken en haalden we nog wat lekkers voor die dag. Echt de lekkerste taartjes die ik ooit op heb! In de middag hebben we weinig gedaan en vooral de benen rust gegeven met een middagdutje. De avond was ook heel ontspannen en hebben we eten afgehaald en lekker in het hotel gegeten. Ook werden natuurlijk de marathonspullen klaargelegd en ingepakt. Zo waren we hopelijk uitgerust voor de hele vroege wekker van raceday.
Zondag was het zover. Marathon day! Oh, wat had ik er zin in. Mijn voorbereiding was top en het weer die dag was echt prima voor mij: 8 graden en (miezer)regen. Die ochtend vertrokken we al vroeg met de bus naar de startlocatie. Ik ben nog nooit zo vroeg op de locatie geweest. Ook niet in New York denk ik. We waren zelfs zo vroeg, dat toen we gingen plassen, we als allereerste waren bij dixies. We installeerden ons tegen een hek en hadden gelukkig plastic zakken meegenomen om op te zitten. Ook hadden we oude kleding aan en zakjes om onze schoenen, zodat alles droog zou blijven. De regen bleef gelukkig uit tijdens het wachten. Toen was het zover, nog even een zenuwplasje en het startvak in. Ik stond bij Erik in het startvak, zodat we in ieder geval samen konden wachten. We gaven elkaar nog een kus en wensten elkaar succes. Daar gingen we, ieder voor zich met ieder een eigen doel. Van coach Joan had ik een raceplan meegekregen. Ik had een missie: een sub 4 lopen. Ik heb met weinig mensen mijn raceplan gedeeld. Iets wat ik trouwens iedereen aanraad. Je raceplan delen met anderen, betekent ook vaak goed bedoelde adviezen waar je misschien helemaal niet op zit te wachten. Ik hoor wel eens dat Sub 4 te ambitieus is, ik dat tempo niet zou kunnen lopen of dat ik misschien harder moet starten. Allemaal vast goed bedoelde adviezen, maar het komt mijn zenuwen niet ten goede. Joan maakt mijn plan en daar vertrouw ik blind op. Mijn raceplan had ik als achtergrond ingesteld op mijn telefoon, zodat ik niet alles hoefde te onthouden. Normaal schrijf ik het op mijn hand of arm, maar met deze regen had dat weinig zin.
Om 11.05 Nederlandse tijd ging voor ons het startsein. Ik begon ietsje te snel, maar liet het even voor wat het was. Het eerste stuk gaat best wel naar beneden. Ik probeerde wel op het tempo te letten dat het niet veels te hard zou gaan, maar liet mijn benen lekker gaan naar beneden. De eerste 10 kilometer vlogen voorbij. Daarna bleef ik goed bij mijn plan. Ik bleef netjes aan de zijkant lopen, zodat snellere lopers mij voorbij konden. Mijn gelletjes had ik verdeeld in mijn flipbelt, broekzak en in mijn armstukken. Het eten onderweg ging prima. Ik ging zelfs zo lekker dat ik gewoon een drankpost miste. Wat ik zo fijn vind aan de marathon van Londen is dat ze flesjes uitdelen. Die kan je nog even meenemen en het drinkt echt veel makkelijker dan een bekertje. Ik genoot zo dat ik bij kilometer 11 het schip ook compleet gemist heb. Na de eerste 10 kilometer zou ik iets versnellen, dus dat deed ik. Op naar het TUI Sports punt bij kilometer 17. Wat een mensen langs de kant, ondanks het slechte weer voor de supporters. Na het punt van TUI was het volgende punt in mijn hoofd de Tower Bridge. Al voor je de hoek omgaat hoor je de mensen. Wauw. Kippenvel. Ik liep met een enorme grijns de brug over en wist ook, ik ben bijna op de helft! De kilometers vlogen echt voorbij, ik zat er zo lekker in en liep zelf ietsje voor op plan. Zou er een PR inzitten? Tussen de hoge gebouwen vanaf een kilometer of 30 was mijn GPS even in de war. Ik probeerde er niet te veel op te letten. Ik voelde me goed en mijn benen wilden wel. Tot ik mijn laatste gelletje niet weg kreeg. De man met de hamer stond langs de kant bij kilometer 35 en ik kwam hem hard tegen. Er knapte iets. Ineens had ik het zo zwaar. Niet alleen wilden mijn benen niet meer, maar in mijn koppie ging het nog veel slechter. Even dacht ik: ‘laat heel die sub 4 maar zitten, ik kan echt niet meer’. Even heb ik moeten wandelen, want ik voelde me echt verschrikkelijk. Hoofdpijn en misselijk. Toch maar weer rennen, want des te eerder ben ik klaar. Vanaf kilometer 37 werd ik strenger voor mezelf. Ik keek naar mijn klokje. ‘Kom op Criss. Je bent zo dichtbij. Een PR zit er niet meer in, maar een SUB 4 is echt nog mogelijk’. Als ik nu op zou geven dan kreeg ik echt spijt. Ik denk overigens dit ik hardop het gesprek had met mezelf. Want een Nederlandse medeloper naast mij moest lachen en zei ‘kom op hé, we zijn er bijna’. De handdoek die ik al in de ring had gegooid, raapte ik dus maar weer op. Net als mijn ruggengraat. Eerst naar kilometer 39 (en een beetje) waar Mari zou staan. Ik was zo blij om Mari te zien dat ik hem wel kon knuffelen, maar daar had ik geen tijd voor als ik een sub 4 wilde lopen. Dit gaf me even een boost. Met deze nieuwe (minimale wel) energie ging ik verder. Bij de Big Ben naar rechts en dan ben ik er echt bijna. Ik perste er nog een glimlach uit bij de fotografen bij de Big Ben. Ga ik het halen? Ik wist het niet. Ik had het laatste kilometerbordje gemist. Daar baalde ik van. Toen ik zag dat het nog 600 meter was tot de finish wist ik het zeker. Ik ga dit doen! Ik ga mijn sub 4 vandaag toch lopen. Dit gaf me zoveel geruststelling en rust. Zo blij en opgelucht kwam ik de finish over. Mijn derde snelste marathon, in 3.58.42. Mijn verdiende sub 4, waar ik echt heel hard voor heb moeten werken.
Na de finish appte ik met Erik, die al even binnen was in een prachtige 3.10.09 en PR. Ook belde ik met Lynn. Ik nam mijn finisher shirt trots aan. Wat had ik die verdiend vandaag! Ik was zo trots op mezelf dat ik me nog zo heb kunnen herpakken. Nadat ik mijn droge spullen aandeed, liepen we naar het hotel. Lekker wat eten en een warme douche. Erik en ik wisselde onze marathonverhalen uit. Onderweg heb ik meerdere keren gedacht ‘hoe zal het bij Erik gaan?’. Gelukkig had hij ook een prachtige marathon gelopen. Na even bijkomen, met mijn ouders bellen en alle appjes lezen en beantwoorden van het thuisfront stond er een borrel op de planning vanuit TUI. Zo leuk om ieders verhaal te horen. Het bleef echter niet bij die borrel, want ik had mijn zinnen gezet op de 2L Aperol, dus onze weg vervolgden naar het restaurantje. De beste man vroeg of we twee rietjes wilden, maar deze Aperol was toch echt voor mij.
De volgende ochtend herinnerden mijn benen mij er wel aan dat ik een marathon had gelopen. Ook in de nacht trouwens. Want van 2L Aperol moet je echt enorm plassen ’s nachts. Niet één, maar twee keer moest ik mijn bed uit. Wat echt heel moeilijk ging vanwege de spierpijn. Die maandagochtend zijn we nog even naar de London Eye gewandeld. Daarna zat ons prachtige London avontuur erop en gingen we naar huis. Deze marathon was geweldig. Dit zorgde ervoor dat ik in het vliegtuig al tegen Joan zei: ‘ik wil toch een najaarsmarathon lopen’. Nog geen twee dagen later hingen we samen aan de telefoon met het nieuwe plan. Op naar Frankfurt!
Lieve Erik, Joan, Ilse en alle kanjers van 42.195 Breda, dankjewel voor deze prachtige dagen. Een marathon die mij altijd bij zal blijven!
RUN WITH CRISS 